Helen Cullen- Τα χαμένα γράμματα του Γ. Γούλφ

Συγγραφέας: Helen Cullen

Τίτλος: Τα χαμένα γράμματα του Γ. Γούλφ

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 15.50€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 

 

Καλημέρα φίλοι μου!

Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που διάβασα στις γιορτές και είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους βρήκα το χρόνο να σας μιλήσω γι΄αυτό.

Τα χαμένα γράμματα του Γ. Γούλφ είναι ένα βιβλίο που ο τίτλος καθώς και το οπισθόφυλλο του είναι ικανά να σε πείσουν να το επιλέξεις. Πιο συγκεκριμένα, το οπισθόφυλλο μας λέει τα εξής:

««Είναι αγάπη ή φαντασίωση αυτό που τον βασανίζει;»

Ο Γουίλιαμ Γουλφ εργάζεται στο Τμήμα Αζήτητης Αλληλογραφίας του ταχυδρομείου στο Ανατολικό Λονδίνο. Κάθε μέρα προσπαθεί να λύσει το μυστήριο των χαμένων γραμμάτων: φάκελοι με ανύπαρκτους ταχυδρομικούς κωδικούς, δυσανάγνωστοι γραφικοί χαρακτήρες, ονόματα μουτζουρωμένα απ’ τη βροχή, προσευχές, εξομολογήσεις που κανείς δεν άκουσε…

Όταν ο Γουίλιαμ ανακαλύπτει τα γράμματα της Γουίντερ, η δουλειά του αποκτά νέο νόημα. Τα γράμματα απευθύνονται στον «Μεγάλο της Έρωτα», που δεν έχει ακόμα γνωρίσει, και ο Γουίλιαμ αρχίζει να αναρωτιέται: Μήπως είναι ο ίδιος ο μεγάλος της έρωτας; Ρισκάροντας τον γάμο του, αποφασίζει να ακολουθήσει τα στοιχεία στα γράμματα της Γουίντερ για να τη βρει και να λύσει τον μεγαλύτερο γρίφο της ζωής του: τον γραφικό χαρακτήρα της αγάπης.»

Θα ξεκινήσω από τη δουλειά του Γουίλιαμ, ο οποίος προσπαθεί να οδηγήσει χαμένα-αζήτητα γράμματα στον άγνωστο-αόριστο-ανύπαρκτο παραλήπτη τους. Θα ήθελα πολύ να κάνω μια τέτοια δουλειά. Γενικά θεωρώ την αλληλογραφία ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου γιατί σου δίνει την ευκαιρία να έχεις κάτι από τον αποστολέα, ένα κομμάτι χαρτί, λίγο γραφίτη, μια μυρωδιά. Όταν δε πρόκειται για γράμματα που έχουν να κάνουν με έναν Μεγάλο έρωτα, όπως στην περίπτωση του πρωταγωνιστή μας, προσωπικά ενθουσιάζομαι. Σίγουρα ο Γουίλιαμ είχε διαβάσει και ανούσιες επιστολές, ίσως γι’ αυτό είχε χάσει την πίστη στον εαυτό του, την πίστη στις δυνατότητες του. Αναρωτιέμαι βέβαια, μέχρι που μπορείς να φτάσεις για τα γράμματα του Μεγάλου Έρωτα; Προσωπικά αμφιταλαντεύομαι λόγω της καχυποψίας που με διακατέχει σαν άνθρωπο, παρόλα αυτά ο Γούιλιαμ διαψεύδει τον ίδιο του τον εαυτό και φτάνει πολύ μακριά.

Στη συνέχεια θα ήθελα να σχολιάσω τη Γούιντερ, την οποία σαφώς ο αναγνώστης γνωρίζει μόνο μέσω των γραμμάτων της. Η Γουίντερ είναι μία ρομαντική ψυχή που θέλει να πιστέψει πως τα γράμματα της όντως πηγαίνουν στον Μεγάλο της Έρωτα. Μέσα σε αυτά δίνει πολλά στοιχεία ώστε ο τελευταίος να μπορέσει να τη βρει. Γράφοντας τα όμως, σκέφτεται κάποιον σαν τον Γούιλιαμ; Ποιος είναι ο ρόλος της …μοίρας; Γιατί ο Γουίλιαμ είναι αυτός που βρίσκει τα γράμματα ενώ υπάρχουν κι άλλοι στο τμήμα του; Θέτω αυτά τα ερωτήματα γιατί τα θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά ακόμα και τώρα που η ίδια γνωρίζω το τέλος και με σκοπό να αποφύγω να σας αποκαλύψω κάτι σημαντικό. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι τα γράμματα είχαν λόγο που πήγαιναν στον Γούιλιαμ, ανεξάρτητα με τη Γούιντερ.

 Το βιβλίο αυτό ειλικρινά το αγάπησα, για την Γούιντερ και την πίστη της ότι εκεί έξω υπάρχει ο άνθρωπος της (παρακάτω θα υπάρχει ένα μικρό απόσπασμα από ένα γράμμα της), για την αγωνία του Γούιλιαμ να βρει την άκρη του νήματος που στην πορεία η αλήθεια είναι έγινε και δική μου αγωνία. Τέλος, αυτό το βιβλίο μου άρεσε γιατί με έβαλε στη διαδικασία να αναρωτηθώ που πηγαίνουν τόσα χαμένα γράμματα, στη δική μας χώρα; Σας ρώτησα βέβαια στο instagram για αυτό και οι περισσότεροι πιστεύετε στον Άγιο Βασίλη το οποίο είναι τελείως αντίθετο με τα σενάρια της ρομαντικής μου ψυχής. Δεν πειράζει, εύχομαι μόνο απλά να μην καταλήγουν σε κάποιον κάδο αχρήστων.

