Τατιάνα Τζινιώλη- Βραδινά ραντεβού

Συγγραφέας: Τατιάνα Τζινιώλη

Τίτλος: Βραδινά ραντεβού

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 15.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

 

 

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

Είμαι πίσω με μία συγγραφέα που αγαπώ και θέλω πολύ να τη συναντήσω από κοντά για να τη μάθω καλύτερα. Το βιβλίο αυτό το περίμενα από πέρυσι τέτοια εποχή και ειλικρινά ήταν άξιο των προσδοκιών μου.

Πριν σας πω την άποψη μου για το βιβλίο, θα ήθελα να σας πω γιατί μου αρέσει τόσο η γραφή της Τατιάνας και απευθύνομαι αποκλειστικά σε romance lovers. Μου αρέσει τρομερά ότι γνωρίζεις καλά τους ήρωες, ότι βλέπεις και την πλευρά του ανδρός, τι μπορεί να σκέφτεται ένας ερωτευμένος γένους αρσενικού και κυρίως ότι η γλώσσα δεν είναι αισχρή. Όχι δεν έχει καμία σχέση με 50 αποχρώσεις του γκρι που δεν έχω διαβάσει και δεν ξέρω ακόμα αν θα το κάνω. Στα βιβλία της Τατιάνας υπάρχει έντονο το συναίσθημα, μπορεί να παίζει σημαντικό ρόλο και το σαρκικό κομμάτι αλλά όταν πια αυτό γίνεται πράξη τα συναισθήματα το ξεπερνάνε. Η Τατιάνα γράφει με τον τρόπο που μου αρέσει!

 Έτσι λοιπόν έχουμε την Κάλι και τον Κέιν. Η πρώτη, λατρεύει τη φωτογραφία και συγκεκριμένα τη φωτογραφία μενού εστιατορίων (αν μπορούσα να το θέσω σωστά) και αποφασίζει να βγει από τη ζώνη ασφαλείας της, όταν αποφασίζει να χωρίσει ύστερα από μια μακροχρόνια σχέση που έχει χάσει το πάθος της. Ο Κέιν από την άλλη, ζει από την τέχνη του και δε θέλει σε καμία περίπτωση να μπλέξει σε μια σχέση με συναισθήματα. Την κατάσταση την λες και περίπλοκη όταν μετά τη συνάντηση τους και μετά από ένα διόλου μικρό χρονικό διάστημα τηλεφωνικής επικοινωνίας, τους αποκλείσει το χιόνι στη Βοστόνη (αν ενθυμούμαι καλά). Είναι ικανοί όμως να βάλουν στην άκρη τον εγωισμό τους και να ζήσουν το παρόν με τα έντονα συναισθήματα τους;

 Είναι η πρώτη φορά που με αγανακτούν και οι δύο πρωταγωνιστές στα βιβλία της συγγραφέως, ταυτόχρονα πιστεύω όμως πως αυτή τους η στάση ανταποκρίνεται τόσο στην πραγματικότητα. Αυτό που σίγουρα μου άρεσε πάρα πολύ είναι τα βραδινά τους τηλεφωνικά ραντεβού. Είναι τόσο ρομαντικό αυτό το επίπεδο της γνωριμίας, που υπάρχει η επιφύλαξη απέναντι στο πρόσωπο της άλλης γραμμής αλλά νιώθεις και έτοιμος-η να μοιραστείς πολλά παραπάνω. Το βιβλίο γενικά κινήθηκε σε ασφαλής περιοχές. Ήταν πολύ ρομαντικό αλλά δε συνέβη κάτι πολύ έντονο για να δημιουργήσει αμφιβολίες, ήταν όμως και το χαρακτηριστικό που συμβάδιζε με τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα.

 Το βιβλίο αυτό ήταν το μοναδικό βιβλίο που διάβασα τις γιορτές και μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είχα ανάγκη από κάτι ανάλαφρο! Το προτείνω στους λάτρεις του είδους και περιμένω τα σχόλια σας.

Τελική βαθμολογία: 3.5 αστέρια.

 Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Sunday with Alicia #2

2020

Ένας τετραψήφιος αριθμός. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο pin από την νέα σου πιστωτική κάρτα που με μια απλή απομνημόνευση, μια αντιγραφή & το πάτημα ενός πράσινου βέλους, θα σου χαρίσει όλα τα υλικά αγαθά, που τόσα χρόνια κοίταζες, αλλά δεν.. δεν κατάφερες ποτέ να τα κάνεις δικά σου. Θα μπορούσε να είναι & ο pin από τον συναγερμό του σπιτιού σου. Όταν όλα μοιάζουν κόκκινα, όταν μέσα σου επικρατεί το απόλυτο χάος, όταν βρίσκεσαι σε έκτακτη ανάγκη. Αυτός όμως ο τετραψήφιος αριθμός αντιστοιχεί στην νέα χρονιά που έκανε ποδαρικό πριν από λίγες μέρες σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας δεκαετίας.

Ο απολογισμός του καθενός από εμάς για την χρονιά που πέρασε είναι τελείως προσωπικός και συνέβη με πολλούς διαφορετικούς τρόπους εξίσου προσωπικούς. Ακόμα και η εσωτερίκευση ή η εξωτερίκευση του απολογισμού έγινε με μορφές μοναδικές. Η προηγούμενη χρονιά με γέμισε με αναμετρήσεις και δυσκολίες που θέλω να αφήσω πίσω μου, μου χάρισε όμως δύο πολύτιμα δώρα, την αγάπη και το βιβλίο μου.

Με την άφιξη του νέου χρόνου, η μοναδική ευχή που κάνω είναι υγεία, υγεία, υγεία για όλο τον κόσμο. Ειρήνη παντού. Ειρήνη μέσα μας. Ειρήνη στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους της ζωής μας, με τους συνανθρώπους μας. Ειρήνη με τη φύση, με τα ζωάκια, με τα φυτά. Φτάνει με τις πυρκαγιές, φτάνει με τον εγωισμό, τον εγωκεντρισμό, φτάνει πια με την ανθρώπινη κυριαρχία που δεν έχει όρια, που πατάει επί πτωμάτων συνέχεια, για να αποδεικνύει την απολυτότητα της.

