Σάρα- Κατερίνα Παπαδάκη- Ιστορίες του Έρωτα και της Φωτιάς

Συγγραφέας: Σάρα- Κατερίνα Παπαδάκη

Τίτλος: Ιστορίες του Έρωτα και της Φωτιάς

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 8.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗

 

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό. Είναι ένα σετ ερωτικών διηγημάτων. Μάλιστα τα τελευταία είναι χωρισμένα σε δύο ενότητες όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος. Έτσι λοιπόν έχουμε τις ιστορίες του έρωτα και τις ιστορίες της φωτιάς.

 Το οπισθόφυλλο:

«Οι «Ιστορίες του Έρωτα και της Φωτιάς» είναι 22 αφηγήσεις βασισμένες στο πάθος, τη λάβρα, τον έρωτα που μπορεί να βιώσει ένα ζευγάρι. Ιστορίες κατάλληλες για όλους όσους πιστεύουν στον έρωτα, αλλά και στη φωτιά του.

Κάποιοι αγαπάνε, κάποιοι πονάνε, άλλοι δεν ξεχνούν κι άλλοι απλά προχωρούν. Υπάρχουν κι αυτοί που συγχωρούν, αλλά κι αυτοί πληγώνουν. Όλοι όμως χορεύουν τον ίδιο χορό, τον χορό της αγάπης, με τα καλά και τα κακά της.

Πάνω από όλα, πάντα, βρίσκεται η αγάπη.»

Θεωρώ πως το βιβλίο αυτό είναι για αυτούς που δεν τρελαίνονται για τις ρομαντικές ιστορίες. Για αυτούς που δεν τους αρέσουν τα γλυκανάλατα αλλά θέλουν ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι βασισμένες σε αληθινά γεγονότα. Κάπως έτσι θα περιέγραφα όλο το βιβλίο σαν λάτρεις της αισθηματικής λογοτεχνίας.

Έχω αναφερθεί άπειρες φορές στο πρόβλημα που τίθεται με τα διηγήματα, που δε προλαβαίνεις να γνωρίσεις τους πρωταγωνιστές και να νιώσεις το συναίσθημα. Ε λοιπόν στα ερωτικά διηγήματα αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί υποτίθεται πως το κείμενο προσπαθεί να σου μεταφέρει τον έρωτα, το πάθος, τη λάβρα μέσα σε 1-2 σελίδες, πράγμα ακατόρθωτο. Το πρόβλημα λοιπόν δεν το είχε το βιβλίο, οι ιστορίες ήταν συμπαθητικές, άλλες πολύ καλές και άλλες απλά καλές, σύμφωνα πάντα με το δικό μου γούστο. Το πρόβλημα ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με μικρής έκτασης κείμενα.

Παρακάτω θα σας έχω τη λίστα με τα διηγήματα που μου άρεσαν περισσότερο. Θα ήθελα όμως πριν από αυτό να σταθώ σε δύο κείμενα. Πρώτον, στο «Κοιμάσαι;» που είναι ένα από αυτά που μου άρεσαν λιγότερο και ο λόγος είναι πως ενώ η ιστορία θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ ρομαντικά με λόγια του ίδιου του πρωταγωνιστή, αφιερώθηκαν οι μισές αράδες στην αναφορά του ποιήματος του Ο. Ελύτη «Το Μονόγραμμα». Δεύτερον, στην ιστορία «Να που τελικά καταφέραμε να χορέψουμε» η οποία ήταν πολύ όμορφη, με ιδιαίτερο περιεχόμενο και είχε όλα τα φόντα εξέλιξης αλλά να που «χαραμίστηκε» στην αναφορά των στίχων του τραγουδιού «In The Arms Of An Angel».

Κλείνω λοιπόν με ανάμεικτα συναισθήματα για το βιβλίο λόγω των όσων ανέφερα παραπάνω. Η βαθμολογία είναι στα 2.5 αστέρια, το αναφέρω μιας και πάνω θα έχετε δει μόνο 2.

Όσα ξεχώρισα: 1. Να που τελικά καταφέραμε να χορέψουμε, 2. Ήθελα να σου κάνω παρέα, 3. Τα χείλη τους δεν είχαν ξεχάσει, 4. Το άγγισμα, 5. …είχε από ώρα φύγει…, 6. Τόσο καιρό.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Advertisements

Στέφανος Ξενάκης- Το Δώρο

Συγγραφέας: Στέφανος Ξενάκης

Τίτλος: Το Δώρο

Εκδότης: Εκδόσεις Key Books

Τιμή: 14.25€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα διαφορετικό βιβλίο! Με ένα βιβλίο-δώρο όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος του. Γενικά, με τα βιβλία αυτο-βελτίωσης είμαι πολύ επιφυλακτική μετά από το «The secret». Ωστόσο, μετά από συζήτηση που είχα με μία φίλη καταλήξαμε στο ότι ίσως πρέπει να έχεις δουλέψεις πρώτα με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να δεχτείς τις συμβουλές από ένα τέτοιου είδους βιβλίο.

