Καλημέρα φίλοι μου!
Με μεγάλη μου χαρά, σήμερα θα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τη…Χαρά! Πριν σας αναφέρω τα όσα συζητήσαμε θα κάνω μια μικρή εισαγωγή σχετικά με κάποια στοιχεία που πρέπει να γνωρίζετε γι’ αυτή.
Η Χαρά Χρυσάφη γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης(ΑΠΘ). Ασχολείται με τη θεατρική πράξη καθώς και με το θεατρικό παιχνίδι ως θεραπευτικό μέσο σε παιδιά και άτομα με αναπηρίες. Είναι δημιουργός της σελίδας Xartopetseta που σκοπό έχει να καταγράφονται μηνύματα πάνω σε χαρτοπετσέτες. Αρθρογραφεί στο Urnovl και koukidaki. Είναι διοικητικό μέλος του συλλόγου «Το Ράφι της Αγάπης» που δημιουργεί δανειστικές βιβλιοθήκες όπου εμπλέκονται ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, προωθώντας την αξία της θεραπευτικής ανάγνωσης.
Τη Χαρά τη γνώρισα μέσω του βιβλίου της, ‘Αυτό το βιβλίο θα αυτοκαταστραφεί σε 20 λεπτά’ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής και την κριτική του θα βρείτε κάνοντας κλικ ΕΔΩ. Μέσα από το έργο της, είμαι σίγουρη πως θα τη γνωρίσεις ακόμα καλύτερα, προσωπικά διαβάζοντας το, σκιαγράφησα την προσωπικότητα της και είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι χαρακτήρες! Για να μην σας κουράζω όμως, πάμε να μάθουμε περισσότερα από την ίδια.
MSB: Χαρά Χρυσάφη αυτοπαρουσιάσου! Τι θα έπρεπε να γνωρίζουμε για σένα;
Χ.Χ.: Ζω στην όμορφη Θεσσαλονίκη, είμαι νηπιαγωγός, συγγραφέας και ασχολούμαι με τη θεατρική πράξη εδώ και 17 χρόνια. Αγαπώ του έντιμους, σπινθηροβόλους ανθρώπους. Σιχαίνομαι τις δηθενιές και τις υποκρισίες. Γι’ αυτούς που η περιέργεια τους είναι μεγαλύτερη, μπορούν να με ρωτήσουν. Απαντώ σε όλα.
MSB: Αυτό το βιβλίο θα αυτοκαταστραφεί σε 20 λεπτά’ το νέο σου βιβλίο. Πως επιλέχθηκε ο τίτλος και πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει η χρήση του ρήματος ‘αυτοκαταστραφεί’;
Χ.Χ.: Ο τίτλος ήταν μια δύσκολη ιστορία για μένα. Με παίδεψε, με ζόρισε. Σκεφτείτε ότι τελείωσα το βιβλίο σε 6 μήνες και τίτλο έψαχνα μέχρι και τον ένατο. Γέννα κανονική. Ο τίτλος είναι ένα λογοπαίγνιο, μια γνωστή σχεδόν κατάσταση για όσους από εμάς βλέπαμε μανιωδώς τον αστυνόμο Σαΐνη. Πάντοτε ένα χαρτάκι από τα χέρια του αρχηγού της αστυνομίας έγραφε «Αυτό το μήνυμα θα αυτοκαταστραφεί». Για έναν περίεργο λόγο τελειώνοντας το βιβλίο θεώρησα πως ταιριάζει απόλυτα ένα τίτλος που θα περιέχει μέσα του τη λέξη «αυτοκαταστραφεί». Ίσως γιατί θεωρώ πως ένα βιβλίο πρέπει πάντα να μας αναγεννά. Πρέπει κανείς να διαβάζει μερικές λέξεις, φράσεις και να του αποκαλύπτεται ένας διαφορετικός κόσμος. Ένας κόσμος πιο λυτρωτικός. Εξάλλου μετά από μια αυτοκαταστροφή ανακαλύπτει κανείς τι του ταιριάζει και τι όχι. Τι είναι όλα εκείνα που θα παραμερίσει ή τελικά θα τα επαναπροσδιορίσει.