Προσωπικά θα πρέπει να δώσω ένα τέλος σε κάποιες αναμετρήσεις και να πάψω να διστάζω. Όχι να φοβάμαι. Να διστάζω. Όταν πιστεύω σε κάτι τόσο πολύ, να μην διστάζω και αν χρειαστεί να πέσω και στο γκρεμό για τα πιστεύω μου, να το κάνω. Θα ήθελα την νέα χρονιά να εκπληρώσω τον σκοπό του βιβλίου μου πιο δυναμικά και να συνεχίσω να τον εκπληρώνω κάθε χρόνο παρέα μαζί με την αγάπη και την έμπρακτη στήριξη του κόσμου. Να δημιουργήσω νέες δράσεις που θα βοηθούν τον σκοπό αυτό. Χωρίς την βοήθεια του κόσμου, αυτό το όνειρο, θα έμενε ζωντανό μέσα στα κλειστά μου μάτια, τις ώρες που κοιμόμουν και όταν ξυπνούσα εκείνο θα πέθαινε. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο από τα βάθη της ψυχής μου, που είναι συνοδοιπόρος στο όνειρο αυτό και μου κρατάει το χέρι σφιχτά, κάθε μέρα. Θα σας ευγνωμονώ πάντα και για πάντα! Όλοι μαζί μπορούμε!

Καλή χρονιά!

Αλίσια.

Αντίστροφη μέτρηση- Ιωάννα Καμπούρη (Νικήτρια διαγωνισμού αρθρογραφίας)

Καλησπέρα φίλοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με το κείμενο που κέρδισε στο διαγωνισμό αρθρογραφίας της σελίδας ‘Πυθαγόρειο Θεώρημα’ όπου είχα την τιμή να είμαι στην κριτική επιτροπή μαζί με την Αθανασία, την Ερατώ,τη Χαρά καθώς και τον Πυθαγόρα. Το μόνο που ήθελα να πω, είναι πως με ενθουσιάζει η ιδέα πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι-άγνωστοι που μπορούν να με αγγίξουν με τα κείμενα τους. Χωρίς την προτροπή κανενός, χωρίς την κριτική σε κάποια ιστοσελίδα. Άνθρωποι σαν κι εμάς που βρίσκουν διέξοδο στην πένα τους! Δε θα πω κάτι άλλο, απολαύστε το κείμενο της νικήτριας.

Αντίστροφη μέτρηση

Λίγο πριν την αλλαγή, μέσα σε εκείνα τα δευτερόλεπτα ξεκινά αυτόματα ο απολογισμός για όσα κέρδισες, έχασες, χάρηκες, λυπήθηκες, κατάφερες, μετάνιωσες! Κάθε χρονιά μια νέα αρχή μαζί με τόσους στόχους και υποσχέσεις, μα το σημαντικότερο οι άνθρωποι που είχες δίπλα σου…οι αληθινοί…που στον κίνδυνο ήταν η ασφάλεια, στην καταστροφή η λύτρωση, στην επιτυχία η επιβράβευση, στη χαρά ήταν απλά εκεί! Φίλος λέγεται και αν μπορούσε να μεταδώσει το μέσα του…φαντάσου σαν να πνίγεσαι και εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν την τελευταία αναπνοή να έρχεται από το πουθενά μια ανάσα μόνο με δυο κατάλληλες λέξεις, φαντάσου σαν να καίγεσαι κι όταν δεν έχει άλλο δέρμα να καεί να σε σβήνει με ένα φιλί, φαντάσου σαν να χάνονται όλες οι αισθήσεις σου και να τις επαναφέρει με μια αγκαλιά! Σχέση σχεδόν υπερφυσική, φίλοι που χωρίς λόγια επικοινωνούν στη σιωπή και χτίζουν εμπιστοσύνη με θεμέλιο την αγάπη…!

Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι ‘’φίλοι’’ που σε έκαναν να πιστέψεις στο ‘’εμείς’’, πείθοντας με τα ωραιότερα ψέματα και φορώντας τα καλύτερα προσωπεία! Τόσο καλοί στο να προκαλούν τύψεις και ενοχές και εσύ να κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου μέσα στην τόση ανοχή! Και μετά αναρωτιέσαι πώς γίνεται άνθρωποι να χαίρονται με τις αδυναμίες σου και ο πόνος σου να είναι ικανοποίηση για αυτούς! Εκείνο το “τι κρίμα” γεμάτο προσποίηση και εσένα να σε πυρώνει η τόση υποκρισία! Και η τραγική ειρωνεία εσύ να συνεχίζεις να δίνεις, γιατί εμπιστεύεσαι, γιατί αγαπάς, γιατί σκέφτεσαι ότι στη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις! Εκεί όμως που νομίζεις ότι θα πάρεις τα διπλά καταλήγεις να αδειάζεις ακαριαία! Μάθε λοιπόν ότι στη ζωή παίρνεις ότι ζητάς…μάθε να φεύγεις όταν η διαίσθησή σου στο λέει, όταν το μέσα σου φωνάζει…δεν ανταποδίδουν το καλό οι τοξικοί όσες ευκαιρίες και να δίνεις η ζήλια τους είναι καταστροφική…!

Ξέρεις κάτι αναγνώστη μην ξεχνάς όσα έταξες στον εαυτό σου σε εκείνη την αντίστροφη μέτρηση! Κάθε νέα χρονιά σηματοδοτεί και μία αλλαγή, μην αλλάξεις όσα δεν είναι αρκετά στους άλλους, άλλαξε μόνο για να γίνεις καλύτερος…για να γίνεις αναντικατάστατος! Μάθε να μην απογοητεύεσαι και μη στηρίζεσαι σε ανθρώπους περιμένοντας να ανταμειφθείς! Μάθε να συγχωρείς και μη μετανιώνεις για τους εχθρούς που απέκτησες, γιατί μέσα από τη σύγκρουση σου έμαθαν να αντιδράς, να δοκιμάζεσαι, να ανακαλύπτεις το μέσα σου…και δε φαντάζεσαι τι μπορείς να ανακαλύψεις εκεί…δεν ξέρω αν λέγεται αντανακλαστικά, δεν ξέρω αν λέγεται δύναμη, δεν ξέρω αν λέγεται αντοχή, δεν ξέρω αν λέγεται πείσμα, δεν ξέρω αν λέγεται νεύρο, δεν ξέρω αν λέγεται ψυχή, δεν ξέρω πως στην ευχή λέγεται…ξέρω όμως ότι υπάρχει γι’ αυτό όπως και να λέγεται ξύπνα το και σταμάτα να λες τι σκληρή και οξύμωρη που είναι η ζωή…δεν είναι η ζωή σκληρή αλλά οι άνθρωποι…!

