Σάλλυ Ρούνεϋ- Συζητήσεις με φίλους

Συγγραφέας: Σάλλυ Ρούνεϋ

Τίτλος: Συζητήσεις με φίλους

Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη

Τιμή: 11.62€

Θα το βρείτε ΕΔΩ.

.

.

Καλημέρα αγαπημένοι μου!

Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που το ξεκίνησα με πολύ χαρά, με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες, κυλούσε αβίαστα και με άφησε προβληματισμένη και γεμάτη αναμνήσεις. Νομίζω το βιβλίο αυτό το είχα δει από την Εβελίνα (@bibliarakia) με τα αγαπημένα της Taylor Swift και θα μου άρεσε τόσο η λατρεμένη μου T. να το γεμίσει με τις μελωδίες της.

Το οπισθόφυλλο:

«H Φράνσις είναι είκοσι ενός ετών και σπουδάζει στο Δουβλίνο· μια συγκρατημένη και μελαγχολική νεαρή γυναίκα, που παρατηρεί τα πάντα γύρω της και την ενδιαφέρει, αν και χαλαρά, να γίνει συγγραφέας. Πρώην ερωτική της σύντροφος και τώρα καλύτερή της φίλη είναι η όμορφη Μπόμπι, που δε χάνει στιγμή την αυτοκυριαρχία της. Ένα βράδυ, ύστερα από μια ποιητική περφόρμανς των δυο τους σε μια από τις σκηνές της πόλης, συναντούν τη γνωστή δημοσιογράφο Μελίσσα, γνωρίζουν έπειτα τον όμορφο σύζυγό της Νικ και σταδιακά εμπλέκονται στον κόσμο τους: πολυτελή σπίτια, ξέφρενα πάρτι, διακοπές στη Βρετάνη. Το διασκεδαστικό φλερτ ανάμεσα στη Φράνσις και στον Νικ, όπως φαινόταν στην αρχή, θα εξελιχθεί σε μια παράξενη –κι έπειτα οδυνηρή– οικειότητα.»

Τη Σάλλυ Ρούνεϋ την αγαπώ γιατί μετά τους Κανονικούς Ανθρώπους με έβαλε 100% στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών και το ίδιο ακριβώς συνέβη και τώρα. Άπειρες φορές βούρκωσα γιατί ένιωθα την εσωτερική πάλη του Νικ και τις αμφιβολίες της Φράνσις. Το μπλέξιμο της τετράδας, τα μυστικά, οι ενοχές, έντονα συναισθήματα ήταν πραγματικά υπέροχο το συναισθηματικό ταξίδι κι ας με άφησε προβληματισμένη αλλά έχοντας κατανοήσει λίγο καλύτερα το τι συμβαίνει στο μυαλό μιας γυναίκας σε αυτή την ηλικία.

Τώρα που σκέφτομαι πως συνδέθηκαν οι 4 πρωταγωνιστές είναι απίστευτο το χτίσιμο που έκανε οι συγγραφέας. Τέσσερις χαρακτήρες που τουλάχιστον οι τρεις φλερτάρουν με την κατάθλιψη και ο ένας συγκρούεται με τον άλλο, ερωτεύονται, ζουν υπέροχες στιγμές και τελικά δημιουργείται ένα είδος εξάρτησης. Σαν έναν αντικατοπτρισμό παρελθόντος και μέλλοντος του ενός στον άλλο.

Η Φ. μπλέκει σε μία ιστορία που δε μπορεί να έχει ευτυχισμένο τέλος, ο Νικ ως μεγαλύτερος της έχει το πάνω χέρι και γίνεται χειριστικός αλλά ειλικρινά στο τέλος δεν ξέρω ποιος έκανε κουμάντο και είμαι σίγουρη πως υπήρξε συναίσθημα. Σαφώς, το να μπλέξεις με παντρεμένο και ειδικά στα 20 είναι μια κακή αρχή για την ερωτική σου ζωή αλλά πιστεύω ότι αυτή η ηλικία είναι σταθμός για μια γυναίκα. Έχει απίστευτη ανάγκη για επιβεβαίωση, ανάγκη να νιώσει ότι μπορεί κάποιος να τη φροντίσει, είναι χρόνια έντονων συναισθηματικών διακυμάνσεων και αμφισβήτησης. Με έπιασα ορισμένες στιγμές που η Φ. είχε ανάγκη για επιβεβαίωση να θέλω να φωνάξω «Μίλα μωρέ Νικ! Κι ας πληγωθεί!», γενικά είναι δύσκολο το να μη μπορείς να ξες τι σκέφτεται ο άλλος. Αν μπορούσα ωστόσο να έχω αυτή την ιδιότητα δε θα το επέλεγα γιατί φοβάμαι ότι θα φορτωνόμουν έξτρα αβεβαιότητα.