 Θα ξεκινήσω από το υπέροχο γεγονός ότι μέσω των κειμένων νιώθεις πως γνωρίζεις σιγά-σιγά τον συγγραφέα. Δε θα βρεις πολλές πληροφορίες για αυτόν στην αρχή ή το τέλος αλλά μέσα στο ίδιο το βιβλίο, γιατί είναι κομμάτια της ζωής του. Είναι μία τελείως διαφορετική αίσθηση αυτή, ο συγγραφέας να μην προσπαθεί να σε κατηχήσει αλλά να σε συμβουλέψει. Να μην αποπνέουν τα κείμενα του εγωισμό και την αίσθηση «εγώ ξέρω καλύτερα από όλους» αλλά να σε παροτρύνει να κάνεις μια αλλαγή γιατί την δοκίμασε κάποτε και ο ίδιος και πέτυχε, χωρίς να σημαίνει πως σε σένα θα δουλέψει. Αυτό που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση για τον κ. Ξενάκη είναι πως «εργάζεται εντάτικά για το όνειρο του, το μάθημα ‘ΝΑΙ, ΜΠΟΡΩ’, ένα μάθημα αξιών και αυτογνωσίας, το οποίο φιλοδοξεί να μπει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, από την πρώτη δημοτικού.» και μαζί του το ελπίζουμε κι εμείς να τα καταφέρει. Προσωπικά είμαι βέβαιη πως θα το καταφέρει. Το όνειρο του είναι η βασική ανάγκη των σχολείων σήμερα.

 Μου συμβαίνει σπάνια, αλλά την αξία αυτού του βιβλίου δείχνει και το γεγονός πως υπογράμμισα όλα τα κομμάτια που ξεχώρισα με αποτέλεσμα ανοίγοντας το να αντικρίζεις μια ροζ (ροζ ήταν ο υπογραμμιστής) πανδαισία. Αποφεύγω να υπογραμμίζω κυρίως γιατί νιώθω πως καταστρέφω το βιβλίο, ωστόσο στο συγκεκριμένο έπρεπε  να το κάνω. Με αυτόν τον τρόπο δεν το κατέστρεφα, το ζούσα!

«Ο ορισμός της κόλασης: Την τελευταία μέρα σου στη γη αυτός που είσαι να συναντήσει αυτόν που θα μπορούσες να γίνεις.»

 Έπειτα, τα κείμενα αυτά αποπνέουν μια αύρα, έναν αέρα αλλαγής. Παλαιότερα προσπάθησα να εφαρμόσω κάποιες παρόμοιες συμβουλές αλλά δεν τα είχα καταφέρει, κυρίως γιατί κάποιοι με αποθάρρυναν. Αυτή τη φορά χωρίς φόβο έκανα πράξη κάποια πράγματα και ένιωσα τόση ανακούφιση, το είχα πραγματικά ανάγκη.Αρχικά (ενδεχομένως αυτό το κατάφερα πριν το δώρο) εκτιμώ τρομερά τις στιγμές, θέλω να τις αποθηκεύω (με τα μάτια), να τις φροντίζω και στη θύμηση τους να χαμογελώ. Έτσι λοιπόν τις προάλλες που πήγαμε στο Δίκορφο, στο δρόμο της επιστροφής συναντήσαμε κάποιους ποδηλάτες φορτωμένους να ανεβαίνουν τον ανηφορικό δρόμο. Εμείς με το αυτοκίνητο. Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν μοναδικά, η μία κυρία με το ποδήλατο σήκωσε το κεφάλι κι εγώ την χαιρέτησα χαρούμενα. Με κοιτάει, χαμογελάει και ανταποδίδει τον χαιρετισμό. Αυτό το μήνα ήταν σίγουρα η καλύτερη στιγμή της ζωής μου! Ακόμα και σήμερα το θυμάμαι και νιώθω ατόφια χαρά!

«Η υγεία είναι το αόρατο στέμμα στο κεφάλι μας και το βλέπει μόνο αυτός που δεν την έχει.»

 Αυτές τις αλλαγές προτείνει ο κ. Ξενάκης, τίποτα ακατόρθωτο, μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές. Δεν έχω να πω κάτι άλλο, με κέρδισαν τα κείμενα αλλά και ο άνθρωπος πίσω από αυτά, αυτό κάνει ένα βιβλίο αυτο-βελτίωσης να ξεχωρίσει. Στην κριτική μου αυτή, θα βρείτε μικρά αποσπάσματα που με ‘τρόμαξαν’ με την αλήθεια τους.

Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου. Συνήθως είναι η πιο παραμελημένη σχέση. (…) Τον έχεις σκίσει (τον εαυτό σου), να μην πω τίποτα άλλο. Και δεν έχει άλλο τρόπο ο έρμος να σ’ το πει. Και στενοχωριέται. Και παθαίνει κατάθλιψη. Και τον πηγαίνεις στον ψυχίατρο να του γράψει χαπάκια. Και μετά αρρωσταίνει. Και τον πηγαίνεις στο γιατρό να του γράψει φάρμακα. Και μετά, χτύπα ξύλο, βγάζει καρκίνο. Κι εσύ τον πηγαίνεις για χημειοθεραπείες. Και ο φουκαριάρης δε θέλει γιατρό. Ένα μονάχα θέλει και το θέλει από εσένα. ΑΓΑΠΗ το λένε.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Ruth Ware- Ο θάνατος της κυρίας Γουέσταγουεϊ

Συγγραφέας: Ruth Ware

Τίτλος: Ο θάνατος της κυρίας Γουέσταγουεϊ

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 16.60€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με το δεύτερο βιβλίο που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι και ήταν το αγαπημένο μου. Η αλήθεια είναι πως την συγγραφέα την ήξερα από το βιβλίο «Η γυναίκα στην καμπίνα 10», το οποίο ωστόσο δε διάβασα ποτέ αλλά θυμάμαι είχα τρελαθεί με τη διαφήμιση. Τελικά βέβαια ήταν γραφτό να τη γνωρίσω μέσα από το νέο της έργο και δεν το μετανιώνω καθόλου!