Ιωάννα, θερμά συγχαρητήρια για αυτή τη νίκη που ελπίζω να σταθεί αφορμή για να διαβάσουμε κι άλλα κείμενα σου.

 Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Happy new year!!!

 Καλημέρα φίλοι μου και καλή χρονιά!

 Γράφω αυτό το άρθρο λίγο πριν την έξοδο του 2019 με σκοπό να θυμηθώ τις σημαντικές του στιγμές, να δω ποιους στόχους από πέρυσι πραγματοποίησα και ποιοι θα είναι οι νέοι στόχοι μου φέτος.

 Αρχικά θα ήθελα να πω πως το 2019 είναι από τις καλύτερες χρονιές μου (και των αγαπημένων μου θαρρώ) και γι’ αυτό είναι η πρώτη φορά που στη λήξη του έτους δε με έχει πιάσει αυτή η έντονη μελαγχολία! Είμαι ευγνώμων για το έτος που φεύγει και ανυπομονώ για το νέο όσο τίποτα άλλο.

Ας ξεκινήσουμε… Tον Ιανουάριο ο Θάνος παρουσίασε το διδακτορικό του και πραγματικά δεν έχω νιώσει τόση περηφάνια ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό! Ωστόσο, με το που τελείωσαν τα δικά του άγχη ξεκίνησαν τα δικά μου μιας που άρχισα να γράφω την διπλωματική μου και αισίως στις 20 Μαρτίου παρουσίασα την εργασία μου. Ήταν μία απίστευτη εμπειρία διότι για χρόνια με έκαναν κάποιοι άνθρωποι να πιστεύω πως δε μπορώ να τα καταφέρω αλλά εγώ τους απέδειξα το αντίθετο. Τον επόμενο μήνα ορκίστηκα και εκεί είχα να πάρω μια μεγάλη απόφαση, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΜΕΤΑ; Αφού ξεκουράστηκα, διασκέδασα, είδα τρομερές θεατρικές παραστάσεις (Ουρανία, το τρένο), έκανα Πάσχα στο χωριό του Θάνου, γυμνάστηκα, απελπίστηκα, αγχώθηκα και όλα ξανά από την αρχή πήρα την απόφαση να ξεκινήσω το διδακτορικό! Είναι η πιο δύσκολη απόφαση που έχω πάρει ως ενήλικας, μόνο αυτό έχω να πω! Κι ενώ η απόφαση μου αυτή με άγχωσε περισσότερο, γεννήθηκε το Μυρτιλάκι μου το οποίο ήταν να υιοθετήσω αλλά δε με άφησε η ιδιοκτήτρια μας να το φέρω σπίτι και στενοχωρήθηκα απίστευτα πολύ! Με τούτα και με κείνα, ήρθε το καλοκαιράκι, πήγα σε παρουσιάσεις φίλων μου, πήγα σε μπάτσελορ και γάμο(Χ+Α=love), έκανα βουτιές, πήγα πεζοπορία στο ρέμα Ορλια με τσίμπησε θαλάσσια ανεμώνη και έκλεισα το 1/4 του αιώνα γιορτάζοντας το όπως του άξιζε. Ήρθε το φθινόπωρο και έκλαψα για τον Μαχαιρίτσα, λίγες μέρες μετά όμως δε μπορούσα να κοιμηθώ από χαρά γιατί έμαθα πως θα γίνω ΝΟΝΑ! Έκανα yoga, γύρισα στα Ζαγοροχώρια, χαιρέτησα αγνώστους στο δρόμο, μάζεψα σκουπίδια, μάζεψα όμως και μανιτάρια. Πήγα και σε άλλο γάμο, έκανα εκπλήξεις, πήγα ξανά εκδρομή με τους Οδηγούς, έμαθα πρώτες βοήθειες και ΠΛΗΡΩΘΗΚΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ! Τέλος, χειμώνας και πάλι, πήγα σινεμά, ήρθε ο Θάνος Νάουσα και είδα φίλους που ζουν μακρυά.

 Αυτό ήταν το 2019 και δε θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτο, με ανθρώπους, χαμόγελα, αγάπη, μωρά, γέλια, εκδρομές, ένα έτος ΓΕΜΑΤΟ ΖΩΗ!

 Στο δια ταύτα, για το 2019 είχα βάλει 3+1 στόχους. Νούμερο ένα, να κατανοήσω πως ότι νιώθω είναι φυσιολογικό! Έγραφα τότε πως θα είναι ο πιο δύσκολος μου στόχος κι όμως θεωρώ πως κατά ένα μεγάλο βαθμό τα κατάφερα (yeaaah!). Νούμερο δύο, κάθε πρωί να βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι, να τραγουδάω και να χορεύω. DONE! Βασικά το πήγα σε άλλο level και απλά σταμάτησα να ακούω έντεχνα, ένα είδος που αγαπώ αλλά πραγματικά μου έριχνε την ψυχολογία στα τάρταρα. Τώρα, ο χορός και το τραγούδι δεν ξέρω αν ήταν καλή ιδέα, ρωτήστε το Θάνο που του πήρα τα αυτιά! Νούμερο τρία, μια μέρα την εβδομάδα (Σάββατο ή Κυριακή λογικά) να κλείνω το κινητό για όλο το 24ωρο. Ήταν ο στόχος που δυστυχώς δεν επιτεύχθηκε. Ούτε καν προσπάθησα δυστυχώς αλλά δεν θα τα παρατήσω γιατί όπως λέμε «νέος χρόνος, νέα εγώ» θα το παλέψω το 2020! Τέλος, νούμερο τέσσερα, να πίνω παραπάνω νερό, να προσέχω τη διατροφή μου και να κάνω όση περισσότερη yoga μπορώ τα οποία επίσης σε ένα βαθμό τα κατάφερα αν εξαιρέσουμε τις περιόδους μεγάλου άγχους και εορτών (αποτοξίνωση σου έρχομαι!!).