Κάπου εδώ θα σας αφήσω! Σύντομα θα επιστρέψω με ένα νέο άρθρο, μέχρι τότε, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Οι στίχοι είναι μια γλώσσα που μπορείς να δανειστείς για όλα όσα νιώθεις, αλλά που δε βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις για να τα πεις…Όταν τα τραγούδια μας ξαφνιάζουν, όπως συμβαίνει συχνά, επειδή παίζονται σε εντελώς απροσδόκητα μέρη, τα χρόνια πέφτουν από το πρόσωπο μας και γινόμαστε δεκαέξι ετών πάλι, ή αγγίζω το πρόσωπο σου πάλι. Συναισθηματική καθήλωση. Ελπίζω ότι θα έχουμε το δικό μας τραγούδι κάποια μέρα.

Μου λείπουν οι συζητήσεις μας αργά τη νύχτα, αλλά φυλάω τις ιστορίες μου για σένα. Κάνε γρήγορα, τώρα, αγαπημένε μου. Οι νύχτες μεγαλώνουν.

Δική σου, Γούιντερ.

 

 

Advertisements

Η ώρα του αποχωρισμού…

 Πάντα ήθελες να φύγεις από το σπίτι, ανυπομονούσες να βγουν τα αποτελέσματα των πανελληνίων για να βεβαιωθείς πως η ανεξαρτησία είναι κοντά. Επιβεβαιώθηκες, έφυγες, σπούδασες… Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια, με εσένα ακόμα να λείπεις. Πήρες το πτυχίο σου, συνέχισες τις σπουδές , η ζωή με τον άνθρωπο σου φαντάζει υπέροχη, το μέλλον σας είναι μπροστά και το περιμένετε με αγωνία.

 Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά όμως την ώρα του αποχωρισμού από την οικογένεια , Χριστούγεννα και Πάσχα δεν περιγράφετε. Μπορεί κατά τη διάρκεια των διακοπών να έχετε τσακωθεί, 2-3 μέρες πριν την επιστροφή σου να σκέφτεσαι πως αν κάτσεις έστω και μια μέρα παραπάνω θα ουρλιάξεις αλλά εκείνα τα μάτια της μαμάς, του μπαμπά, της θείας έξω από το λεωφορείο να προσπαθούν να σε εντοπίσουν στο εσωτερικό του, η ευχή που προδίδουν τα μάτια τους ‘Θεέ μου ας τον-την έχεις γερό-ή μόνο αυτό σου ζητώ ‘ είναι ικανά να σε διαλύσουν σε μυριάδες κομμάτια.

 Αυτή είναι η δύναμη της οικογένειας, να θες να ανοίξεις τα φτερά σου μακρυά τους αλλά η αγάπη σου γι’ αυτούς να σου υπενθυμίζει πως όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα γυρνάς στην οικογενειακή σας φωλιά. Δεν ξέρω αν στις άλλες χώρες είναι το ίδιο, γενικά πιστεύω ότι μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το ζεστό και αγνό αίσθημα. Είναι μάλιστα από τα λίγα πράγματα που με κάνουν να νιώθω περήφανη που είμαι Ελληνίδα γιατί ότι κι αν συμβεί πάντα θα έχω μια αγκαλιά να κλάψω από λύπη, από χαρά από άγχος…ότι κι αν γίνει θα έχω κάπου να στραφώ να ζητήσω βοήθεια, ότι κι αν γίνει, οποίες κι αν είναι οι καταστάσεις η καρδιά μου θα λιώνει την ώρα του αποχωρισμού..δε θα είναι από λύπη, ούτε από ανακούφιση θα είναι από αγάπη!

Πόλυ Μίλτου- Κομμάτια ζωής

Συγγραφέας: Πόλυ Μίλτου

Τίτλος: Κομμάτια ζωής

Εκδότης: Εκδόσεις Ελκυστής

Τιμή: 11.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

 

 

Καλησπέρα φίλοι μου!

Καλή χρονιά με υγεία και πολλά όμορφα βιβλία! Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που διάβασα μέσα στις γιορτές. Ας ξεκινήσουμε όμως με τις πληροφορίες του οπισθόφυλλου.

«Κομμάτια είναι η ζωή. Πλήθος κομμάτια. Έτσι είναι και η ψυχή! Κομματιάζεται από την πρώτη της ανάσα. Κάποιοι θα φανούν πιο τυχεροί. Σχεδόν άτρωτοι και ανέγγιχτοι, προχωρούν αγέρωχα θεωρώντας πως όλα χαμογελούν για χάρη τους. Άλλοι θα αρχίσουν να μετράνε θραύσματα, μικρά ή μεγάλα, να πονάνε και να αγκομαχούν. Μα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν θρυμματιστεί εις βάθος, είτε από την πρώτη τους στιγμή είτε από κάποιο μεγάλο σφάλμα στην πορεία τους ανάμεσα στις δολερές παγίδες. Τα διηγήματα αυτού του βιβλίου είναι εμπνευσμένα από αληθινές ιστορίες. Είναι κομμάτια του κοινωνικού συνόλου, κομμάτια ψυχών. Ένας καθρέφτης όπου ο καθένας μας μπορεί να παρατηρήσει το μέσα του και το γύρω του. Θυμήσου πως κι εσύ κουβαλάς μια ιστορία, η οποία δεν είναι πάντα όμορφη και αψεγάδιαστη… Θυμήσου την αξία και του πιο μικρού κομματιού στο συμπλήρωμα του πίνακα της ζωής.«