 Το οπισθόφυλλο:

«Η Χάριετ χρειάζεται λεφτά και γρήγορα –χρωστάει σε έναν τοκογλύφο που γίνεται όλο και πιο πιεστικός και απειλητικός. Όταν παίρνει ένα γράμμα που της αναγγέλλει ότι κληρονόμησε ένα μεγάλο ποσό από τη γιαγιά της, νιώθει σαν να εισακούστηκαν οι προσευχές της. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: η γιαγιά της έχει πεθάνει εδώ και είκοσι χρόνια. Το γράμμα στάλθηκε προφανώς σε λάθος άτομο…

Σκέφτεται ότι μπορεί να εξαπατήσει τους άλλους συγγενείς για να πάρει τα χρήματα, και κάνει μια επιλογή που θα αλλάξει τη ζωή της. Όμως, στην πορεία ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει επιστροφή και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, ακόμα και την ίδια της τη ζωή…»

 Η ιστορία ίσως να είναι από τις πιο ωραίες και μυστήριες που έχω διαβάσει. Το κυριότερο είναι πως από την αρχή η συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα «τρικ» σχετικά με τα πρόσωπα της ιστορίας. Δε σου καταδεικνύει ποιος είναι ποιος αφήνοντας σου το ελεύθερο για λάθος συμπεράσματα. Όταν λοιπόν η ανατροπή έρχεται μένεις κατάπληκτος. Προσωπικά μάλιστα γύρισα πίσω στο κείμενο για να διαπιστώσω ότι όντως κατάλαβα λάθος. Και αναρωτιέμαι, πόσα λάθη μπορούμε να κάνουμε πάνω στην αγωνία μας κι αν συμβαίνει σε εμάς, τότε τι γίνεται με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές;

 Η ζωή της Χαλ είναι κατεστραμμένη και η ίδια κατατρεγμένη. Δεν έχει να χάσει τίποτα όταν αποφασίζει να αποδεχθεί την κληρονομιά μιας «ξένης». Τα γεγονότα στο δωμάτιο της σοφίτας θυμίζουν ντε ζαβού σε ένα μακρινό και σκοτεινό παρελθόν. Προσωπικά ακόμα κι αν πήγαινα στο Τρεπάσεν με το που γνώριζα την κυρία Γουόρεν θα είχα εξαφανιστεί. Είναι μία πολύ αυστηρή προσωπικότητα, ιδιαίτερα απειλητική όπου προειδοποιεί την Χαλ για όσα πρόκειται να συμβούν. Είναι κάτι που μπορεί να με εκνευρίσει αφάνταστα, όταν ο πρωταγωνιστής ξέρει πως κινδυνεύει αλλά συνεχίζει προς την καταστροφή του. Όπως στις ταινίες θρίλερ όπου ο κεντρικός ήρωας ακούει τον θόρυβο από το υπόγειο και κατευθύνεται προς τα εκεί χωρίς ίχνος φόβου! ΓΙΑΤΙΙΙΙ;

 Συνολικά ήταν ένα πολύ πολύ ωραίο βιβλίο. Ο ορισμός της αγωνίας και η αλήθεια είναι πως δε συμβαίνει συχνά με βιβλία του είδους. Θέλω πολύ να διαβάσω κι άλλα έργα της συγγραφέως γιατί μου δημιουργήθηκαν οι καλύτερες εντυπώσεις. Στο μέλλον λοιπόν θα επανέλθω με τη Ruth Ware.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Αθηνά Χατζησυμεωνίδου- Αργυρω/μπερδέματα

Συγγραφέας: Αθηνά Χατζησυμεωνίδου

Τίτλος: Αργυρω/μπερδέματα

Εκδότης: Εκδόσεις Ιχνηλάτης

Τιμή: 12.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που το επέλεξα για να κάνω ένα διάλειμμα από τα αιματοβαμμένα αστυνομικά και νομίζω πως η επιλογή ήταν εύστοχη και καταπληκτική.

 Το οπισθόφυλλο:

 «Αν έχεις ένα όνομα που αντιπαθείς κι ένα σώμα που αποφεύγεις να δεις στον καθρέφτη, αν έχεις συγγενείς εμφανίσιμους και πετυχημένους που σε κάνουν να αισθάνεσαι άβολα, αν δουλεύεις σ’ έναν οίκο νυφικών ενώ ξέρεις πως η ώρα να βάλεις εσύ νυφικό είναι μακριά και ίσως δεν έρθει ποτέ, τότε μπορεί και να σε λένε Αργυρώ Παπαδοπούλου. Ο γάμος της ξαδέρφης της Ναταλίας φέρνει για ένα τετραήμερο την Αργυρώ και όλο της το σόι, το ‘Παπαδοπουλέικο’, σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο στη Θάσο. Εκεί η Αργυρώ Παπαδοπούλου θα συναντήσει τη δαιμόνια εβδομηντάχρονη συνονόματή της θεία Αργυρώ ή Ηρώ, για την οποία πολλά είχε ακούσει αλλά ποτέ δεν την είχε δει. Μαζί θα γνωρίσουν νέα πρόσωπα και θα ζήσουν καλές και αμήχανες στιγμές, απρόσμενες καταστάσεις, περίεργα γεγονότα και μπερδέματα, που θα οδηγήσουν την Αργυρώ να αναθεωρήσει βασικές της πεποιθήσεις και να δει τον κόσμο −και τον εαυτό της− με άλλη ματιά.»

 Κάποιοι ίσως με πείτε υπερβολική με τη βαθμολογία αλλά να σας πω ήμουν ‘χουβαρντού’ γιατί το βιβλίο αυτό με έκανε να γελάσω (εγκεφαλικά και ουσιαστικά), με έκανε να ταυτιστώ, με έκανε να σκεφτώ τα λόγια της θ. Αργυρώς, με συγκίνησε. Η Αργυρώ είναι μία σύγχρονη ελεύθερη 30+ γυναίκα με ανασφάλειες. Η θεία Αργυρώ είναι μία κοντινή μεν συγγενής, που μένει ωστόσο στην Αμερική και συναντιούνται για πρώτη φορά στο γάμο της ξαδέρφης της πρώτης (ανιψιάς της δεύτερης). Η θ…, κομμένα τα θεία γιατί τη λένε ΗΡΩ! Η Ηρώ λοιπόν φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της Αργυρώς, της παρουσιάζει τον χαρακτήρα της έτσι όπως ακριβώς είναι, ανασφαλής, ζηλιάρα, μισαλόδοξη κτλ. κτλ. και της δείχνει τον δρόμο της αλλαγής- αποδοχής.