 Για τη νέα χρονιά, πέρα από το νούμερο τρία του 2019…

1. Θέλω να κάνω τουλάχιστον 2 ταξίδια εκ των οποίων το ένα να είναι στο εξωτερικό!

 Η ανάγκη αυτή προέκυψε από το ότι κάθομαι και βλέπω βίντεο με ταξίδια άλλων και ζηλεύω ενώ κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι στη θέση τους.

2. Θέλω να κρατάω καθημερινά ημερολόγιο.

 Πάλεψα στο τέλος του 2019 με το 5 min journal αλλά αν δεν το έχω έτοιμο δε μπορώ να το εντάξω στην καθημερινότητα μου (θα το αγοράσω με την πρώτη ευκαιρία). Έτσι αποφάσισα να γράφω σχετικά με τη μέρα μου και να την αξιολογώ από 1 έως το 10. Αυτό έχει ως σκοπό να εκφράζω τα συναισθήματα μου και να παρατηρώ κατά κάποιον τρόπο την ποιότητα ζωής μου.

3. Να μειώσω στο ελάχιστο την κατανάλωση κρέατος και γενικά να κάνω την ζωή μου πιο «πράσινη» με ότι αυτό συνεπάγεται.

 Ήδη το 2019 έκανα μεγάλα βήματα στον τρόπο ζωής μου, με τη μείωση της χρήσης πλαστικού με οποιονδήποτε τρόπο και τη συλλογή απορριμάτων από οπουδήποτε κάθε καθυστερημένος τα πετούσε. Γνωρίζω πολύ καλά πως δε μπορώ να απορρίψω 100% το πλαστικό, ούτε να σώσω μόνη μου τον πλανήτη αλλά πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο και να παρακινήσω κι άλλους να το κάνουν.

4. Να γίνω αιμοδότης!

 Είναι κάτι που θέλω να κάνω πολύ καιρό και θέλω άμεσα να το κάνω πράξη! Γενικά θέλω να ασχοληθώ ενεργά με τον εθελοντισμό αλλά αυτό είναι κάτι που δε θα αναλύσω εδώ.

 Σαφώς είναι άλλη μία χρονιά που δε μου έβαλα δύσκολα, δεν ξεχνώ όμως πως όλα αυτά που πέτυχα δεν πρέπει να τα αφήσω στη μοίρα τους. Θέλω το 2020 να είναι ένα ευτυχισμένο έτος, που θα έρθω ακόμα πιο κοντά με τη Σέβη και θα της δείξω πόσο την αγαπώ προκειμένου να μπορώ να αγαπώ το ίδιο και ακόμα περισσότερο τους γύρω μου! Κλείνοντας, το νέο έτος θέλω να έχει πολλά όμορφα βιβλία, όμορφες συνεργασίες κάθε είδους και άπειρες συζητήσεις περί βιβλίων.ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ! ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, ΓΕΜΑΤΟ ΦΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ 2020!

 Πολλές βιβλιοφιλικές ευχές,

Ανν Γκρίφιν- Όταν όλα έχουν ειπωθεί

Συγγραφέας: Ανν Γκρίφιν

Τίτλος: Όταν όλα έχουν ειπωθεί

Εκδότης: Εκδόσεις Μίνωας

Τιμή: 15.50€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

 

 Καλημέρα φίλοι μου! Οι διακοπές μου έχουν ξεκινήσει και είμαι πίσω με το τελευταίο βιβλίο πέντε αστέρων της χρονιάς! Ναι, βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση που δε θέλω να μιλήσω καθόλου για το βιβλίο αλλά να σας συστήσω να το πάρετε και να το αγαπήσετε γιατί το αξίζει! Έχουν περάσει μάλιστα αρκετές μέρες που το έχω διαβάσει ωστόσο βρίσκομαι ακόμα σε σοκ και νιώθω ένα βάρος όταν το σκέφτομαι.

 Ο Μόρις είναι 84 χρονών, είναι χήρος και έχει ένα γιο, τον Κέβιν ο οποίο ζει στην Αμερική όπου εργάζεται σαν δημοσιογράφος. Ο Μόρις υποφέρει χωρίς τη Σάντι (τη σύζυγο του) κι αφού κάνει τις απαραίτητες διαδικασίες για να μετακομίσει πια σε γεροκομείο, την τελευταία μέρα εκτός, θα μείνει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και θα πιει στην ανάμνηση πέντε προσώπων που πέρασαν από τη ζωή του και τη στιγμάτισαν.

 Δυστυχώς ρε παιδιά, δε μπορώ να σας αναφέρω τα τμήματα που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το βιβλίο, γιατί θα σας αποκάλυπτα το τέλος. Ωστόσο παρακάτω θα βρείτε δύο άλλα, που μου άρεσαν εξίσου πολύ. Ήταν ειλικρινά σπαρακτική αυτή η «εξομολόγηση» του Μόρις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κλάψω ασταμάτητα και να μη μπορώ ούτε να διαβάσω αφού τα δάκρυα γέμιζαν τα μάτια μου. Αν μπορούσα να μπω στην ιστορία σίγουρα θα του έκανα μια αγκαλιά και θα του έλεγα «Άτιμε γερο-Μόρις, τα πήγες περίφημα!».

Τότε ένιωσα σίγουρος ότι εκεί, καθισμένη απέναντι μου στο κόκκινο τραπέζι από φορμάικα με τα άψογα τοποθετημένα αλατοπίπερα, βρισκόταν η γυναίκα που ήμουν έτοιμος να αγαπήσω μέχρι το τέλος της ζωής μου.

 Πιστεύω ότι ένας λόγος που με επηρέασε αυτή η ιστορία είναι γιατί είμαι από τη φύση μου ευαισθητοποιημένη με την ποιότητα ζωής των ανθρώπων που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία. Φοβάμαι για τη μοναξιά τους, αν και μέσω συζητήσεων κάποιοι μου λένε πως το επιδιώκουν. Πάντως, η γιαγιά μου βιώνει έντονα την μοναξιά και το καταλαβαίνω γιατί όταν είμαστε παρέα δε σταματάει να μιλάει. Κι αν μερικές φορές λέω δεν αντέχω άλλο, χαίρομαι που βρίσκει καλή την παρέα μου! Ο Μόρις λοιπόν δεν είναι απλά ένας γηραιός, μοναχικός άντρας  στην Αμερική, μπορεί να είναι ο-η οποιοσδήποτε παππούς-γιαγιά δίπλα μας.