Το βιβλίο αυτό είναι για χιονισμένο τοπίο, ζεστό τσάι και κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Είναι απλές ιστορίες, «Κομμάτια ζωής» τα οποία όπως δηλώνει και η συγγραφέας προέκυψαν από αληθινά γεγονότα. Θεωρώ πως είναι ιδανικό για ταξίδια καθώς και όταν έχεις ανάγκη από απλές ιστορίες οι οποίες όμως είναι ικανές να σε προβληματίσουν. Γενικά έχουν ανέβει πολύ στα μάτια μου τα διηγήματα γιατί διαβάζονται πιο χαλαρά και σημειώνεις πρόοδο κάθε φορά που ανοίγεις το βιβλίο σου.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας αναφέρω πως τα διηγήματα που ξεχώρισα από το βιβλίο είναι 1. Άρωμα λεβάντας, 2. Το βάρος και η κατάρα, 3. Χριστουγεννιάτικη ‘Αγάπη’ και 4. Υάκινθος, καθώς και ότι σύντομα θα ανέβει διαγωνισμός για ένα αντίτυπο του στο instagram!Μείνετε συντονισμένοι λοιπόν και μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Happy new year!!

Καλημέρα φίλοι μου!

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ο καθένας μας βάζει τους προσωπικούς του στόχους για τη νέα χρονιά. Η αλήθεια είναι πως το 2018 δεν πήγε και άσχημα για μένα μιας και κατάφερα όλα όσα ήθελα, ίσως και ακόμα περισσότερα. Αν και η χρονιά που μας πέρασε ήταν αρκετά δύσκολη, είμαι πολύ αισιόδοξη για το νέο έτος, με νέους στόχους και θα μπορούσα να πω με έναν νέο εαυτό κι ας ακούγεται κλισέ.

 Φέτος δε θα δυσκολέψω τον εαυτό μου πολύ. Έβαλα 3 στόχους που θέλω να τους εφαρμόσω κατά γράμμα και κάποιους συμπληρωματικούς όσο μπορώ καλύτερα. Έτσι λοιπόν έχουμε:

1.Ό,τι νιώθω να το θεωρώ φυσιολογικό.

 Ίσως ο πιο δύσκολος για τη φετινή χρονιά. Αυτή η ανάγκη προέκυψε γιατί τα συναισθήματα μου έχουν γίνει πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα μερικές φορές να τα υπεραναλύω προκαλώντας με άγχος και φόβο. Αυτόν τον στόχο τον εμπνεύστηκα επίσης από ένα κείμενο του αγαπημένου Α. Κορτώ τμήμα του οποίου θα σας παραθέσω εδώ κάτω.

«Ό,τι κι αν νιώθεις, να το θεωρείς φυσιολογικό, καθώς είναι απόρροια του παρελθόντος σου, και της αλληλεπίδρασης σου με τον κόσμο και τους ανθρώπους, και προϊόν της υπαρξιακής αγωνίας που είναι σύμφυτη με τη ζωή και τη θνητότητα.»

2.Κάθε πρωί να βάζω ένα αγαπημένο μου τραγούδι, να το τραγουδάω, να το χορεύω

 Πόσο μοναδική είναι η ικανότητα ενός τραγουδιού να σου αλλάξει τη διάθεση; Προσωπικά τα έντεχνα με έχουν καταστρέψει ψυχολογικά μιας και άπειρες φορές έχω βουλιάξει στη δυστυχία του καλλιτέχνη, έχω ταυτιστεί χωρίς να υπάρχει λόγος ταύτισης. Έτσι, αποφάσισα να κόψω το έντεχνο(τουλ. στο ξεκίνημα της μέρας) και κάθε πρωί να βάζω ένα χαρούμενο τραγούδι ώστε να μου φτιάχνει το κέφι, γιατί η ζωή είναι όμορφη, γιατί αξίζω να είμαι χαρούμενη και το επιλέγω!

3.Μια μέρα την εβδομάδα (Σάββατο ή Κυριακή λογικά) θα κλείνω το κινητό για όλο το 24ωρο

 Προφανώς εδώ έγκειται το ζήτημα μιας μεγάλης ανάγκης, στην οποία αν έρθω θα το ανοίξω το τηλέφωνο προφανώς. Θέλω όμως μία μέρα μόνο για εμένα χωρίς αντιπερισπασμούς. Χωρίς να με απασχολούν φωτογραφίες, ιστορίες και οτιδήποτε άλλο. Μία μέρα για να διαβάσω με την ησυχία μου, να κάνω πράγματα με αγαπημένους μου, να ακούσω μουσική, να συγκεντρωθώ σε εμένα! Τώρα η Ελληνίδα μάνα πως θα το πάρει δεν ξέρω αλλά εγώ θα το κάνω.

 Άλλοι μικρο-στόχοι για το 2019 είναι να πίνω παραπάνω νερό, να προσέχω τη διατροφή μου και να κάνω όση περισσότερη yoga μπορώ.

 Πιστεύω δε μου έβαλα και τόσο δύσκολα φέτος, ελπίζω του χρόνου τέτοιες μέρες να είμαι ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα και να έχω κάνει τρόπο ζωής τους στόχους μου μιας κι αυτός είναι ο σκοπός. Κάπου εδώ θα κλείσω αυτό το άρθρο ευχόμενη ο χρόνος αυτός να φέρει σε όλους μας υγεία, αγάπη, χαμόγελα, όμορφα βιβλία και υπέροχες αλλαγές! Μέχρι να τα πούμε ξανά, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

#Bookmasgr: Day 12- Meet_the_writer

Καλημέρα φίλοι μου!

 Η αλήθεια είναι πως ανυπομονούσα γι΄αυτή τη στιγμή που θα γνωρίζατε καλύτερα την Τατιάνα Τζινιώλη. Πριν σας παραθέσω την κουβέντα μας, θα ήθελα να σας πω μερικά στοιχεία για την ίδια καθώς και κάποια δικά μου σχόλια από το λίγο που τη γνωρίζω, κυρίως μέσα από τα έργα της.