 Το όλο υπέροχο είναι το πασιφανές με αυτό το βιβλίο. Η Αργυρώ μπορεί να είμαι εγώ, εσύ, η γειτόνισσα και τα λόγια της Ηρώς μπορούν να δείξουν το δρόμο σε όλες. Ήταν λοιπόν ένα υπέροχο ταξίδι, με πολλά κωμικά γεγονότα και προορισμό την αυτοεκτίμηση! Είναι πολύ σημαντικό ένα βιβλίο να σου προσφέρει τέτοια μηνύματα υποσυνείδητα, μέσω μίας ιστορίας που απλά μπορείς να ταυτιστείς και όχι με κανόνες και υποδείξεις γιατί όπως αναφέρει και ο Σ. Ξενάκης στο βιβλίο του «Το δώρο»:

«Κάθε μορφή διόρθωσης ή παρέμβασης στη ζωή του άλλου, είναι μορφή βίας»

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Μηνάς Τσαμπάνης- Η θλιμμένη πριγκίπισσα των ωκεανών

Συγγραφέας: Μηνάς Τσαμπάνης

Τίτλος: Η θλιμμένη πριγκίπισσα των ωκεανών

Εκδότης: Εκδόσεις Ανάτυπο

Τιμή: 14.92€

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω, με ένα είδος βιβλίου που ΔΕΝ με έχετε συνηθίσει να διαβάζω. (μοιράζω μαντήλια) Ναι, σήμερα θα διαβάσετε για ένα βιβλίο φαντασίας, αλλά ρομαντικής φαντασίας γιατί αλλιώς θα ήμουν σε πολύ αμήχανη θέση.

 Πριν ξεκινήσω όμως να σας μιλάω για αυτή μου την εμπειρία θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον συγγραφέα, Μηνά Τσαμπάνη διότι όχι απλά μου έστειλε το έργο του προς κριτική αλλά συνόδευσε την αφιέρωση του με ένα υπέροχο σκίτσο, δίνοντας έτσι μορφή στην θλιμμένη μας πριγκίπισσα, την Νηρηίδα.

 Το οπισθόφυλλο:

«O Χριστόφορος και η Ελπίδα, ένα ερωτευμένο ζευγάρι, βγαίνουν μια νύχτα για να γιορτάσουν την απόλυση εκείνου από το στρατό και την ορκωμοσία εκείνης ως νοσηλεύτριας. Στο γυρισμό, τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους σε ένα φοβερό αυτοκινητικό ατύχημα. Ο θάνατος τους είναι σχεδόν σίγουρος όταν ξαφνικά, από το πουθενά εμφανίζεται η Νηρηίδα, μια λευκοντυμένη, πανέμορφη, ξανθιά κοπέλα με μάτια στο χρώμα της θάλασσας και σώζει τη ζωή τους.
Ποια είναι η Νηρηίδα; Γιατί το ενδιαφέρον της εστιάζεται στην ευτυχία του Χριστόφορου; Ποιος είναι ο αινιγματικός Μαριήλ που την ακολουθεί και την στοιχειώνει στο κάθε της βήμα; Ποια είναι τα Τρία Θαύματα;

Αυτή είναι μια ερωτική ιστορία που ξετυλίγεται από το μακρινό παρελθόν της Ελλάδας ολοκληρώνεται τραγικά στην Ελλάδα του σήμερα. Μια ιστορία ποτισμένη με αίμα που θα ραγίσει καρδιές.»

 Όπως έχετε καταλάβει και από τη βαθμολογία, το βιβλίο αυτό μου άρεσε πολύ. Δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής, λόγω του είδους γνωρίζετε. Το ξεκίνησα με μεγάλη επιφύλαξη και βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός πως είχε μικρά κεφάλαια με αποτέλεσμα να το διαβάζω με το ρυθμό μου που θα εξαρτώταν από το ενδιαφέρον μου. Η αρχή, ο Χριστόφορος, η Ελπίδα με προκαλούσαν να γυρνάω τις σελίδες γρήγορα. Είχα ξεχάσει τελείως τι είδος διαβάζω μέχρι που ο Δίας ‘το πουρό’ ήθελε την Νηρηίδα και μπήκε στο προσκήνιο το φανταστικό κομμάτι. Δε με ξένισε κυρίως γιατί αυτό βασιζόταν στη μυθολογίας και όχι σε κάτι εξωπραγματικό.

 Όσον αφορά τους ήρωες, τα αισθήματα ανάμεικτα. Ο Χριστόφορος μου έσπασε το νευρικό με τη στάση του απέναντι στη Νηρηίδα. Βέβαια υπάρχει ένα μικρό μέρος μου που λέει πως κάπως έτσι ανατρέπει τα πάντα ο κεραυνοβόλος έρωτας. Δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η περίπτωση του έτσι. Όσοι το έχετε διαβάσει τι λέτε; Την Ελπίδα θα τη χαρακτήριζα και αδιάφορη μπορώ να πω αλλά είναι και λογικό γιατί είναι «δεύτερος ρόλος». Η πρωταγωνίστρια μας, η θλιμμένη πριγκίπισσα μου άρεσε πολύ στο παρελθόν, όπου είχαμε να κάνουμε με μία γλυκιά, ανέμελη, δυναμική και γενναία κοπέλα. Στο παρόν λίγο με κούρασε. Αυτή η καλοσύνη που ο άλλος σε χαστουκίζει και όχι απλά γυρνάς κι από την άλλη αλλά αυτοχαστουκίζεσαι.