Όλα μας τα χρόνια μαζί δεν έπαψα ποτέ να τη θέλω. Ποτέ. Ούτε για μία στιγμή. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Έβλεπα το δέρμα της να επιβιώνει μέσα στα χρόνια, να είναι απαλό, να αναδιπλώνεται. Το άγγιζα συχνά, και ακόμη αγαπούσα απελπισμένα κάθε κομματάκι της, κάθε ρυτίδα που τη διεκδικούσε, κάθε καινούργιο σημάδι που επισφράγιζε τη μονιμότητα του. Είχαμε τις δυσκολίες μας όπως όλοι οι άλλοι, παρ’ όλα αυτά, δεν κοίταξα ποτέ καμία άλλη.

 Θα ήθελα πολύ να θίξω το μήνυμα που περνάει ο Μόρις με τις αποφάσεις του, αλλά δε θα το κάνω γιατί θα έκανα πολλές αποκαλύψεις. Είναι πάντως ένα βιβλίο που αγάπησα γιατί ενώ στην αρχή έλεγα θα είναι ένα χαλαρό και όμορφο ανάγνωσμα, τελικά ήταν μαχαιριά στην καρδιά! Ελπίζω να το διαβάσετε!

Τελική βαθμολογία: 5 αστέρια.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

 

 

Ελισάβετ Γκακίδου- Ο άγγελος μου είχε 2 όψεις

Συγγραφέας: Ελισάβετ Γκακίδου

Τίτλος: Ο άγγελος μου είχε 2 όψεις

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 16.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που το έχω καιρό στην κατοχή μου, που πήγα στην παρουσίαση του και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα!

 Συνοπτικά λοιπόν, έχουμε τη Ροζάνθη η οποία έχει κατάθλιψη και με τις μελωδίες του Άγγελου αρχίζει να βλέπει φως στο σκοτεινό της τούνελ. Γνωρίζονται, γίνονται φίλοι καρδιακοί, κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να τον βοηθήσει να κατακτήσει τα όνειρα του, ωστόσο εκείνος δε σταματά να την πληγώνει. Όλα αυτά μέχρι που πια παύουν να έχουν επαφές και συνεχίζει ο καθένας τη ζωή του.

 Θα ξεκινήσω από την πλευρά που βλέπω εγώ η ίδια τα γεγονότα. Στο παρελθόν, πάνε πάρα πολλά χρόνια, είχα κι εγώ ένα φίλο που πίστευα (και ακόμα πιστεύω) ότι του πρόσφερα τα πάντα αλλά ο ίδιος με πλήγωνε. Δε θεωρώ ότι δε με αγαπούσε (ή θέλω να πιστεύω) αλλά μπροστά στη δική μου δοτικότητα, η δική του προσφορά ήταν μηδαμινή. Μεγαλώνοντας μερικές φορές σκέφτομαι, τι θα συνέβαινε αν όλα εξελίσσονταν αλλιώς και ανατρέχω στο παρελθόν. Κάθε φορά λοιπόν διαπιστώνω ότι έχω τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την εξέλιξη των γεγονότων, είχα υψηλές απαιτήσεις ενδεχομένως, δεν εκτίμησα αυτό το λίγο που μου έδινε αυτός ο άνθρωπος; Μπορεί και όλα αυτά μαζί! Ποτέ όμως, αν και είχα παράπονα, δεν τον κατηγόρησα ανοιχτά! Όταν μια φιλία παύει να υφίσταται, φταίνε και οι δύο πλευρές και το να καταλογίζουμε ευθύνες είναι περιττό.

 Στην περίπτωση της Ροζάνθης, το κυριότερο πρόβλημα (και διαφορά σε σχέση με την παραπάνω ιστορία) είναι ο χαρακτήρας του Άγγελου. Ο Άγγελος είναι ένας εσωστρεφής, εγωιστής, με υψηλούς στόχους αλλά χαμηλή αυτοπεποίθηση, ώριμος άντρας! Δεν τον συμπάθησα οφείλω να ομολογήσω όσο καλός συνθέτης και αν είναι! Παρόλα αυτά θεωρώ και την Ροζάνθη αφελή και ίσως εκνευριστικά ευγενική και δοτική. Δε γίνεται ο άλλος να κάνει τη δουλίτσα του, μετά να σου φέρεται σαν σκουπίδι κι εσύ να συνεχίζεις να ασχολείσαι μαζί του και να τον λατρεύεις σαν Θεό.

 Ο κυριότερος λόγος λοιπόν που δε μου άρεσε αρκετά το βιβλίο ήταν η στάση των πρωταγωνιστών και η αμφιβολία μου για τα αισθήματα τους. Ίσως βέβαια να ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν το διάβαζα καθώς βίωνα κι εγώ η ίδια την αντίστοιχη κατάσταση. Επιμένω όμως πως όλα ήταν ένα τσικ υπερβολικά.

 Τελική βαθμολογία: 2 αστέρια.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Sunday with Alicia

Ήταν ένα από τα αμέτρητα  πρωινά που ξύπνησε με φρικτή στηθάγχη.Την στιγμή που εκείνος ο πόνος μεταμορφωμένος σε καλώδιο γεμάτο ηλεκτρισμό άγγιξε την καρδιά της, την έκανε να πετάξει το μαξιλάρι στο πάτωμα από το φόβο και να μείνει μπρούμυτα στο κρεβάτι για δύο λεπτά με κομμένη την ανάσα από τον πανικό.

«Ηρέμησε μωρό μου.Ανάσαινε,ανάσαινε, σιγά-σιγά».

Εκείνος είχε ήδη σηκωθεί και καθόταν δίπλα της.

«Ανάθεμα το 24ωρο της μέρας, ανάθεμα. Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι.Δεν αντέχω.Θέλω να φύγω από αυτή την δουλειά,από αυτή την πόλη. Θέλω να κρυφτώ, θέλω να απομονωθώ. Θέλω μόνο να γράφω βιβλία. Ας μην τα αγοράσει ποτέ κανείς.Δεν με πειράζει. Να γράφω θέλω μόνο. Επιτέλους θέλω να είμαι ευτυχισμένη».

«Ξεκίνησες μονότερμα,αγάπη. Χαλάρωσε».