Η Τατιάνα Τζινιώλη γεννήθηκε ένα μεσημέρι Ιανουαρίου του 1987.  Το 2006 αποφοίτησε από το τμήμα σκηνοθεσίας του Εργαστήριου Ελευθέρων Σπουδών του Ομίλου ANT1. Εργάστηκε ως ραδιοφωνική παραγωγός της ομογένειας της Αμερικής για μερικά χρόνια και το 2009 αποφοίτησε από το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Μετά από διάφορες συνεργασίες σε εφημερίδες και περιοδικά, το 2012 ξεκίνησε το site τοπικού ενδιαφέροντος Alimos Online και το 2016 το site Book City. Συνεργάζεται με διάφορες ιστοσελίδες ως freelance editor και διδάσκει μαθήματα δημιουργικής γραφής σε εφήβους και ενήλικες στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αλίμου. Δηλώνει περήφανα πως έχει μεγάλη αντοχή στη ζάχαρη, λατρεύει την early 00’s pop και μπορεί να μείνει ξύπνια πολλές ώρες, προκειμένου να κάνει binge-watching στις αγαπημένες της σειρές. Α, και πιστεύει πως η Geri Halliwell δεν έπρεπε να αφήσει τις Spice Girls.
Από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή κυκλοφορούν τα βιβλία της: Road Trip (2015), Ένα Βράδυ – Manhattan #1 (2016), Μετά τα Μεσάνυχτα – Manhattan #2 (2017), Πριν το Ξημέρωμα – Manhattan #3 (2018).

 Προσωπικά πιστεύω πως η Τατιάνα είναι ένα πολύ γλυκό πλάσμα, με πίστη στους ανθρώπους και στην αγάπη. Δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσε να γράψει αυτά τα βιβλία. Θα έλεγε κανείς πως είναι απλές ιστορίες αγάπης με το κλασικό happy end αλλα προσωπικά γέμισαν πεταλούδες το στομάχι μου (άμα σας λέω ρομαντική ψυχή…).

MSB: Πες μας λίγα λόγια για σένα

T.T.: Δεν είμαι πολύ ενδιαφέρουσα είναι η αλήθεια. Δουλεύω πολύ, έχω μεγάλη ανοχή στη ζάχαρη και στον τηγανητό υδατάνθρακα και λατρεύω την early 00s pop. Αυτά θεωρώ είναι τα πιο σημαντικά που πρέπει να ξέρει κάποιος για μένα.

MSB: Πιστεύεις ότι για να γράψει ένας συγγραφέας μία ερωτική ιστορία, θα πρέπει να έχει ζήσει κάτι ανάλογο;

T.T.: Δε θα το έλεγα. Είναι απλά ένα είδος λογοτεχνίας. Αν γράφεις αστυνομικό ή φανταστικό -ελπίζω- πως δεν έχεις ζήσει κάτι ανάλογο. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι πολύ καφεΐνη, χαρακτήρες που να ερωτευτείς ώστε να γίνουν ένα με σένα και μία ιστορία που να νιώθεις την ανάγκη να πεις.

MSB: Εσύ από πού άντλησες έμπνευση για να γράψεις τα βιβλία σου;

T.T.: Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα, για την τριλογία έμπνευση ήταν το ταξίδι στο Manhattan, όμως για τις ιστορίες η έμπνευση ερχόταν από διάφορα σημεία. Τραγούδια, θέματα που ήθελα να ασχοληθώ -όπως η διαχείριση πένθους-, προσωπικότητες που ήθελα να εξερευνήσω. Για το 18 Σκαλιά ήθελα να ασχοληθώ με τη Βοστώνη και τις παράλληλες ιστορίες των ενοίκων ενός κτιρίου.

MSB: Τι σχέση έχεις με την Αμερική; (Γιατί από τα βιβλία σου αντιλαμβάνομαι μία εξοικείωση με τα μέρη της.)

T.T.: Είναι σχέση λατρείας όπως ίσως έχεις καταλάβει. Μεγάλωσα -όπως οι περισσότεροι της γενιάς αυτής- με πολλά ερεθίσματα από το εξωτερικό. Μουσική, ταινίες, βιβλία, ταξίδια. Πλέον, νιώθω την κουλτούρα της αρκετά οικεία και είναι μία χώρα που δεν βαριέμαι ποτέ. Την έχω επισκεφτεί τρεις φορές και κάθε φορά την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Ένα κλασικό «Αμερικανάκι», αν θες να βάλεις ταμπέλα!

MSB: Τρεις λέξεις οι οποίες χαρακτηρίζουν το νέο σου βιβλίο ’18 σκαλιά’.

T.T.: Μουσική. Έρωτας. Φιλία. Νομίζω αυτά είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Ίσως και Μάφιν!

MSB: Ποιο είναι το επόμενο σου λογοτεχνικό βήμα;

T.T.: Χμ, έλα ντε! Δεν έχω ξεκινήσει ακόμη το επόμενο βιβλίο αλλά ευελπιστώ πως θα το κάνω σύντομα. Έχω μία ιστορία και δύο χαρακτήρες που με «γυροφέρνουν» έντονα.

MSB: Πρότεινε μας το αγαπημένο σου ερωτικό μυθιστόρημα.

T.T.: Από τα αγαπημένα μου είναι το Reasonable Doubt της Whitney G. και προτείνω σίγουρα τα βιβλία της Vi Keeland και Coleen Hoover.

 Κλείνοντας θα ήθελα για ακόμη μία φορά να ευχαριστήσω θερμά την Τατιάνα και να της ευχηθώ τα καλύτερα! Περιμένουμε κι άλλα όμορφα βιβλία! Μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς αγαπημένοι μου!