MSB: Πως προέκυψε η συγγραφή αυτών των 20 ‘μανιφέστων’; Σχετίζονται από προσωπικές εμπειρίες ή παρατηρώντας τις εξελίξεις στον κόσμο;
Χ.Χ.: Η συγγραφή των 20 μανιφέστων προέκυψε έτσι ξαφνικά όπως ξαφνικά αρχίζουν πράγματα για τα οποία δεν μπορούμε ποτέ να φανταστούμε. Είναι γεγονός πως πάντα ακούω τους φίλους μου με αμέριστη προσοχή. Έτσι, λοιπόν, στάθηκα στα λόγια μια φίλης που μου είπε με περίσσιο θράσος, τότε έτσι το θεώρησα, πως τα κείμενα μου εμπεριέχουν πάντοτε μια διαμαρτυρία. Άλλοτε ξεκάθαρη και άλλοτε κεκαλυμμένη. Επομένως μου πέταξε τη λέξη «μανιφέστο». Καθώς καταλαβαίνεις άρχισα να ψάχνω μανιωδώς . Αποφασίζοντας να δοκιμαστώ σ’ αυτό το δύσκολο είδος θεώρησα έντιμο να μην εμπλέξω τον όρο μανιφέστο ούτε με τις αρχές ενός κινήματος, ούτε με θέσεις ενός κόμματος, ούτε με τους βασικούς κανόνες μιας επαναστατικής ιδέας. Αποφάσισα όλα μου τα μανιφέστα να είναι απλώς μια δική μου παρατήρηση στα πράγματα και στην καθημερινότητα. Αναπόφευκτα παρατηρώντας ανθρώπους, συμπεριφορές, καταστάσεις, δεν μπορείς να μην περάσεις τον εαυτό σου από ένα σουρωτήρι. Και μιλώ για ένα δύσκολο σουρωτήρι, αυτό της αυτοκριτικής. Που ή θα σε παραλύσει αυτοκαταστρέφοντας σε ή θα σε αναγεννήσει. Αυτό προσδοκώ να ανακαλύψουν και οι αναγνώστες από τα δικά τους βιώματα.
MSB: Διαβάζοντας το βιβλίο σου, γνωρίζω μία Χαρά δυναμική, θαρραλέα, ετοιμόλογη με τσαγανό. Υπάρχει και η άλλη πλευρά; Αυτή που θα έγραφε ένα ρομαντικό μυθιστόρημα που θα διαβάζονταν παρέα με χαρτομάντιλα;
Χ.Χ.: Δε λέω ποτέ όχι, ούτε χρησιμοποιώ μεγάλα λόγια, αλλά δεν είναι του τύπου μου τα δακρύβρεχτα άρλεκιν. Ως αναγνώστης δεν με γοητεύουν τέτοιου είδους αναγνώσματα, όποτε προς το παρόν αυτομάτως δεν μπορώ να διαισθανθώ εύκολα τον τρόπο με τον οποίο θα έγραφα ένα τέτοιο ρομαντικό μυθιστόρημα. Θα με δείτε να γράφω ιστορίες τρόμου σε μια γωνία, ποιήματα, μονολόγους, διηγήματα και ναι μυθιστορήματα αλλά τα χαρτομάντιλα σας δεν θα τα ξοδέψετε κλαίγοντας επειδή η Μπρουκ, ας πούμε, ήταν μια άτυχη και ακόμα σκέφτεται τον Έρικ. Ίσως τα ξοδέψετε για άλλους λόγους. Και πάλι τονίζω, μπορεί στο μέλλον να αλλάξω γνώμη, αλλά προς το παρόν ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΧΙ! Όχι άλλα ρομαντικά τρίγωνα και τετράγωνα σε παραλίες και ακτές.
MSB: Αυτή η αγανάκτηση, το ξέσπασμα που βιώνει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο σου είναι ανείπωτες σκέψεις που έπρεπε κάπως να εξωτερικεύσεις ή είναι μια ευκαιρία να γνωρίσει ο κόσμος τις θέσεις που αντιπροσωπεύει η Χαρά στη ζωή της; Σε ρωτάω, γιατί προσωπικά μέσα από αυτά τα 20 μανιφέστα αναγνώρισα σκέψεις που κάνω αλλά δεν έχω το θάρρος ίσως και το θράσος να τις μοιραστώ.