«Να χαλαρώσω; Ανέκδοτο μου λες έτσι δεν είναι; Για να γελάσω δυνατά. Το  ρήμα αυτό το έχω διαγράψει δια παντός από το λεξιλόγιο μου, δεν γνωρίζω καν τι σημαίνει γιατί πολύ απλά δεν υφίσταται».

«Πάμε μια βόλτα στη θάλασσα, να σου θυμίσει εκείνη πως είναι να ηρεμείς; Εγώ ό,τι και να κάνω πέφτει στο κενό».

«Θα το ήθελα πολύ, πρέπει να δουλέψω. Έχω προθεσμία μέχρι αύριο, να παραδώσω ένα report».

«Η δουλειά μπορεί να περιμένει ένα δίωρο και καταπιάνεσαι μετά με δαύτη. Δύο ώρες για τον εαυτό σου, δεν μπορείς να διαθέσεις; Τις χρειάζεται, στο φωνάζει, ουρλιάζει αλλά εσύ δεν ακούς».

«Δώσε μου λίγο χρόνο να ετοιμαστώ και πάμε. Θα σου κάνω το χατήρι».

«Δεν στο ζήτησα εγώ. Ο εαυτός σου το ζητάει».

Την αγκαλιάζει.

«Είσαι ευτυχισμένος;».

«Τι με ρωτάς τώρα; Πως σου ήρθε αυτό; Ντύσου να πάμε στη θάλασσα και την κάνουμε άλλη φορά αυτή την κουβέντα».

«Αποφεύγεις να δώσεις μια απάντηση. Μου χρωστάς να ξέρεις, θέλω την αλήθεια»

«Εσύ είσαι ευτυχισμένη;».

«Πριν δεν το είπα; Όχι, δεν είμαι».

«Ούτε μαζί μου;».

«Μαζί σου είμαι καλά, όχι όμως ευτυχισμένη.Δεν γνωρίζω τι είναι ευτυχία, αν είναι πραγματική, αφηρημένη ή επίπλαστη».

Tι είναι η ευτυχία λοιπόν; Εμείς οι ίδιοι την ορίζουμε; Είναι πραγματική, αφηρημένη ή επίπλαστη;

Αλίσια.

 

Καίτη Οικονόμου- Το φθινόπωρο της μάγισσας

Συγγραφέας: Καίτη Οικονόμου

Τίτλος: Το φθινόπωρο της μάγισσας

Εκδότης: Εκδόσεις Ψυχογιός

Τιμή: 14.20€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα βιβλίο της βασίλισσας της αισθηματικής λογοτεχνίας! Μιας συγγραφέως που οι ιστορίες της διαβάζονται με μια ανάσα και που εύχεσαι μέσα σου οι ήρωες της να υπάρχουν κάπου εκεί έξω στην σκληρή πραγματικότητα και να βιώνουν αυτό που λέμε Ε Ρ Ω Τ Α!

 Κύριο πρόσωπο της ιστορίας μας είναι η Μυρσίνη, η οποία ζει με τον πατέρα της μιας και η μαμά της τους εγκατέλειψε ακολουθώντας τον τσιγγάνικο τρόπο ζωής που ήταν μέρος του dna της. Θα μου επιτρέψετε να μη σχολιάσω καθόλου σαν ζευγάρι τον Αντώνη και τη Ρηνιώ (τους γονείς της Μυρσίνης) γιατί άμα το πιάσω από την αρχή θα γράψω ένα βιβλίο που σχολιάζει το βιβλίο! Η Μυρσίνη λοιπόν δεν πιστεύει καθόλου στον έρωτα, απομακρύνει κάθε αρσενικό από πλάι της, μέχρι που τελικώς συμβιβάζεται να παντρευτεί έναν παιδικό της φίλο, ο οποίος την έχει στηρίξει πολύ. Πρώτο σχόλιο: αν και δεν ξέρω πως είναι αυτή η κατάσταση και δεν είμαι και σίγουρη αν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα, άποψη μου είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα να μη φερόμαστε απελπισμένα και να μη παντρευόμαστε. Θα μου πεις, κι αν δεν έρθουν κυρά μου οι πεταλούδες στο στομάχι; να μείνω στο ράφι; Για κάποιον λόγο όμως πιστεύω πως όταν ένας άνθρωπος θέλει να ερωτευθεί, πάντα έρχεται και ναι! καλύτερα στο ράφι παρά να πλένω τα εσώρουχα κάποιου που δε νιώθω τίποτα και που στο μέλλον θα τον χωρίσω γιατί δε θα αντέχω άλλο!

 Συνεχίζω! Λοιπόν, η ζωή της Μυρσίνης είναι τόσο βαρετή που άρχισε να τρίζει ο θρόνος που έχω χτίσει για την Οικονόμου. Βαριόμουν, αλλά ήλπιζα μέσα μου ότι θα έρθει το καλό! Ευτυχώς, επιβεβαιώθηκα αν και για να συμβεί αυτό έπρεπε να πεθάνει ο πατέρας της Μυρσίνης και να πάει να ρυθμίσει τα κληρονομικά της στην Κεντρική Μακεδονία. Δεύτερο σχόλιο: Ένιωσα καμάρι με την αναφορά στη Βέροια, στον Αλιάκμονα κτλ ακόμα κι αν γνωρίζω πως τουλάχιστον στη δική μας περιοχή δεν κρύβεται κανένα ειδυλλιακό μέρος για να ζήσεις τον παραμυθένιο σου έρωτα! ΕΔΩ τώρα στην ιστορία μπαίνει ο Στέφανος, ο οποίος είναι μακρινός συγγενείς της Μυρσίνης (γιατί στην αρχή αγχώθηκα μην είναι τίποτα κοντινά ξαδέρφια!) ο οποίος είναι νέος, αρρενωπός, γοητευτικός, όμορφος, με ένα παιδί (το παρακάμπτω γιατί έχει ζουμί η υπόθεση), καμία σχέση με τους αγρότες που ξέρουμε, φτυστός στο μυαλό μου με τον Αλέξανδρο Σταύρου στα νιάτα του! Τον λάτρεψα, πρώτα από όλα για το πόσο προσπαθούσε για το παιδί του και το ίδιο πιστεύω συνέβη και στη Μυρσίνη! Τρίτο σχόλιο: αν δε μπορώ κάτι στα αισθηματικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή, είναι αυτά τα παιδιάστικα καβγαδάκια, χωρίς αιτία που ωστόσο είναι αρκετά για να χωρίσει το αγαπημένο σου ζευγάρι! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Κλείνω με την αγαπημένη μου σκηνή, την οποία σας ανέβασα και σε story, τη στιγμή που ο Στέφανος της βγάζει το δαχτυλίδι! ΑΜΗΗΗΗΝ!