Επίσης, η Φ. προέρχεται από μία διαλυμένη οικογένεια, έχει περίεργη σχέση με τους γονείς της και ειδικά με τον πατέρα της. Θα έλεγε κανείς ότι έπαιξε κι αυτό καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του Νικ. Αυτό το βιβλίο (και γενικά οι ιστορίες της συγγραφέως) μου άρεσε γιατί ήταν μια απλή σχετικά ιστορία, με πολύ καλό χτίσιμο των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών που δίνει την τέλεια ροή. Διάβαζα ασταμάτητα και όταν τελείωσε ήθελα απλά να το πιάσω από την αρχή. Κάποιοι ίσως πουν κι σιγά το βιβλίο αλλά δεν ξέρω, σε κάποια σημεία συνάντησα τον 20χρονο εαυτό μου (σαφώς όχι στη σχέση με τον παντρεμένο :Ρ) και γενικά ανταποκρίνεται σε καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας. Αν ρίξεις μια ματιά στους ανθρώπους σήμερα, θα δεις παιδιά με ανάγκη για ένα like, ένα comment και με μάτια βουτηγμένα στη θλίψη. Άρε Σάλλυ… τι έγραψες πάλι! Αν το έχετε διαβάσει, αναμένω σχόλια σας.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Μιχάλης Ναυπλιώτης- Οι αναμνήσεις της Ειμαρμένης

Συγγραφέας: Μιχάλης Ναυπλιώτης

Τίτλος: Οι αναμνήσεις της Ειμαρμένης

Εκδότης: Εκδόσεις Διάπλαση

Τιμή: 20.00€

Θα το βρείτε ΕΔΩ.

.

Καλημέρα βρε παιδιά!

Ξέρω έχω χαθεί τον τελευταίο μήνα αλλά λίγο οι δουλειές, λίγο οι διακοπές, λίγο ότι διάβαζα κάτι εκτός από τα νερά μου, με έκανε να καθυστερήσω. Είμαι πίσω όμως και θα προσπαθήσω να ανεβάζω πιο συχνά. Η αλήθεια είναι (όπως σας είπα και στο instagram) εγώ με τη φαντασία δεν τα πάω καθόλου καλά. Ωστόσο το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι συνάδελφος-φυσικός και το βιβλίο θα περιείχε φυσική με έπεισαν να το διαβάσω και η αλήθεια είναι όπως κάθε φορά με το είδος, έμεινα ικανοποιημένη.

Το οπισθόφυλλο:

«Στο βιβλίο αυτό δεν θα διαβάσετε προσωπικές µου απόψεις για τα γεγονότα του 2127. Παραθέτω αναλλοίωτο πρωτογενές υλικό προερχόµενο από επιλεγµένες καταγραφές µου, µε χρονολογική σειρά. Κάποιες αρχικές καταγραφές θα σας φέρουν σε επαφή µε την κρυφή τεχνολογία που απολάµβαναν µόνο οι εκλεκτοί. Σταδιακά, βέβαια, οι καταγραφές επικεντρώνονται αποκλειστικά στους πρωταγωνιστές, στα µοιραία πρόσωπα που έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στις δραµατικές εξελίξεις εκείνης της χρονιάς. Συν τοις άλλοις, θα βρείτε διάσπαρτες καταγραφές µε κρατικά µυστικά που οφείλαµε να δώσουµε στη δηµοσιότητα, καθώς και διαλόγους που φωτίζουν έναν κόσµο που κατέρρευσε. Οι εν λόγω πληροφορίες εύχοµαι να σας φανούν χρήσιµες και να σας βοηθήσουν να λάβετε τις ενδεδειγµένες αποφάσεις στους δύσκολους καιρούς που έπονται. Και αυτό γιατί, όπως έλεγε και ο Ηγεµόνας, το πρόβληµα της ανθρωπότητας δεν ήταν ποτέ πολιτικό, οργανωτικό ή ιδεολογικό, αλλά βαθύτατα υπαρξιστικό.