#Bookmasgr: Day 11- Κριτική βιβλίου

Συγγραφέας: Τατιάνα Τζινιώλη

Τίτλος: 18 σκαλιά

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 12.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που περίμενα πολύ καιρό να διαβάσω και το απόλαυσα όσο τίποτα άλλο. Προφανώς μιλάω για το νέο βιβλίο της Τατιάνας Τζινιώλη, η οποία με είχε κερδίσει μέσα στη χρονιά με την τριλογία Manhattan. Λατρεύω τις ιστορίες έρωτα της Τατιάνας γιατί πιστεύω πως είναι δυνατόν να συμβούν στην πραγματική ζωή αν και η ίδια υποστηρίζει πως καλύτερα αυτά τα έντονα αισθήματα να παραμένουν σε αναγνωστικό επίπεδο…δεν ξέρω, ίσως να έχει και δίκιο.

Το οπισθόφυλλο:

«Μία συμφωνία «Σαββατοκύριακου» για τον Τζούλιαν και την Ολίβια, της μεσοτοιχίας του ισογείου. Ένας γάμος μεταξύ αγνώστων για τον Κάρτερ και την Έμμα, του δευτέρου ορόφου.Ενοχλητική μουσική, ένας σκύλος και οι προσωπικές σχέσεις των ενοίκων του κτιρίου της οδού Beacon 59. Ανάμεσα σε κάθε όροφο, 18 σκαλιά τούς χωρίζουν – ή τους ενώνουν.

Τζούλιαν – Ολίβια

Τα συστατικά μίας επιτυχημένης συμφωνίας:
. Μένουμε στους όρους της.
. Δεν συζητάμε γι’ αυτήν όταν βρισκόμαστε.
. Δεν ερωτευόμαστε. Επαναλαμβάνω: Δεν ερωτευόμαστε.

Κάρτερ – Έμμα

Πράγματα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια ενός διημέρου στο Βέγκας:
. Πίνεις πολύ και παίζεις ακόμα περισσότερο.
. Ξυπνάς με πονοκέφαλο και αναρωτιέσαι τι έγινε το προηγούμενο βράδυ.
. Παίρνεις τηλέφωνο τον δικηγόρο σου, ώστε να ακυρώσεις τον γάμο.«

 

 Το βιβλίο αυτό περιέχει τις ιστορίες των Ολίβια-Τζούλιαν και Έμμα-Κάρτερ, προσωπικά η πρώτη μου άρεσε ένα τσικ παραπάνω. Αυτό που λατρεύω στα βιβλία της Τατιάνας είναι πως όλα τα γεγονότα παρουσιάζονται και από τις 2 οπτικές των πρωταγωνιστών και διαπιστώνεις ότι και οι άνδρες μπορούν να τσαλακώνονται. Δε θεωρώ ότι αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα μιας και δεν πιστεύω ότι οι άνδρες είναι τόσο σκληρόπετσοι όσο θέλουν να δείχνουν.

 Άλλο ένα στοιχείο που μου άρεσε στο εν λόγω βιβλίο (και ίσχυε και στην τριλογία) είναι πως η Τατιάνα δεν ξεχνάει τους ήρωες της. Κάπου μέσα στα βιβλία της υπάρχει μία μικρή ανεπαίσθητη σύνδεση ώστε ενώ διαβάζεις μία άλλη ιστορία να μαθαίνεις τη συνέχεια της προηγούμενης. Στο συγκεκριμένο βιβλίο μάλιστα η σύνδεση αυτή ήταν πολύ πιο εμφανής κι έτσι οι ιστορίες μετά από ένα σημείο πλέκονται και συνεχίζονται σαν μία.

 Τέλος, μου άρεσε στις ιστορίες που περνάς από όλα τα στάδια των σχέσεων και μιας και είμαι τύπος του happy end αυτό με ευχαριστεί. Παρόλα αυτά, περιμένω κάποια στιγμή σε βιβλίο της συγγραφέως αυτό να μην αποτελεί κανόνα και να μας ξαφνιάσει. Νομίζω πως αυτό το είδος λογοτεχνίας και η Τατιάνα μπορούν να μας δώσουν μια συγκλονιστική ιστορία χωρίς απαραίτητα ευτυχισμένο τέλος.

 Κάπου εδώ κλείνω αυτό το άρθρο. Σας υπενθυμίζω πως στο mysecretbook στο instagram τρέχει διαγωνισμός για ένα αντίτυπο του βιβλίου καθώς και για ένα αντίτυπο από την τριλογία Manhattan. Αν δεν ανέβει κάποιο νέο άρθρο μέχρι την αλλαγή του χρόνου, σας εύχομαι να περάσετε τέλεια, ευτυχισμένο το 2019 και πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

 

#Bookmasgr: Day 10- 1 χρόνος χωρίς ΚΑΦΕ

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Χρόνια πολλά, με υγεία και πολύ πολύ αγάπη! Μιας και τα #bookmasgr είχαν ως εδώ έναν εξομολογητικό χαρακτήρα, αποφάσισα κλείνοντας αυτό τον κύκλο άρθρων (που δεν ακολούθησα επακριβώς) να σας μιλήσω για τη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο ΧΩΡΙΣ ΚΑΦΕ!

 Ξεκίνησα να πίνω καφέ από μικρή ηλικία, όταν έπεισα τη μαμά μου να μου δώσει ΤΟΝ ΑΦΡΟ (φανταστείτε πόσα χρόνια ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή, που αρκέστηκα στον αφρό) του φραπέ της. Μικρή ηλικία δεν εννοώ 10 χρονών, αλλά ήμουν 14-15 κάπου εκεί. Ήταν καλοκαίρι μάλιστα, διάβαζα για εξετάσεις, οπότε έπειτα από εκείνη την πρώτη δοκιμή καθημερινά θα έπινα έναν καφέ.

