#collab: Paper Towns-John Green worst of bibliarakia

Καλησπέρα φίλοι μου!

  Σήμερα αν και άργησε το post, είναι κάτι νέο και ξεχωριστό. Μαζί με τη bibliarakia και την bookitocat θα σας παρουσιάσουμε τα καλύτερα και τα χειρότερα βιβλία που έχουμε διαβάσει ως τώρα (ποτέ δεν είναι αργά για να προκύψει κάτι νέο και στις δύο κατηγορίες)! Να σημειωθεί ότι το ζήτημα είναι καθαρά υποκειμενικό και δε σημαίνει ότι αποτρέπουμε κάποιον να διαβάσει τα χειρότερα, όπως μπορεί κάποιο από τα αγαπημένα μας να ανήκει στα δικά σας χειρότερα. Θα χαρούμε παρόλα αυτά στα σχόλια να μάθουμε τα δικά σας! Καλή ανάγνωση, γράφει η bibliarakia!

  Γενικά με τον John Green έχω μια σχέση αγάπης-μίσους. Είχα ξεκινήσει από το Λάθος Αστέρι, το οποίο δεν με ενθουσίασε μεν, δεν το μίσησα δε. Το Αναζητώντας την Αλάσκα με είχε εκνευρίσει περισσότερο και το αποκορύφωμα ήρθε με τις Χάρτινες Πόλεις.

  Η ιστορία πάνω κάτω είναι σαν όλα τα βιβλία του Green, ένας nerd έφηβος, χωρίς πολλούς φίλους που ερωτεύεται μία πάρα πολύ κουλ, αλλά με πολλά ψυχολογικά κοπέλα, σε αυτό το βιβλίο ονομάζεται Μάργκο η οποία εξαφανίζεται. Μία νύχτα πριν την εξαφάνισή της, η Μάργκο παίρνει τον Κουέντιν σε μία νύχτα περιπέτειας, στην οποία γίνονται πολύ στερεοτυπικά αμερικάνικα εφηβικά πράγματα. Τα παιδιά μιλάνε σαν φιλόσοφοι, σαν να έχουν ήδη ανακαλύψει το νόημα της ζωής, έχοντας φάει τις εμπειρίες με το κουτάλι, η συμπεριφορά τους πολλές φορές μου φαίνεται υπερβολικά ψεύτικη. Η ιστορία εντέλει αφορά το coming of age του Κουέντιν. Όπως όλα τα βιβλία του Γκριν. Ή τουλάχιστον όσα έχω διαβάσει (και είναι λίγα παραπάνω απ’ όσα θα ήθελα). Δεν ξέρω σε ένα βιβλίο η συνταγή αυτή φαίνεται γλυκιά, εφηβική και αθώα στο δεύτερο το ανέχεσαι, γιατί έχει μερικά τουίστ αλλά οι ίδιοι χαρακτήρες σε ένα τρίτο και σε ένα τέταρτο βιβλίο για ‘μένα παραπάει.

  Είχα εκνευριστεί τόσο πολύ με αυτό το βιβλίο, είχα εκνευριστεί τόσο πολύ με τους χαρακτήρες, είχα εκνευριστεί τόσο πολύ με το πόσο ρομαντικοποιούσε τη Μάργκο, η οποία είναι απλά μια χειριστική σαδίστρια. Η Μάργκο σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου συμπεριφέρεται απίστευτα εγωιστικά, ο Κουέντιν απίστευτα ηλίθια και γενικά το βιβλίο ήταν για ‘μένα ένα μεγάλο όχι. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω να διαβάζω John Green, πλέον πολύ πολύ υποψιασμένη.

  Θα συμφωνήσω απόλυτα με την bookitocat πως τις κακές κριτικές τις θεωρώ πιο τίμιες και αληθινές από ότι τις καλές κριτικές. Αποκαλύπτουν μια αλήθεια που οι καλές κριτικές κρύβουν εξαιτίας των συναισθημάτων που έχεις για το βιβλίο. Αν θέλεις να δεις το δικό μου χειρότερο δεν έχεις παρά να πατήσεις ΕΔΩ για να μεταφερθείς στο blog της bookitocat. Το δικό της χειρότερο βιβλίο θα το βρείτε στο blog της bibliarakia ΕΔΩ.

Σας χαιρετώ φίλοι μου, μέχρι το επόμενο άρθρο (αύριο!!!γιατί έχει και συνέχεια), πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Advertisement