Ονοµάζοµαι Κένεθ Μακγκρέγκορ και ήµουν µέχρι πρότινος υπουργός Πληροφοριών της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτά είναι τα απόρρητα έγγραφα του 2127. Αυτό είναι το βιβλίο µου.»

Θα ξεκινήσω όπως πάντα από το ότι το βιβλίο αποτελούνταν από μικρά κεφάλαια-καταγραφές γεγονότων και αυτό έδινε ροή και σε βοηθούσε στην ανάγνωση (μιας και γενικά ήταν και βαρύ σαν αντικείμενο και στο πλήθος σελίδων). Μου άρεσε που σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο αποτελούνταν από διαλόγους, του έδινε ζωντάνια και ένιωθα σαν να έβλεπα star wars (δεν έχω δει ποτέ αλλά αυτό μου έβγαλε).

Κάπως ενθουσιάστηκα με τις πληροφορίες για τη σωματιδιακή φυσική και το καθιερωμένο πρότυπο γιατί πρώτον (αν και δεν ήμουν της θεωρητικής φυσικής) τα κομμάτια αυτά μπορούσα να τα μοιραστώ με τον Θ. και δεύτερον να μου τα εξηγεί κιόλας και να μου λέει την άποψη του ως γνώστης του αντικειμένου. Δεν ξέρω πόσο εύκολο και οικείο θα ήταν σε κάποιον τελείως άσχετο, όπως επίσης δεν ξέρω αν κι άλλα βιβλία φαντασίας μοιράζουν τέτοιες πληροφορίες προκειμένου οι λάτρεις να είναι εξοικειωμένοι με τέτοιες έννοιες. Προσωπικά θυμήθηκα τα νιάτα μου και κυρίως τις πρόβες για την παρουσίαση του Θ..

Στο περιεχόμενο του βιβλίου τώρα μου άρεσε η όλη ιστορία με έναν Ηγεμόνα, την κατάλυση της δημοκρατίας, την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, την ύπαρξη ενός ιού που απειλεί την ανθρωπότητα. Υπήρχε ένα δυστοπικό στυλ που μου θύμισε 1984 του Όργουελ και τη Ζώνη 5 της Βαρδάκη. Τώρα πως γίνεται το βιβλίο να εκδόθηκε το Μάιο του 2019 όταν έκανε την εμφάνιση του και ο κορονοϊός, να μιλάει για τα μελλούμενα ενός εμείς μέρος του ζούμε στο τώρα…δεν το έχω λύσει. Μήπως όντως υπήρχε ενημέρωση από το μέλλον;

Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ το στήσιμο του βιβλίου, το διπλό εξώφυλλο, το πως έδεσαν όλα καθώς και πως όλα τα μέρη του βιβλίου δεν ξέφυγαν από το κομμάτι της φαντασίας. Αγαπημένοι μου πρωταγωνιστές ήταν η Πασκουαλίνα και ο Φίλιππος (εννοείται οι της αντίστασης). Αν σας αρέσουν τα βιβλία φαντασίας ή θα θέλατε να επιχειρήσετε να διαβάσετε φαντασία, να το έχετε στη λίστα σας.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Hannah Kent- Λατρεία

Συγγραφέας: Hannah Kent

Τίτλος: Λατρεία

Εκδότης: Εκδόσεις Ίκαρος

Τιμή: 18.80€

Θα το βρείτε ΕΔΩ.

Καλημέρα βρε παιδιά!

Είπα να γράψω άμεσα για τα βιβλία των διακοπών μην ξεχάσω όσα ήθελα να πω και αλίμονο μου. Από Kent έχω διαβάσει μόνο τα Έθιμα ταφής πριν από 4 χρόνια και μου έκανε τόση εντύπωση πως θυμάμαι ακόμα το κλίμα, τις εικόνες, τον χειμώνα της Ισλανδίας. Σπάνια συμβαίνει αυτό, γενικά σπάνια θυμάμαι ιστορίες πόσο μάλλον συγκεκριμένες εικόνες.