Μεγαλώνοντας (17-18 χρονών) αυξήθηκε η ποσότητα καφεΐνης που κατανάλωνα. Τρίτη λυκείου έπινα και στις 11 το βράδυ κανέναν, αν είχα διάβασμα. Έτσι, το καλοκαίρι του 2012 που πήγα κατασκήνωση και δεν ήπια για 4 μέρες το λατρεμένο αυτό ρόφημα, δεν έχω καμία ανάμνηση. Όλα ξεκινούν από την ημέρα που ήπια δύο φρέντο εσπρέσο μονοκοπανιά. (Όχι καλέ δεν ήμουν εθισμένη…)

 Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, έφτασα να πίνω 6-7 κούπες καφέ την ημέρα. Μετά μπήκε σταθερά ο εσπρέσο στη ζωή μου, μου έδωσε η μαμά μου την μηχανή και έφτιαχνα αβέρτα στο σπίτι καφέδες. Ως τότε, δεν αντιμετώπισα προβλήματα υπερέντασης μέχρι που στις εξετάσεις για το τελευταίο μου υποχρεωτικό μάθημα, ήπια 3 διπλούς εσπρέσο και όλο το βράδυ νόμιζα πως η καρδιά μου θα βγει από τη θέση της. Ίσως ήταν το πρώτο σημάδι πως έπρεπε να σταματήσει αυτή η σχέση πάθους.

 Πέντε μήνες μετά, στις 10/12 και με μια αγχώδη διαταραχή προ των πυλών η σχέση αυτή έλαβε τέλος. Το πρώτο διάστημα κοιμόμουν τουλάχιστο 10-12 ώρες την ημέρα και είχα πονοκέφαλο τις υπόλοιπες αλλά στην πορεία όλο αυτό σταμάτησε. Να σας πω ότι κακώς αλλά πολλές φορές επιλέγω ένα ντεκαφεϊνέ ρόφημα (ένα την ημέρα μου επιτρέπω) μιας και δεν βρήκα κάποιο τσάι (τύπου κόκκινη πλατεία) στο εμπόριο. Βέβαια, ένα χρόνο μετά επιτέλους βρήκα κάποιο που να μου αρέσει πολύ και ίσως κόψω τον ντεκάφ.

 Αν άλλαξε η ζωή μου με αυτή την επιλογή; Προσωπικά πιστεύω πως ναι, ηρέμησα σαν άνθρωπος, κοιμάμαι καλύτερα και δεν έχω πονοκεφάλους από στέρηση. Γενικά, θεωρώ πως κάθε μορφή εξάρτησης είναι βλαβερή και πρέπει να την αντιμετωπίζεις. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έτσι κι αλλιώς έλεγαν «Μέτρον άριστον», σίγουρα κάτι ήξεραν παραπάνω από εμάς. Κάπου εδώ σας αφήνω…μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

#Bookmasgr: Day 9-Κριτική βιβλίου

Συγγραφέας: Τζον Μπιούκαν

Τίτλος: Τα 39 σκαλοπάτια

Εκδότης: Εκδόσεις Μίνωας

Τιμή: 11.99€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 

 Καλησπέρα φίλοι μου!

 Επέστρεψα στο #bookmasgr μετά από κάποιες μέρες διότι ήρθα Νάουσα για τις διακοπές και είμαι στην προσαρμογή. Σήμερα λοιπόν, θα σας παρουσιάσω ένα βιβλίο της κατηγορίας Noir που μετά από τον Γ. Μαρή μπήκε μέσα στην καρδιά μου.

 Από το οπισθόφυλλο:

«Ο Ρίτσαρντ Χάνεϊ έχει γυρίσει πρόσφατα από την Αφρική και ζει στο Λονδίνο μια τρομακτικά βαρετή και πληκτική ζωή. Για να ξεγλιστρήσει από την ανία της καθημερινότητας, αποφασίζει να επιστρέψει στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, όταν ξαφνικά πληροφορείται την ύπαρξη μιας συνωμοσίας με σκοπό μία πολιτική δολοφονία, η οποία θα μπορούσε να εμπλέξει τη Μεγάλη Βρετανία σε πόλεμο. Όταν, λίγες μέρες αργότερα, ανακαλύπτει στο διαμέρισμά του δολοφονημένο τον Αμερικανό ο οποίος του είχε δώσει την πληροφορία, μετατρέπεται σε βασικό ύποπτο του φόνου. Ο Χάνεϊ δραπετεύει στην ύπαιθρο της Σκοτίας, όπου τόσο η βρετανική αστυνομία όσο και μια ομάδα αδίστακτων Γερμανών κατασκόπων, αποφασισμένων να κλέψουν τα στρατηγικά σχέδια της Βρετανίας εξαπολύουν εναντίον του ανελέητο ανθρωποκυνηγητό. Ο ήρωας του βιβλίου προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του αλλά και να κρατηθεί στη ζωή.«