 Συνολικά ήταν μία πολύ ωραία ιστορία. Ακόμα κι αν οι ήρωες δε μου γέμισαν το μάτι, κάπως όλοι μαζί έδεναν και έδιναν ένα ωραίο αποτέλεσμα. Η βαθμολογία είναι υψηλή γιατί μιλάμε για ένα βιβλίο φαντασίας που θα έλεγα με κέρδισε. Όπως ανέφερα και παραπάνω αυτό συνέβη γιατί δε βασίζονταν σε εξωπραγματικά γεγονότα αλλά στη μυθολογία μας που κακά τα ψέμματα είναι κι αυτή κομμάτι της ιστορίας μας, κομμάτι μιας παλιάς πραγματικότητας, σαν πραγματικότητα κι αυτή!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

 

 

Ευχαριστούμε Λαυρέντη

Καλησπέρα φίλοι μου!

Σήμερα το πρωί η μέρα ξεκίνησε με μία δυσάρεστη είδηση, την απώλεια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Όχι, δεν ήμουν από τους φανατικούς θαυμαστές του, όχι (και δυστυχώς) δεν είχα ποτέ την τύχη να τον απολαύσω από κοντά αλλά είναι η πρώτη φορά που νιώθω μια μουσική απώλεια τόσο έντονα. Βλέποντας ρεπορτάζ, εκπομπές που ήταν καλεσμένος διαπίστωσα ότι μπορεί να μην γνωρίζω όλα του τα τραγούδια και τους στίχους αλλά υπήρχαν στιγμές που συμπλήρωνε τη λύπη μου κι άλλες που γιγάντωνε την τρέλα και την χαρά μου. Κλαίω γιατί έχω τόσες αναμνήσεις με εμένα στην εφηβεία να ακούω δημιουργίες του και να βαλαντώνω γιατί οι ορμόνες έκαναν τον στίχο βίωμα και άλλες που ο ρυθμός με έκανε να τραγουδάω και να χορεύω ασταμάτητα.

Διαπιστώνω λοιπόν ότι αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα του καλλιτέχνη, να αφήνει ιστορία με τις δημιουργίες του και η απώλεια του να γίνεται απώλεια για όλους τους αποδέκτες. Προσωπικά, κι ας θεωρηθώ υπερβολική, νιώθω ότι έχασα ένα φιλαράκι από τα παλιά που κλάψαμε, γελάσαμε και τώρα όλες αυτές οι μνήμες ξυπνούν γιατί μείναν μισές.

Δε νομίζω πως χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτή την εμβληματική μορφή της ελληνικής μουσικής. Καλό παράδεισο Λαυρέντη!

Κλείσε τα ματάκια σου εδώ στα σκοτεινά,
ετούτη η ώρα ξεκουράζει τα φτερά σου,
αύριο θα βγεις ξανά στου ήλιου τη φωτιά,
αναζητώντας το μετά απ’ τα όρια σου.

Kate Atkinson- Παραπλάνηση

Συγγραφέας: Kate Atkinson

Τίτλος: Παραπλάνηση

Εκδότης: Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Τιμή: 18.98€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι εδώ με την κριτική του ενός εκ των δύο βιβλίων που διάβασα στις διακοπές του καλοκαιριού. Αν και στην αρχή η ανάγνωση του ήταν αργή, στο χωριό, όπου δεν έχουμε σύνδεση στο διαδίκτυο, κοιμόμουν και ξυπνούσα με το βιβλίο στο χέρι.

 Το οπισθόφυλλο:
 «Μια εξηντάχρονη γυναίκα βρίσκεται χτυπημένη από αυτοκίνητο σε έναν δρόμο του Λονδίνου. Ποια είναι στ’ αλήθεια; Πόσες διαφορετικές ταυτότητες και ρόλους έχει αναλάβει στη ζωή της; Και τι ή ποιος την καταδιώκει; Στις αρχές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, η νεαρή Τζούλιετ, ορφανή, ευφυής, προσαρμοστική, με σαρδόνιο χιούμορ αλλά και κοριτσίστικη αφέλεια, έχει ενταχθεί, χωρίς καλά καλά να καταλάβει πώς, σε μια ομάδα κατασκόπων της MI5 που στοχεύει στην εξάρθρωση του δικτύου των Βρετανών φιλοναζιστών. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, τη συναντάμε ως παραγωγό εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο BBC, να ζει μια φαινομενικά κανονική, σχεδόν βαρετή ζωή. Τότε, όμως, το παρελθόν της επιστρέφει για να κλείσει ορισμένους σκοτεινούς λογαριασμούς που έχουν παραμείνει ανοιχτοί.»

 Θα ξεκινήσω από το πανέμορφο εξώφυλλο του βιβλίου. Προσπαθώ να σκεφτώ πως συνδυάζεται η ιστορία με το φλαμίνγκο και ίσως να σχετίζεται με το ρόλο της Τζούλιετ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι σαν δόλωμα. Όποιος το έχει διαβάσει ας μου πει την άποψη του σχετικά με αυτό.

 Η Τζούλιετ εντάσσεται σε μια ομάδα κατασκόπων και μεταξύ άλλων η δουλειά της είναι να απομαγνητοφωνεί τις συνομιλίες Γερμανών φιλοναζιστών. Επίσης, τυχαίνει να τη χρησιμοποιήσουν ως δόλωμα σε συναντήσεις ανθρώπων του καθεστώτος. Αυτό που με ενθουσίασε λοιπόν στη Τζούλιετ πέρα από την ίδια της τη δουλειά είναι το θάρρος της. Γενικά στο βιβλίο είναι αρκετοί οι συνεργάτες γένους θηλυκού με αποτέλεσμα να νιώθω περήφανη που το φύλο μας δεν έμεινε φοβισμένο και κλεισμένο στο σπίτι αλλά δρούσε και μάλιστα κάτω από τη μύτη των ναζί.