 Σας είπα πάρα πολλά για αυτό το βιβλίο, η αλήθεια είναι πως όταν μια ιστορία μου αρέσει ή που δε θα μπορώ να γράψω πρόταση, ή που θα με πιάνει το ασταμάτητο. Σας αφήνω με το τέταρτο μου σχόλιο, πως αν κάτι δε μου αρέσει στο στυλ της Οικονόμου είναι αυτό το ατέρμονο happy end. Δε θέλω να ξέρω τι έγινε σε βάθος χρόνου γιατί εκεί χάνεται η πραγματικότητα. Δέχομαι ότι τον πρώτο καιρό και με τον έρωτα να σε τσουρουφλίζει θα υπάρχουν έντονα σκηνικά αλλά όχι παντρευτήκαμε, δε μαλώσαμε ποτέ και γεράσαμε αγαπημένοι ως το τέλος! Εντάξει, το παρακάνω, η γυναίκα δεν έγραψε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά δίνει μία μεγάλη έκταση στην ευτυχία, το οποίο δεν ξέρω αν με ευχαριστεί. Θέλω οι ήρωες μου να ζήσουν ευτυχισμένοι τον έρωτα τους αλλά μέσα στο μυαλό μου. Στο βιβλίο ας μείνουμε στο κατέληξαν μαζί, αγαπημένοι, εκείνη τη στιγμή του τέλους! (#έξαλλη)

 Τελική βαθμολογία: 4 αστέρια

 Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Kate Quinn- Η κυνηγός του Χίτλερ

Συγγραφέας: Kate Quinn

Τίτλος: Η κυνηγός του Χίτλερ

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 18.80€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Μετά από καιρό, είμαι πίσω με μία κριτική βιβλίου και μάλιστα του μεγαλύτερου που έχω διαβάσει ποτέ! Μαζί με τις σημειώσεις της συγγραφέως, 748 σελίδες που αν και στην αρχή με φόβισαν, όταν πια χαλάρωσα με ταξίδεψαν, με γέμισαν αγωνία, με συγκίνησαν.

 Το οπισθόφυλλο:

 «Η Νίνα Μάρκοβα είχε πάντα όνειρο να πετάξει. Γενναία και ατρόμητη, κατατάσσεται στις θρυλικές Μάγισσες της Νύχτας, το αποκλειστικά γυναικείο σμήνος νυχτερινών βομβαρδιστικών των Σοβιετικών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν όμως βρίσκεται αποκλεισμένη πίσω από τις γραμμές του εχθρού, γίνεται το θήραμα μιας ανελέητης Ναζί δολοφόνου, που είναι γνωστή ως «η Κυνηγός».

 Μετά το τέλος του πολέμου, ο Βρετανός πολεμικός ανταποκριτής Ίαν Γκράχαμ γίνεται κυνηγός Ναζί, αλλά υπάρχει ένας στόχος που διαρκώς του ξεφεύγει: ένα μοχθηρό αρπακτικό, η Κυνηγός. Για να τη βρει, ο επίμονος ερευνητής ενώνει τις δυνάμεις του με τη μόνη μάρτυρα που επέζησε από τα νύχια της: τη Νίνα Μάρκοβα.

 Στη μεταπολεμική Βοστόνη, η δεκαεπτάχρονη Τζόρνταν ΜακΜπράιντ είναι αποφασισμένη να γίνει φωτογράφος. Όταν κάποια στιγμή αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν της Γερμανίδας μητριάς της, ανακαλύπτει ότι στην οικογένεια της υπάρχουν βαθιά θαμμένα μυστικά που απειλούν όλα όσα είναι σημαντικά στη ζωή της.»

 Το βιβλίο αυτό είναι πραγματικά υπέροχο, καλογραμμένο, με πολύ δυνατούς χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο πως διακρίθηκε ως το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα στο Goodreads. Αν και συμμερίζομαι την άποψη πως τα βραβεία δεν έχουν να πουν τίποτα για ένα βιβλίο, το συγκεκριμένο το θεωρώ σημαντικό διότι δίνεται από τους ίδιους τους αναγνώστες που αγάπησαν την ιστορία.

 Κάτι που ξεχώρισα, ήταν η δομή του βιβλίου, γιατί διαβάζουμε χωριστά την ιστορία της Νίνα, του Ίαν και της Τζόρνταν που εμπλέκονται μεταξύ τους και στο παρελθόν και στο μέλλον. Θα ήθελα βέβαια ανά διαστήματα να εμφανίζεται και η Κυνηγός, να γνωρίσουμε την σκληρή της προσωπικότητα μέσω των διηγήσεων της. Είναι από τις ελάχιστες φορές που συμπαθώ όλους τους κεντρικούς ήρωες, τους θαυμάζω και τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα τη λύπη του αποχωρισμού. Όπως βέβαια σας ανέφερα και στο instagram, αγάπησα την Τζόρνταν γιατί παρά το νεαρό της ηλικίας της, μια βολική ζωή, έναν όμορφο σύντροφο και μελλοντικό σύζυγο, δεν ενδίδει στο νανούρισμα των αισθήσεων και βρίσκεται σε εγρήγορση, αποκρυπτογραφεί πρόσωπα, γίνεται και η ίδια κυνηγός.

 Ειλικρινά σας προτείνω να το διαβάσετε μιας και χαρακτηρίζεται από καλά δομημένους χαρακτήρες, απίστευτες εναέριες σκηνές πολέμου με μια ατρόμητη Νίνα πλοηγό και οδηγό, ωραίες φωτογραφικές αναλύσεις προσώπων και ένα τρελό κυνηγητό προκειμένου όλοι όσοι λέρωσαν τα χέρια τους με αίμα αθώων να τιμωρηθούν.