 Με τα noir αυτό που μου αρέσει είναι πως η ιστορία είναι απλή και κατανοητή και δεν χρειάζονται κάποιες εισαγωγικές σελίδες γνωριμίας, ο συγγραφέας μπαίνει άμεσα στο θέμα. Με τα 39 σκαλοπάτια η αλήθεια είναι στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτα, μόνο πως ο Χάνεϊ βρίσκεται σε κίνδυνο. Στο τέλος άρχισε να ξεμπλέκεται το κουβάρι και ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Το βιβλίο σε κρατάει σε αγωνία σελίδα τη σελίδα. Μία ο Χάνεϊ σέρνεται στους ρεικότοπους να μην τον εντοπίσουν οι «εχθροί», μία αναγκάζεται να μπει στο «αρχηγείο» των τελευταίων για να ξεφύγει από την αστυνομία που τον καταζητεί για φόνο όπου τελικά το ανατινάζει με σκοπό να σωθεί. Δεν βρίσκει στιγμή την ησυχία του, κι όταν έρχεται η ώρα να αναλάβουν οι ισχυρότεροι, ο ίδιος ανακαλύπτει στοιχεία που εκείνοι αδυνατούν. Ακόμα κι όταν το μυστήριο έχει σχεδόν λυθεί, οι αμφιβολίες του πρωταγωνιστή κρατούν ξάγρυπνο τον νου του, το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον αναγνώστη. Είχε κινηματογραφικά χαρακτηριστικά και από ότι ανακάλυψα, έχει γίνει ταινία σε σκηνοθεσία…Άλφρεντ Χίτσκοκ!

Αν υπάρχει κάτι που με χαλάει βέβαια στην κατηγορία noir είναι πως από εκεί που η δράση είναι στο ζενίθ, όλα αποκαλύπτονται και η αυλαία πέφτει. Εσύ τι κάνεις; Μένεις με μία περίσσεια ενέργειας που δε μπορείς πλέον να εξαντλήσεις στο εν λόγω βιβλίο οπότε ξεκινάς άμεσα το επόμενο.

 Κλείνοντας το άρθρο αυτό θα πω ότι προσωπικά μου άρεσε, γι’ αυτό θα συνεχίσω να εξερευνώ τον κόσμο της noir λογοτεχνίας και θα ήθέλα τις δικές σας προτάσεις. Κάπου εδώ θα σας αφήσω, μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

#Bookmasgr: Day 8- Πήγα σε συναυλία μόνη μου

Καλημέρα φίλοι μου!

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία του να πάω σε συναυλία μόνη μου. Τη προηγούμενη Τετάρτη στην πλατεία των Ιωαννίνων θα τραγουδούσε η Παυλίνα Βουλγαράκη, την οποία αγαπώ, για την έναρξη των εορταστικών εκδηλώσεων της πόλης. Συναυλία ακριβώς δεν το λες αλλά δεν ξέρω την λέξη που περιγράφει την συγκεκριμένη ενέργεια, μουσική εκδήλωση; Ίσως…εν πάση περιπτώσει το ζήτημα ήταν πως κανείς δε μπορούσε να με συνοδεύσει κι έτσι αποφάσισα να πάω μόνη.

Αρχικά, να σας πω πως η Παυλίνα ήταν καταπληκτική. Φωνάρα, σου αποπνέει καλοσύνη, ήθος, ηρεμία και όλα αυτά τα όμορφα αισθήματα που πρέπει να σου βγάζει ένας καλλιτέχνης. Δεν μετάνιωσα καθόλου που επέλεξα να πάω μόνη μου αν και παρακάτω θα σας αναφέρω τις διακυμάνσεις της διάθεσης μου.

Στάδιο 1ο: Θα πάω μόνη μου να σκάσετε

Αυτό το στάδιο ήταν το κλειδί για να σηκωθώ, να ετοιμαστώ και να πάω να στηθώ στην πλατεία κοιτώντας γύρω τους υπόλοιπους ανθρώπους. Είμαι ευγνώμων που δεν αγνόησα την ανάγκη μου να παρευρεθώ στην εκδήλωση αυτή και είχα την ευκαιρία να ακούσω αγαπημένα κομμάτια από μια αγαπημένη ερμηνεύτρια.

Στάδιο 2ο: Η βασίλισσα της μοναξιάς-Παράπονο

Ήταν η στιγμή που ειλικρινά ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να γυρίσω σπίτι μου. Εκεί που ο δήμαρχος λέει «Κανείς αυτές τις γιορτές να μη μείνει μόνος.», όλες οι παρέες να τον χειροκροτούν κι εγώ να αναρωτιέμαι βουρκωμένη τι ήρθα να κάνω μόνη μου. Ευτυχώς, ο δήμαρχος μας δεν είπε κι άλλα τέτοια ευχάριστα, εγώ προσποιήθηκα ότι κάτι μπήκε στο μάτι μου κι όλα τελειώσαν.

Στάδιο 3ο: Εγώ με ποιον θα χορέψω;

Πριν από την Παυλίνα Βουλγαράκη, τραγούδησε ένας νέος καλλιτέχνης, η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι το όνομα του. Αυτός λοιπόν, είπε κάποια χορευτικά κομμάτια του Μαραβέγια (τον οποίο επίσης υπερ-αγαπώ) και άλλων με αποτέλεσμα όλοι να τραγουδούν και να χορεύουν κι εγώ να κάθομαι σαν άγαλμα και απλά να ψιθυρίζω στοίχους. Για να είμαι ειλικρινής, ζήλεψα τους γύρω μου που είχαν παρέα και μπορούσαν να εκφραστούν άνετα. Γενικά εγώ είμαι ο τύπος άγαλμα στις συναυλίες, δεν κουνιέμαι πολύ αλλά νομίζω πως εκείνο το βράδυ και μέσα στο κρύο ήταν ιδανική η κίνηση…πρωτίστως για να μην ξεπαγιάσεις.

Στάδιο 4ο: Ζήσε το!