Το οπισθόφυλλο:

«1836, Πρωσία. Η Χάνε Νουσμπάουμ είναι σχεδόν δεκαπέντε χρονών και οι περιορισμοί της γυναικείας ζωής στο Κάι την πνίγουν, μέχρι που συναντά την Τέα και δίπλα της βρίσκει την αποδοχή. Οι Νουσμπάουμ είναι Παλαιολουθηρανοί και η προσευχή τους γίνεται στα κρυφά ‒ είναι μια κοινότητα υπό απειλή. Προκειμένου να ξεφύγουν από το κράτος και την Ένωση της Εκκλησίας, οι κάτοικοι του χωριού στριμώχνονται ασφυκτικά σ’ ένα πλοίο με προορισμό τη Νότια Αυστραλία, όπου θα μπορούν να ζουν χωρίς φόβο, ελεύθεροι. Ανάμεσα στις κακουχίες του ταξιδιού, το τραγούδι των φαλαινών μπαίνει στην καρδιά της Χάνε, μαζί με το θαύμα της αγάπης για την Τέα. Ο δικός τους δεσμός είναι τόσο ισχυρός, που είναι αδύνατο να σπάσει.

1838, Νότια Αυστραλία. Μια νέα αρχή γίνεται σε μια παλιά γη. Ο Θεός, η κοινωνία και η ίδια η φύση αποφασίζουν ότι η Χάνε και η Τέα δεν μπορούν να είναι μαζί. Η ηρωίδα ταλαντεύεται ανάμεσα στα άκρα, στους κανόνες, στην αγάπη του Θεού και το φόβο του Ανθρώπου, ταλαντεύεται ακόμα κι ανάμεσα στο Πριν και το Μετά του Θανάτου. Αλλά μέσα στο αδύνατο κρύβεται η λατρεία…»

Άλλη μια φορά η Kent έκανε τα μαγικά της, με λόγο απλό, λιτό αλλά άκρως ατμοσφαιρικό, ένιωσα τη σπίθα, ένιωσα την ελπίδα, μύρισα την κλεισούρα στο κάτω μέρος του καραβιού, την απελπισία και την αγωνία μιας νέας αρχής.

Μου άρεσαν τόσο πολύ οι περιγραφές, τα συναισθήματα, η αθωότητα της Χάνε και της Τέα. Όλα αυτά όμως μέχρι το καράβι! Να σας προλάβω, αναμφίβολά το βιβλίο είναι πολύ καλό, δε θα μιλήσω με αστεράκια γιατί αποφεύγω εδώ και καιρό τις βαθμολογίες, αλλά ήταν πολύ καλό. Μετά όμως από κάποια συμβάντα στο πλοίο και αφού έφτασαν στην Αυστραλία (καλά με πιάνει αναγούλα μόνο στη σκέψη πως έμειναν τόσοι άνθρωποι 6 μήνες σε καράβι, ο ένας πάνω στον άλλο) ένιωσα τον εγωισμό των πρωταγωνιστριών πολύ έντονα. Ναι η αγάπη μπορεί να γίνει εγωιστική, μπορεί να πληγώσει αλλά όχι κι έτσι, κάπου διαφωνώ. Από το γεγονός πως η Χάνε μια φυσιολάτρης, σκοτώνει τη φύση μέχρι του ότι η Τέα αρνείται να προχωρήσει τη ζωή της.

Σαφώς, μιλάμε για μια άλλη εποχή, για μια δύσκολη εποχή για το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο, θαύμασα την αθωότητα και το ότι υπήρχε κάτι ιδιαίτερα ώριμο μεταξύ των πρωταγωνιστριών παρά το μικρό της ηλικίας του αλλά η άποψη μου είναι πως θα ήθελα να διατηρηθεί αυτή η αθωότητα της πρώτης αληθινής αγάπης.