Τελική βαθμολογία: 4.5 αστέρια.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Από το άγχος του…

 Περπατώντας σήμερα στο πανεπιστήμιο άκουσα δύο κοπέλες να λένε «Είναι καλά, απλά ανεβάζει πίεση από το άγχος!» και θυμήθηκα τις τόσες και τόσες φορές που άκουσα, «έβγαλε δερματικά από το άγχος», «κλείστηκε στο σπίτι, λόγω άγχους», «πάσχει από το τάδε αυτοάνοσο, λόγω άγχους» και ένιωσα λες και κάποιος με χαστούκισε.

 Όχι, αυτό το κείμενο δεν είναι για να σου πω «ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ», θα ήταν γελοίο! Θέλω όμως να σε παρακαλέσω να μιλάς για τα άγχη σου και να τα εκτονώνεις. Νιώθω τόσο άσχημα που ζούμε συνολικά 70+ χρόνια κι από αυτά τα 50+ είναι αγωνιώντας και παλεύοντας με τα άγχη μας. Λένε πως η μάστιγα του αιώνα είναι η κατάθλιψη, επιτρέψτε μου όμως να πω πως πρώτα είναι το άγχος το οποίο πολλές φορές οδηγεί και στην κατάθλιψη. Διάβασα μάλιστα πως αυτό περνάει μέσω του DNA, πέρα από το γεγονός πως ακόμα και σαν έμβρυα αντιλαμβανόμαστε το άγχος της μαμάς μας.

 Πριν λοιπόν σας αναφέρω τους τρόπους που εγώ αντιμετωπίζω τα άγχη μου, που είναι και ο κύριος σκοπός του άρθρου αυτού, θα σας μιλήσω για κάποια ψυχοσωματικά που η ίδια βιώνω όταν είμαι αγχωμένη.

• Υποχονδρίαση: Νομίζω είμαι το χειρότερο όλων μιας και ψαχουλεύομαι να βρω κάτι που δε μου ταιριάζει πάνω μου και να το αποδώσω σε κάποια άγνωστη ασθένεια. Σας έχω μιλήσει και σε άλλο άρθρο σχετικά με το πως είναι να είσαι ή να βρίσκεσαι στο περιβάλλον κάποιου υποχόνδριου. Και οι δύο πλευρές το βιώνουν πολύ έντονα αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις αρχίζω να πιστεύω πως ένα χαστουκάκι χρειάζεται, μπας και κυριαρχήσει η λογική.
• Αρρυθμίες και αναγούλες: Είναι από τα ενοχλητικά συμπτώματα μιας και σου υπενθυμίζουν συνέχεια την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος όπου το αίσθημα της αρρυθμίας σου προκαλεί έξτρα άγχος που με τη σειρά του δεν αφήνει την καρδούλα σου να ηρεμήσει.
• Φοβίες που δεν είχες: Είχα τρομάξει την πρώτη φορά που μου συνέβη, όταν διαπίστωσα πως δεν μπορώ να κατέβω μία μεγάλη κατηφόρα γιατί φοβόμουν ότι θα πέσω. Το χειρότερο είναι πως πλέον έχω «στιγματίσει» τον δρόμο αυτό και κάθε φορά που είναι να τον περάσω, ψάχνω τρόπους να τον αποφύγω.

 Το άγχος δυστυχώς μας τρώει παιδιά σαν το σαράκι. Είναι το ένα κακό που μύρια έπονται μετά αυτού. Δυστυχώς η φράση-λύση «Μην αγχώνεσαι» δεν πιάνει σε κανέναν. Όμως υπάρχουν διάφορες τακτικές που μας βοηθούν να το ελαττώσουμε-εκτονώσουμε. Εγώ ακολουθώ τα εξής:

• Μετράω τις αναπνοές μου: Όταν νιώθω πως είναι πολύ κοντά στο να χάσω τον έλεγχο ξεκινάω εισπνοή…1…2…3…κράτημα αέρα…1…2…3…εκπνοή…1…2…3. Με αυτό τον τρόπο βοηθάς το μυαλό σου να εστιάσει στην αναπνοή και όχι σε αυτό που σε αγχώνει.
• Γυμνάζομαι: Είτε αυτό λέγεται έντονο περπάτημα, yoga, οτιδήποτε. Η άσκηση παράγει την ορμόνη της χαράς που διώχνει με τις κλωτσιές το άγχος!
• Ακούω χαρούμενη μουσική-χορεύω: Αν με έβλεπε κανείς εκείνη τη στιγμή, θα πέθαινε στο γέλιο αλλά είναι πολύ εκτονωτικό και θα σε βοηθήσει να νιώσεις χαρά.
• Colouring book: Ξεκίνησε από περιέργεια αλλά πιάνει! Αφιερώνεσαι τόσο πολύ στο να χρωματίσεις τη ζωγραφιά που ξεχνάς τα άγχη σου!

 Άλλες συνήθειες που θα σε βοηθήσουν είναι οι εκδρομές, να περνάς χρόνο με φίλους και να μοιράζεσαι αυτά που νιώθεις, να μην κάνεις στρεσογόνες σκέψεις (σε αυτό θα σε βοηθήσουν σίγουρα τα δύο πρώτα), να τρέφεσαι σωστά και να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό.

 Δε χρειάζεται να σου υπενθυμίσω ότι δεν είναι κακό αυτό το τελευταίο! Όπως όταν πονάει το πόδι σου θα πας στον ορθοπεδικό, όταν πονάει η ψυχή σου θα πας στον ψυχολόγο. Μπορεί το άγχος σου αυτό να προκαλείται από κάτι που δεν έχεις τη δύναμη να δεις και να αντιμετωπίσεις μόνος, δεν είναι λάθος, ούτε σε καθιστά τρελό.

 Κλείνω αυτό το άρθρο λέγοντας σου πως σε αυτή τη μάχη με το άγχος, τις κρίσεις πανικού (άλλο μεγάλο κεφάλαιο), τις κρίσεις άγχους κτλ κτλ δεν είσαι μόνος-η δεν είσαι ο μόνος-η μόνη. Πάλεψε το και κάνε τη ζωή σου όμορφη, γιατί όλη αυτή η κατάσταση είναι ο ίδιος σου ο εαυτός που προσπαθεί να σου θυμίσει ότι το αξίζεις, αξίζεις να είσαι χαρούμενος και πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου για να το πετύχεις!

 Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,