Άργησε αλλά ήρθε και το στάδιο αυτό. Ήταν η στιγμή που άρχισε η Παυλίνα να τραγουδάει. Αρχικά απαγόρεψα στον εαυτό μου να βγάλει πολλά βίντεο και φωτογραφίες γιατί ήθελα να ζήσω την εμπειρία αυτή στο 100%. Εν τέλει και τα βίντεο που τράβηξα ήταν για κλάματα και μετάνιωσα που θυσίασα έστω και τα τρία λεπτά για ένα βίντεο. Η ανάμνηση δεν εξαρτάται από μία εγγραφή εικόνας αλλά από αυτές τις εικόνες που κρατάει ο νους και τα αισθήματα που νιώθει εκείνη τη στιγμή η καρδιά σου. Προσωπικά, στο στάδιο αυτό, ένιωθα χαρά και περηφάνια. Χαρά για ευνόητους λόγους και περηφάνια γιατί τα κατάφερα. Πήγα μόνη μου σε αυτή τη μουσική εκδήλωση, λυπήθηκα, απογοητεύτηκα, είχα τάσεις φυγής αλλά τελικά πέρασα υπέροχα και απόλαυσα μια αγαπημένη μου ερμηνεύτρια.

Κάπου εδώ κλείνω αυτό το άρθρο, το οποίο ενδεχομένως να μη βρείτε ενδιαφέρον αλλά ήθελα πολύ να μοιραστώ αυτή μου την εμπειρία. Σαν συμβουλή θα ήθελα να κρατήσετε πως κάποιες φορές είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε πράγματα μόνοι μας. Εμείς και η ψυχούλα μας. Γενικά να αφιερώνετε χρόνο στον εαυτό σας, κάνει πολύ καλό. Αυτά από εμένα…μέχρι το επόμενο άρθρο πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

 

#Bookmasgr: Day 7-Κριτική βιβλίου

Συγγραφέας: Μίρκο Ζιλάυ

Τίτλος: Έτσι σκοτώνουν

Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη

Τιμή: 18.80€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο που θεωρώ πως το διάβασα αρκετά αργά, συγκριτικά με το ρυθμό που ακολουθώ, παρόλα αυτά το απόλαυσα απόλυτα. Ας ξεκινήσουμε όμως με το οπισθόφυλλο:

«Η βροχή που πέφτει στα τέλη του καλοκαιριού στη Ρώμη είναι αμείλικτη και ξεπλένει κάθε ίχνος: να γιατί η σκηνή του εγκλήματος είναι ένα ανεξιχνίαστο αίνιγμα. Ένα πράγμα μόνο είναι ξεκάθαρο: όποιος κι αν σκότωσε την άγνωστη γυναίκα, το έκανε με τη σχολαστική φροντίδα ενός χειρουργού, χρησιμοποιώντας τα ακονισμένα εργαλεία του για να σκηνοθετήσει έναν θάνατο. Γιατί ο θάνατος είναι θέαμα. Ο Ενρίκο Μαντσίνι αυτό το ξέρει καλά. Εκείνος δεν είναι ένας τυχαίος αστυνόμος. Παρ’ όλα αυτά αρνείται την υπόθεση. Απορρίπτει την ίδια την ιδέα ότι ο δράστης είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος. Μολονότι το ένστικτό του, μετά από μία μόλις δολοφονία, δεν αφήνει περιθώρια. Και δεν κάνει λάθος: με τη δεύτερη δολοφονία η πόλη βυθίζεται στον εφιάλτη. Στριμωγμένος για τα καλά, ο αστυνόμος αναγκάζεται να δεχτεί την έρευνα… Και να αποδεχτεί και την ιδέα πως ίσως δε θα καταφέρει να σταματήσει τον δολοφόνο προτού ολοκληρώσει το σχέδιό του. Προτού ο δολοφόνος αποδείξει σε όλους –και κυρίως σ’ εκείνον– ότι έτσι σκοτώνουν.»

 Ένα από τα θετικά χαρακτηριστικά αυτής της ιστορίας είναι πως εξελίσσεται με τον κατάλληλο ρυθμό. Ούτε πολύ γρήγορα, ούτε πολύ αργά ώστε να σε κουράσει. Ο Ζιλάυ μας αποδεικνύει το ταλέντο του σε αυτή την πρώτη του προσπάθεια η οποία είναι πολύ προσεγμένη και δεν υπάρχει ίχνος ερασιτεχνισμού. Ένα ακόμα πλεονέκτημα του βιβλίου είναι τα πολύ μικρά υποκεφάλαια του. Έτσι νιώθεις πως προχωράς ακόμα κι αν έχεις διαβάσει λίγο και χωρίς να χρειαστεί να αφήσεις την υπόθεση στη μέση.

 Όσον αφορά τον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία, τι μπορεί να πει κανείς για την Ιταλία η οποία συνδυάζει το φως του πολιτισμού και το «υγρό»-σκοτάδι των εγκλημάτων. Οι περιγραφές των τοποθεσιών στο βιβλίο σε ταξίδευαν και πιστεύω πως αυτό ήταν πολύ όμορφο γιατί ο συγγραφέας δεν έμεινε στο κομμάτι του αστυνομικού-θρίλερ. Γενικά, η ιστορία δε σου προκαλούσε μόνο αισθήματα αγωνίας και φόβου. Είχε και το στοιχείο της απώλειας, την αγάπης, της συντροφικότητας, όλα σε μία υπέροχη αρμονία.

 Γενικά, είναι ένα βιβλίο που βασίζεται σε έξυπνους συμβολισμούς και αυτό το κάνει να ξεχωρίζει. Τέλος, θεωρώ πως ήταν ένα πολύ καλό βιβλίο γιατί ενώ ο δράστης αποκαλύφθηκε αρκετά νωρίς, δεν έχασα το ενδιαφέρον μου, αυτό το θεωρώ επιτυχία του Ζιλάυ. Κάπου εδώ θα σας αφήσω, μέχρι το επόμενο άρθρο…πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!