Το τέλος δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ωστόσο μου άρεσε ο συμβολισμός και η σύνδεση που είχε η Τέα με το βιβλίο του Μωυσή. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν χαρακτήρα θα ήταν η μητέρα της Τέα. Ψύχραιμη, προσγειωμένη, δυναμική και ανοιχτόμυαλη. Θεωρώ πως είχε καταλάβει από την αρχή τι γινόταν, δεν έδειξε στιγμή θεοφοβούμενη ή σεμνότυφη. Πραγματικά χωρίς αυτή το βιβλίο δε θα ήταν το ίδιο.

Θα σας πρότεινα να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, μάλιστα εγώ θα το θυμάμαι με μια νοσταλγία γιατί το ολοκλήρωσα πλάι στο κύμα. Μου άρεσε που η Κεντ έπιασε ένα τέτοιο θέμα, μου άρεσε αυτή η τρυφερότητα κι ας με εκνεύρισαν οι πρωταγωνίστριες, χαλάλι!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Kristin Hannah- Ένα αστέρι τη νύχτα

Συγγραφέας: Kristin Hannah

Τίτλος: Ένα αστέρι τη νύχτα

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 18.80€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Γεια σας βρε παιδιά!

Είμαι πίσω με λατρεμένη Kristin Hannah και νομίζω ότι με τα 28 χρόνια που έχω στην πλάτη μου μπορώ να δηλώσω υπεύθυνα με το χέρι στην καρδιά πως είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας και πως θα την αγαπώ για πάντα. Όσο γράφω τα παραπάνω, γελάω γιατί θυμάμαι πως έκανε ο Κατακουζινός με τον Ρουβά στο Κωνσταντίνου και Ελένης αλλά είναι καλό μπας και κάπως φτιάξει η διάθεση μου και φύγει αυτή η μελαγχολία του αντίο!

Το οπισθόφυλλο:

 «Μια φορά –πολλά χρόνια πριν– περπατούσα στη σκοτεινή οδό Πυγολαµπίδων ολοµόναχη. Ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής µου και βρήκα µια αδελφή ψυχή. Αυτή ήταν η αρχή της φιλίας µας. Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια. Τάλι και Κέιτ. Εσύ κι εγώ απέναντι στον κόσµο όλο. Κολλητές για πάντα. Αλλά οι ιστορίες τελειώνουν, έτσι δεν είναι; Χάνεις τους ανθρώπους που αγαπάς και πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να συνεχίσεις τη ζωή σου…

Η Τάλι Χαρτ είναι µια γυναίκα µε πληθωρική προσωπικότητα, που ζει τη ζωή της κάνοντας µεγάλα όνειρα και βασανίζεται από τις αναµνήσεις ενός οδυνηρού παρελθόντος. Νοµίζει ότι µπορεί να ξεπεράσει τα πάντα, µέχρι τη στιγµή που πεθαίνει η καλύτερή της φίλη, η Κέιτ Ράιαν. Η Τάλι προσπαθεί να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στην Κέιτ να σταθεί στο πλευρό των παιδιών της, αλλά η Τάλι έχει πλήρη άγνοια για το τι θα πει οικογένεια, µητρότητα και φροντίδα των άλλων.

Η Ντόροθι Χαρτ βρίσκεται στον πυρήνα του τραγικού παρελθόντος της Τάλι. Είχε εγκαταλείψει πολλές φορές την κόρη της την Τάλι όταν ήταν µικρή, αλλά τώρα επιστρέφει, θέλοντας να βρεθεί στο πλευρό της σε µια εποχή που η Τάλι είναι ολοµόναχη. Μία µόνο, τραγική επιλογή και ένα µεταµεσονύχτιο τηλεφώνηµα θα φέρουν κοντά αυτές τις γυναίκες για να ξεκινήσουν ένα οδυνηρό, δυνατό ταξίδι εξιλέωσης.»

Η στενοχώρια από τις Πυγολαμπίδες ακόμα και μήνες μετά δεν είχε φύγει ομολογώ…και δεν είχα ιδέα ότι το εν λόγω βιβλίο ήταν η συνέχεια μιας και αποφεύγω να διαβάζω οπισθόφυλλα, είχα όμως χαρά γιατί θα διάβαζα πάλι για πρόσωπα που γνωρίζω. Ίσως μάλιστα μαζί καταφέρναμε να αντιμετωπίσουμε τη θλίψη της απώλειας.