 Η πρωταγωνίστρια μας σημειώνει πολλές επιτυχίες στη δουλειά της, ωστόσο στα προσωπικά της διαπιστώνεις τη μοναξιά και την καχυποψία του πολέμου. Ακόμα όμως κι όταν αποφασίζει να αποκατασταθεί και ενώ έχει τις αμφιβολίες της, κάνει γκάφα. Αυτό που σίγουρα αγάπησα στο βιβλίο ήταν οι σκέψεις της, αυτός ο στιγμιαίος εσωτερικός μονόλογος, στο χάος των γεγονότων.

 Μεγαλώνοντας και με τη λήξη του πολέμου πιστεύει πως οι λογαριασμοί από τότε έχουν κλείσει αλλά είναι κάτι που όντως συμβαίνει; Μάλλον όχι κι αυτό είναι κάτι που διαπιστώνουμε από τις πρώτες κιόλας σελίδες!

 Συνολικά, ήταν μία πολύ ωραία ιστορία με ιδιαίτερες περιπτώσεις πρωταγωνιστών. Δε θα τη χαρακτήριζα 100% ανάλαφρη κι αν κάτι ίσως λίγο δε μου άρεσε ήταν πως δεν έγινε (προσωπικά σε εμένα) ξεκάθαρο το τέλος. Η βαθμολογία είναι στα 3.5 αστέρια, ωστόσο στα στοιχεία του βιβλίου φαίνονται τρία διότι δεν γνωρίζω αν υπάρχει σύμβολο μισού αστεριού :(.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Μαίρη Σάμου- Παραμύθι για μεγάλους

Συγγραφέας:Μαίρη Σάμου

Τίτλος: Παραμύθι για μεγάλους

Εκδότης: Εκδόσεις iWrite

Τιμή: 10.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με ένα ιδιαίτερο βιβλίο, ένα παραμύθι για μεγάλους! Θεωρώ πως πια είναι γνωστό πόσο μου αρέσουν τα παραμύθια ανεξάρτητα με το που αυτά απευθύνονται. Έτσι λοιπόν, αυτό το βιβλίο με κέρδισε πρώτα από όλα από τον τίτλο. Ένα παραμύθι επιτελούς για εμάς τους μεγάλους, που θα μας ταξιδέψει και θα μας χαλαρώσει.

Το οπισθόφυλλο:

««… οι άνθρωποι μπροστά στο μεγαλείο ενός αληθινού έρωτα οφείλουν να υποκλίνονται κι όχι να στέκονται εμπόδιο»

Παραμύθι για μεγάλους; Ναι σίγουρα υπάρχει κι είναι εξίσου όμορφο και διδακτικό όσο τα παραμύθια που όλοι μας διαβάζαμε μικροί. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στη γειτονική μας Ιταλία. Οι ήρωες της ιστορίας συναντώνται έπειτα από ένα απρόσμενο παιχνίδι της μοίρας κι όλα στη ζωή τους αλλάζουν από εκεί κι έπειτα. Μύθοι, αλήθειες, ομορφιά, χαρά μα και θλίψη γεμίζουν τις σελίδες αυτού του παραμυθιού. Όλα εκείνα που γεμίζουν τις σελίδες της ζωής μας.»

 Θα ξεκινήσω την κριτική αυτού του βιβλίου από την υπέροχη εικονογράφηση του. Είναι σαν ζωντανές ζωγραφιές, λες και διαβάζοντας την ιστορία έχεις πινέλο και μπλε μπογιά ώστε να αποτυπώνεις την ιστορία σε ακουαρέλα.

 Όταν διάβασα το βιβλίο, αρχικά σκέφτηκα ότι είναι μία φανταστική ιστορία, ένα παραμύθι για μικρά παιδιά. Φτάνοντας όμως στον επίλογο και διαβάζοντας το σκεπτικό της συγγραφέως εκτίμησα αφάνταστα αυτή την ιδέα. Δυστυχώς μεγαλώνοντας ενώ έχουμε ανάγκη από παραμύθια μπαίνουμε στη διαδικασία να κανονικοποιούμε τις ιστορίες που διαβάζουμε με αποτέλεσμα να μας κακοφαίνεται ότι δε συνάδει με τη λογική. Σε αυτή την ιστορία λοιπόν η λογική περισσεύει αφήνοντας την καρδιά να ενεργήσει ανενόχλητη. Στο βιβλίο αυτό να είστε έτοιμοι να διαβάσετε για την άνευ όρων αγάπη μεταξύ φυσικού και αφύσικου και προσπαθήστε να την αποδεχτείτε. Μην σας αφήσει το «παράλογο» να χάσετε το συναίσθημα.

 Κλείνοντας, αυτή η ιστορία, αυτή η αγάπη, η δυσπιστία που μου δημιούργησε στην αρχή μου θύμισε έναν στίχο από τον μικρό πρίγκιπα:

Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Meet_the_writer:Αλίσια Παρσεκιάν

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ακόμα ένα meet the writer άρθρο κι έχω την τιμή να φιλοξενώ τη συγγραφέα του βιβλίου «Πουέντ», Αλίσια Παρσεκιάν. Η κριτική του βιβλίου ανέβηκε την Πέμπτη και θα τη βρείτε ΕΔΩ ενώ το βιβλίο θα το βρείτε στην ιστοσελίδα των Εκδόσεων Πηγή.

 Θα ήθελα για ακόμη μία φορά να ευχαριστήσω την συγγραφέα για αυτή την όμορφη συζήτηση και για την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε καλύτερα.