Χ.Χ.: Αυτό το βιβλίο γράφτηκε με πολλή τόλμη και θάρρος. Μα περισσότερο με απόλυτη επίγνωση πως τα βιβλία πρέπει να κρύβουν την αλήθεια του συγγραφέα. Όχι απαραίτητα να αποκαλύπτονται βιογραφικά στοιχεία του ή εμπειρίες που έχει ζήσει, αλλά να μπορούν να αποτυπώνουν την αλήθεια μια εποχής. Σίγουρα και τούτο το βιβλίο κρύβει και τις δικές μου θέσεις όσον αφορά τη ζωή και τους υφάλους τους, όμως προσπάθησα να μεταφέρω τον παλμό και τη φωνή ανθρώπων όλων των ειδών που λέμε. Προσπάθησα να μπω στη φωνή του πλούσιου και του φτωχού, του 50άρη και του ερωτευμένου, του αρρώστου, του αγανακτισμένου. Προσπάθησα να μιλήσω για τις κραυγές όλων αυτών που επιτέλους πρέπει να μιλήσουν. Αλλά αλήθεια πόσο εύκολο είναι αυτό; Άραγε στο τέλος ποια είναι η επιλογή θα κάνει κανείς;
MSB: Πως θα ήθελες να επηρεάσει αυτό σου το πόνημα το αναγνωστικό κοινό;
Χ.Χ.: Αν την επόμενη μέρα αυτός που το διάβασε νιώσει λιγότερο μόνος, νιώσει πιο ανάλαφρος ή πιο αποφασισμένος να βάλει τη σιωπή του στο συρτάρι, τότε ναι ήδη θα νιώθω καλύτερα. Μοιάζει σαν αυτό που μας λένε οι παππούδες μας. «Φάε εσύ και εγώ χορταίνω».
MSB: Ποιο είναι το επόμενο λογοτεχνικό σου βήμα;
Χ.Χ.: Το επόμενο λογοτεχνικό μου βήμα δεν μπορώ να το προβλέψω ακόμα. Μπορεί αύριο να μου τη δώσει και να βγάλω συνταγές μαγειρικής(χιούμορ). Σίγουρα πάντως προσδοκώ κάποια στιγμή να βγει στο φως ένα συνεργατικό βιβλίο ή και δύο; Ποιος ξέρει. Πάντως υποσχέθηκα και ένα μυθιστόρημα.
MSB: Κλείνοντας, επειδή το βιβλίο σου το ένιωσα σαν μια κραυγή για να ξυπνήσει ξανά η ελπίδα, πως φαντάζεσαι τον κόσμο στο μέλλον; Σε 10-20 χρόνια από τώρα;
Χ.Χ.: Θέλω πάντα να σκέφτομαι αισιόδοξα, όσο κι αν οι συνθήκες πολλές φορές δεν το επιτρέπουν. Φαντάζομαι έναν κόσμο λιγότερο βουτηγμένο στη μοναξιά, λιγότερο βουβό, λιγότερο καλυμμένο με φόβο. Έναν κόσμο που θα αγαπά περισσότερο και θα το φωνάζει, έναν κόσμο που σέβεται, υπερασπίζεται, συμπονά, συγχωρεί, έναν κόσμο που δεν αναγκάζεται να καταπνίγεται από τα ίδια του τα λάθη του.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τη Χαρά για το χρόνο της, για την ειλικρίνεια της, την αμεσότητα της και όσα μου προσέφερε μέσω αυτής της κουβέντας αλλά και μέσω του έργου της. Πάντα επιτυχίες αγαπημένη Χαρά!
Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!
«Η Βούλα, μια μικρή μαύρη κουκκίδα,
Στην πρώτη σελίδα κιόλας αυτού του παραμυθιού βρίσκουμε το σημαντικό μήνυμα του:
Συγγραφέας: Καίτη Οικονόμου