Εδώ θέλω να κάνω τρεις σημειώσεις. Πρώτον, αν δεν έχεις διαβάσει τις Πυγολαμπίδες (αναρωτιέμαι, τι κάνεις τόσο καιρό;) καλά θα ήταν να μη διαβάσεις ούτε την κριτική, ούτε το οπισθόφυλλο, τίποτα! Θα μου πεις ΚΑΛΗΜΕΡΑ, μας έχεις πρήξει στο ινστα για την απώλεια της Κέιτ αλλά και τι να κάνω ρε παιδιά αφού το βιώνω στο 100%?! Δεύτερον, αντιλαμβάνομαι ότι μερικές φορές αυτά που γράφω για τα 2 αυτά βιβλία και τις πρωταγωνίστριες ίσως σας φαντάζουν υπερβολικά αλλά ειλικρινά πρώτη φορά δένομαι με χαρακτήρες τόσο έντονα και πονάω μαζί τους και τους σκέφτομαι μέρες και θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να μπορώ να τους πάρω μια αγκαλιά και να τους πω πως είμαι εδώ! Μέσα από την Τάλι και την Κέιτ θυμήθηκα δικές μου στιγμές με φίλους μου που έχω ακόμα ή που χωρίστηκαν οι δρόμοι μας και γενικά σαν να έλαμψε μέσα μου η σημαντικότητα της φιλίας. Ναι, το ήξερα από πριν αλλά κάπως σαν να ξύπνησα; σαν να έπαψα να θεωρώ ανθρώπους δεδομένους; Πάρτε το όπως θέλετε! Τρίτο και τελευταίο σχετικό-άσχετο, να σημειώσω ότι θα πρότεινα να μη δείτε τη σειρά πριν διαβάσετε τα βιβλία (καλά αν την ολοκληρώσετε γράψτε μου!) έχει τελείως διαφορετική πλοκή!

Στο θέμα μας, το βιβλίο αυτό, η συνέχεια των πυγολαμπίδων μας μιλάει για την απώλεια, το πένθος, τις λάθος επιλογές, τα σκοτάδια αλλά και τις δεύτερες ευκαιρίες και τη δύναμη της αγάπης. Η Κέιτ είναι παντού σε αυτό το βιβλίο, σε αναμνήσεις, σε ήχους, σε μέρη, σε όνειρα, δείχνει σε όσους έμειναν πίσω το δρόμο, το δρόμο προς το φως.

Δεν ξέρω ειλικρινά τι να σας πω πέρα από το να διαβάσετε αυτά τα δύο βιβλία. Δεν νιώθω κακία για κανέναν κι ας τα έκαναν κυριολεκτικά μαντάρα, τους καταλαβαίνω πλέον όλους απόλυτα, δέθηκα και με άτομα που στο πρώτο βιβλίο ίσως πέρασα στο ντούκου και γενικά σε αυτό το δεύτερο βιβλίο διαπίστωσα πως το κάθε πρόσωπο είχε το ρόλο του, από τις πυγολαμπίδες ως τώρα.

Με αυτή την ιστορία μου δημιουργήθηκαν τόσες απορίες για την έννοια της φιλίας, για το πόσο μέσα στη ρουτίνα της ζωής θεωρούμε τους ανθρώπους δεδομένους, για το πόσο σημαντικό είναι να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας και τη δύναμη της αγάπης η οποία ακόμα και στα σκοτάδια σου θα λάμψει σαν αστέρι για να σου δείξει το δρόμο προς τη λύτρωση. Λύτρωση, αυτό ήταν οι τελευταίες σελίδες του έργου αυτού κι ας με βρήκαν με ένα βάρος στο στήθος και με πρησμένα μάτια. Δε μετανιώνω ούτε ένα δάκρυ που έριξα.

Δε θα πω τίποτα άλλο, γιατί απλά πλατειάζω και ενδεχομένως κουράζω! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ! Μόνο αυτό!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Λένα Μαντά- Η σφραγίδα

Συγγραφέας: Λένα Μαντά

Τίτλος: Η σφραγίδα

Εκδότης: Εκδόσεις  Ψυχογιός

Τιμή: 19.90€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Καλημέρα αγαπημένοι μου!