MSB: Αλίσια, πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Α.Π.: Δεν φαντάζεσαι πόσο δύσκολο μου είναι να μιλάω για τον εαυτό μου, από μικρό παιδί όταν με ρωτούσαν για μένα, η μοναδική αντίδραση που είχα ήταν να κατεβάσω το πρόσωπό μου που είχε γίνει κατακόκκινο από την ντροπή στο πάτωμα και να παραμείνω αμίλητη. Συνεχίζω να είμαι ακριβώς έτσι, το μόνο που άλλαξε με τα χρόνια είναι ότι άρχισα να μιλώ σιγά-σιγά για τον εαυτό μου, δούλεψα πολύ στο κομμάτι αυτό. Σε πειράζει να τα πούμε σε τρίτο πρόσωπο. Η Αλίσια αγαπάει σαν τρελή την ζωή ( το φως  και τα σκοτάδια της), την οικογένειά της, τους φίλους της (που είναι η δεύτερη οικογένειά της) , τη φύση, τα ζώα, τη συγγραφή, το θέατρο, το διάβασμα. Εύχεται οι μικρές καθημερινές στιγμές να μην τελείωναν ποτέ, να είχαν μόνο δύο κουμπιά το play και το rewind . Μιας και τα δύο αυτά μαγικά κουμπιά είναι αδύνατο να υπάρξουν, τις στιγμές αυτές τις αποθηκεύει στην ψυχή της και μένουν πάντα ζωντανές εκεί.

MSB: Πουέντ, η πρώτη σου συγγραφική προσπάθεια. Πως σου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψεις αυτά τα διηγήματα;

Α.Π.: Οι Πουέντ αποτελούν την πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια, θαρρώ πως είναι μια μεγάλη βουτιά στα βαθιά. Ήθελα να γράψω για τη δυστυχία και τα σκοτάδια της ζωής, κρατώντας το φως της  συνέχεια αναμμένο και έχοντας την ευτυχία της πάντα στο πλευρό μου να με νανουρίζει γλυκά τις νύχτες. Υπήρξαν πολλά βράδια που δεν είχα ύπνο από την υπερένταση των ηρώων και της συγγραφής. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω για τις ρωγμές της ζωής που αλλάζουν χρώμα και σχήμα. Οι ρωγμές αυτές όσο και αν προσπαθούμε να τις αγνοήσουμε ή να τις παραβλέψουμε είναι πέρα για πέρα αληθινές και υπαρκτές. Ήθελα να αφήσω την Δανάη και τους υπόλοιπους ήρωες ελεύθερους να μιλήσουν για όσα νιώθουν ,για όσα κρύβουν και κουβαλούν στην ψυχούλα τους.

MSB: Καταλαβαίνουμε πως η Δανάη είναι υπαρκτό πρόσωπο. Πως επηρέασε την Αλίσια ώστε να καταλήξει να γίνει μούσα της;

Α.Π.: Η Δανάη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι υπαρκτό πρόσωπο όπως και όλοι οι ήρωες του βιβλίου. Όλους τους ήρωες τους φαντάστηκα και τους έπλασα. Στην Δανάη έχω λιγάκι περισσότερη αδυναμία, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω μούσα μου, γιατί προσπάθησα να πραγματοποιήσω μια βαθιά κατάδυση στα άδυτα της ψυχής της. Όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι εξίσου σημαντικοί και κομβικοί και πραγματοποιούν πολλές καταδύσεις ψυχής.Η ασθένεια από την οποία πάσχει η Δανάη είναι πέρα για πέρα αληθινή. Οι Πουέντ κλείνουν με την υπόσχεση που δίνει να μιλήσει για την ασθένειά της όταν νιώσει έτοιμη να το κάνει. Να είστε σίγουρη, πως θα μιλήσει για την νόσο από την οποία πάσχει, θ ’ανοίξει την καρδιά της και θα μιλήσει για όλα.

MSB: Γνωρίζω πως πίσω από αυτό σου το λογοτεχνικό εγχείρημα, υπάρχει ένας πολύ καλός σκοπός. Μίλησε μας γι’ αυτόν.

Α.Π.: Η Δανάη έχει ονειρευτεί να ζήσει σ ’έναν κόσμο καλύτερο και πιο ανθρώπινο από αυτόν που ζούμε τώρα. Αποφάσισα να προσπαθήσω  με όλη την δύναμη της ψυχής μου, να πραγματοποιήσω το όνειρό της. Ποτέ δεν θα την άφηνα μόνη. Όλα μου τα έσοδα από τις Πουέντ θα τα διαθέσω για την ιατρική έρευνα που γίνεται στην Ελλάδα για τα αυτοάνοσα νοσήματα καθώς και για την δημιουργία ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την αντιμετώπιση του ψυχικού και σωματικού πόνου των ασθενών με αυτοάνοσες νόσους. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να σας έχω όλους συνοδοιπόρους στο εγχείρημα αυτό και όλοι μαζί να πραγματοποιήσουμε το όνειρο της Δανάης!

MSB: Αν η Δανάη, έτσι όπως την αποτύπωσες στο χαρτί, μπορούσε να γυρίσει πίσω στο χρόνο, θα άλλαζε κάτι με βάση όσα αναφέρθηκαν στο βιβλίο;

Α.Π.: Αν η Δανάη μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω (δεν φαντάζεσαι πόσες φορές το έχει ευχηθεί μέσα της) , θα άλλαζε τον θάνατο. Ο θάνατος, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου… Θα έκανε τα πάντα, θα έδινε την ίδια της την ζωή για να προλάβει τον θάνατο, για να τον αποτρέψει από το να συμβεί.