Είμαι πίσω μετά από καιρό με ένα βιβλίο που με το που το έπιασα στα χέρια μου και άκουσα τη συγγραφέα να μιλάει για αυτό, ήθελα σαν τρελή να το διαβάσω μιας και βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα, συγκεκριμένα, μιλάει για ένα αληθινό κολαστήριο στο κέντρο της Αθήνας.

Το οπισθόφυλλο:

«Οδός Ισαύρων…
Εκεί αρχίζει τη ζωή της η Φρειδερίκη Ρένεση· κόρη του Βασίλη και της Λουίζας, αδελφή του Φώτη.
Οδός Ασκληπιού…
Στο παλιό αρχοντικό ζει ο μοναδικός άνθρωπος που γνωρίζει το σκοτεινό παρελθόν του Βασίλη Ρένεση, πριν μάθει το αποτρόπαιο παρόν του.
Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται· από την οδό Ισαύρων, που κρύβει τόση βία, κυλάει ανάμεσα στα στενά της Τρούμπας, γυρίζει πίσω στην Κατοχή και σταματάει στη Χούντα…
Στο κατώφλι του Αναμορφωτηρίου Θηλέων… Εκεί όπου έγινε το μεγάλο κακό… Τη χρονική στιγμή όπου άλλαξε το παρόν και το μέλλον. Πίσω από τους ψηλούς τοίχους του, μπήκαν τα θεμέλια για να πληρώσουν οι ένοχοι.
Μόνο που ο δρόμος είναι μακρύς, το αίμα ρέει και τα σημάδια πονούν…»

Αυτό το βιβλίο ήρθε μετά το τελειώνει με εμάς για να μας δείξει ότι δεν είναι όλες οι κακοποιητικές σχέσεις το ίδιο. Δεν μετανιώνουν όλοι, δεν έχουν την ικανότητα να αγαπήσουν όλοι, κάποιους απλά πρέπει να τους παρατάς στα κρύα του λουτρού όσο είναι νωρίς. Γενικά, μιλώντας για κακοποιητικές σχέσεις κι επειδή στην αρχή ο Βασίλης και η Λουίζα μένουν με τους γονείς της τελευταίας, αναρωτιέμαι πόση αγωνία να έχει ένας γονιός για την ευτυχία του παιδιού του; Η αγωνία είναι μεγαλύτερη όταν έχεις κόρη; Έχουν οι γονείς κάποια διαίσθηση; Οι γονείς της Λουίζας είχαν, αλλά μαύρη η ώρα και η ξεροκεφαλιά της, φορτώθηκε το Βασίλη για πολλά χρόνια στην πλάτη της και δυστυχώς έκανε δύο παιδιά μαζί του. Το γιο του φρόντισε να τον κάνει σαν τα μούτρα του και την κόρη του την αγνοούσε επιδεικτικά!

Σε αυτές τις περιπτώσεις (γιατί η αλήθεια είναι μιλάμε για την Ελλάδα της δικτατορίας) μια γυναίκα λίγα μπορούσε να κάνει, μιας και κανείς δε θα στήριζε την απόφαση της να εγκαταλείψει το σύζυγό της αλλά αυτός ο διαρκής φόβος μη πεις ή κάνεις κάτι λάθος δεν ξέρω πως αντέχονταν. Κι άντε τότε, τώρα; Εν πάση περιπτώσει, την πιο μεγάλη οργή του Βασίλη δέχεται η Φρειδερίκη η οποία κλείνεται στο αναμορφωτήριο θηλέων (εκεί πηγαίναν κορίτσια που έκλεβαν ή που οι γονείς τους αποφάσιζαν να τα κλείσουν μέσα κυρίως γιατί ατίμασαν την οικογένεια) και ζει την κόλαση την ίδια και με όσα βιώνει αλλά και με όσα μαθαίνει…

Μου άρεσε πολύ η φιλία που ανέπτυξε η Φρειδερίκη μέσα στο αναμορφωτήριο, η θέληση της διευθύντριας για αλλαγή που ήταν αδύνατο να συμβεί με την οργή που κυριαρχούσε, ο γιατρός που πάντα ένιωθα πως οι πρωταγωνιστές θα παρέμεναν ασφαλείς λόγω της παρουσίας του, η εξέλιξη του Φώτη. Αν κάτι λίγο μου κλώτσησε ήταν «η τύχη» της Φρειδερίκης να πέσει στην ευνοϊκή μεταχείριση της διευθύντριας. Αυτό εκείνη την εποχή θα ήταν αδύνατο να συμβεί. Ωστόσο τα βιβλία είναι για να δώσουν μια διαφορετική τροπή στα γεγονότα και αν είναι δυνατόν να λάμψει το φως στο τέλος.