MSB: Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου σας είναι πρίμα μπαλαρίνα, εσείς έχετε κάποια σχέση με το χορό;

Α.Π.: Στην παιδική μου ηλικία, έκανα μπαλέτο. Ακόμα θυμάμαι το ροζ κορμάκι, την μικρή ροζ φούστα, τα παιδικά μπεζ παπούτσια χορού και το μπεζ καλσόν που φορούσα τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ταξίδευα με την μουσική και τις χορογραφίες μέσα στο μάθημα έφτιαχνα έναν ροζ κόσμο ολότελα δικό μου και ζούσα εκεί! Ήταν όμορφη εμπειρία το μπαλέτο ( ασχολήθηκα τρία χρόνια) , έδεσε το σώμα μου, άνοιξε το φαντασιακό μου. Εδώ και δύο χρόνια στριφογυρίζει η ιδέα στο μυαλό μου να ξεκινήσω ξανά μπαλέτο ως ενήλικας πλέον, μα νομίζω πως η παρουσία μου θα είναι μια μεγάλη τρύπα στο νερό καθώς με τα χρόνια έχασα την ευλυγισία μου. Ποτέ μη λες ποτέ, όμως, ίσως κάποια στιγμή ξεκινήσω ξανά το μπαλέτο, από την αρχή, ως γυναίκα πλέον.

MSB: Ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σας σχέδια;

Α.Π.: Η Δανάη και οι υπόλοιποι ήρωες δεν μας λένε αντίο στο τέλος του βιβλίου και επανέρχονται δριμύτεροι στο επόμενο βιβλίο, το οποίο ήδη έχω ξεκινήσει να δουλεύω εντατικά.

 Κάπου εδώ αυτή η όμορφη κουβέντα έφτασε στο τέλος της. Δεν έχουμε παρά να στηρίξουμε την Αλίσια στον εγχείρημα της και να περιμένουμε το νέο της βιβλίο! Ευχαριστώ πολύ Αλίσια, εις το επανιδείν!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

 

Αλίσια Παρσεκιάν- Πουέντ

Συγγραφέας: Αλίσια Παρσεκιάν

Τίτλος: Πουέντ

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 10.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

Καλημέρα φίλοι μου (και καλό χειμώνα)!

 Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που έχω διαβάσει από τον Μάιο, που έχω κάνει πλάνα για το πως θα το φωτογραφίσω όλους αυτούς τους μήνες αλλά ακόμα και τώρα που γράφω φωτογραφία δεν υπάρχει, που έχω επικοινωνήσει πολλές φορές με τη συγγραφέα και είναι τόσο ευγενική ψυχή που πια δεν ξέρω αν θα είμαι 100% επιεικής, θα προσπαθήσω!

 Το οπισθόφυλλο:

«Η Δανάη, πρίμα μπαλαρίνα στη Νέα Υόρκη, αφηγείται τα γεγονότα που καθόρισαν τη ζωή της.

Η μητρική αγάπη τη συντροφεύει σε κάθε της βήμα. Ο έρωτας την καθορίζει και τη μετουσιώνει. Κρυμμένα μυστικά που έρχονται στην επιφάνεια και ανομολόγητες μνήμες, κηρύττουν ανελέητο πόλεμο στην αγάπη.

Οι φιλίες της δοκιμάζονται. Ο θάνατος την πληγώνει ανεπανόρθωτα.

Το βίαιο πάθος ενός άντρα τη στιγματίζει. Όλα αλλάζουν για τη Δανάη. Η ψυχή και το σώμα της καταρρέουν. «Η Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι γίνεται το κύκνειο άσμα της στο Ηρώδειο.

Είναι αυτή η αρχή του τέλους ή το ξεκίνημα μιας ολότελα νέας ζωής, δίχως επιλογές;

Δεκαεννιά σπονδυλωτά διηγήματα,
για τις ρωγμές της ζωής που αλλάζουν σχήμα και χρώμα.

«Kάποτε χόρευα, θυμάσαι;».»

Η Δανάη…Η Δανάη δεν είναι απλά ένα πρόσωπο, είναι πολλά συναισθήματα, είναι στάσεις ζωής, είναι ένα ατέρμονο πάθος για χορό. Πάσχει από μία ασθένεια που την προκάλεσε η ίδια θα έλεγε κανείς με τα όσα κρατούσε ανείπωτα στην ψυχή της, με το να τα βιώνει όλα τόσο έντονα. Δεν παραδόθηκε όμως κι ας πονούσε όλο της το είναι, ο χορός ήταν το καταφύγιο της. Ο πόνος εκεί δεν είχε καμία δύναμη! Αν άλλαζα κάτι σε αυτό το βιβλίο; Θα το έκανα ένα ενιαίο μυθιστόρημα. Θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον χαρακτήρα , να μάθω τις λεπτομέρειες που το διήγημα δε μπορεί να μου δώσει γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι η Δανάη είναι ένα άτομο που αξίζει να γνωρίσεις.Το θετικό βέβαια με τις περιορισμένες πληροφορίες είναι πως μπορείς να πλάσεις τον πρωταγωνιστή όπως εσύ επιθυμείς…στην προκειμένη όμως ίσως να μην αρκεί.

Επειδή το βιβλίο είναι μικρό, δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Σίγουρα κάποια διηγήματα μου άρεσαν περισσότερο, ωστόσο είναι από τις λίγες φορές που δε σημείωσα τίποτα! Το φινάλε ωστόσο είναι μοναδικό και γεμάτο υποσχέσεις, έτσι δε γίνεται άλλωστε όταν πέφτει η αυλαία; Περιμένεις την ύπαρξη μιας συνέχειας που δε μπορεί να σου εγγυηθεί κανείς.

Μείνετε συντονισμένοι γιατί η συγγραφέας στο επόμενο άρθρο είναι φιλοξενούμενη στη στήλη meet_the_writer!!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,