Αν και σκληρό για την χαλαρότητα του καλοκαιριού δε θα σας απογοητεύσει! Επόμενος στόχος, να κάνω έρευνα για το αναμορφωτήριο θηλέων…αυτό το κολαστήριο, μέχρι το επόμενο βιβλίο της κ. Μαντά το οποίο από τα λίγα που μας είπε θα είναι συγκλονιστικό!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Ελευθερία Μεταξά- Ο θησαυρός της Σμύρνης

Συγγραφέας: Ελευθερία Μεταξά

Τίτλος: Ο θησαυρός της Σμύρνης

Εκδότης: Εκδόσεις  Μίνωας

Τιμή: 17.70€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

.

.

Γεια σας βρε παιδιά!

Είμαι πίσω με ένα ακόμα μοναδικό βιβλίο της Ελευθερίας Μεταξά την οποία εκτιμώ και αγαπώ πολύ τους πρωταγωνιστές της, τον αστυνόμο Βαρσάμη και την ψυχολόγο Γληνού. Είναι μοναδικό το να τους βλέπεις κάθε φορά να λύνουν κάποια υπόθεση, χωρίς η μία να συνδέεται με την άλλη (άρα μπορείς να διαβάσεις τα βιβλία με όποια σειρά θέλεις). Νιώθω σαν τη συνάντηση παλιών συμμαθητών, μαθαίνω νέα τους αλλά και πράγματα από τη ζωή τους που δεν ήξερα. Είναι πολύ όμορφη αυτή η σύνδεση και η αλήθεια είναι πως πριν καν σας μιλήσω για αυτό το βιβλίο, δηλώνω πως ανυπομονώ για την επόμενη περιπέτεια τους.

Το οπισθόφυλλο:

«Σμύρνη, 9 Σεπτεμβρίου 1922. Ο νεαρός Αρίστος Κογκαλίδης αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να καταφύγει με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Ξέρει ότι η μέρα της καταστροφής πλησιάζει και ο μοναδικός τρόπος να σωθούν είναι να ακολουθήσουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Δεν τον φοβίζει το μέλλον, καθώς θα πάρει μαζί του όλα εκείνα που θα του επιτρέψουν να ξεκινήσει μια νέα ζωή: χρήματα, κοσμήματα αλλά και τον πολύτιμο θησαυρό του… Όμως, ο νεαρός Γαβρίλης Ραγιόγλου ανατρέπει την τελευταία στιγμή τα σχέδιά του με τον χειρότερο τρόπο…

Αθήνα, σήμερα. Όταν ο αιωνόβιος Χριστόδουλος Ραγιόγλου δολοφονείται, ο συνταξιούχος πλέον αστυνομικός Μάνος Βαρσάμης, παλιός φίλος του θύματος, και η ψυχολόγος Έλσα Γληνού αναλαμβάνουν την υπόθεση. Όσοι ήταν κοντά του μπαίνουν στο στόχαστρο του Βαρσάμη που πιστεύει πως ένας από αυτούς είναι ο δολοφόνος. Όταν, όμως, η Έλσα συνειδητοποιεί πως όλοι τους σχετίζονται με τη Σμύρνη, οι ισορροπίες ανατρέπονται και τα νέα δεδομένα οδηγούν σε ένα ακόμα έγκλημα και μια απόπειρα δολοφονίας.

Το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν και καλά κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στο φως. Ποιος θέλησε να σκοτώσει έναν άνθρωπο που ήδη βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου; Ο Μάνος και η Έλσα, στην προσπάθειά τους να ξετυλίξουν το κουβάρι αυτής της τόσο σκοτεινής υπόθεσης, καλούνται να ανατρέξουν στο 1922…

Όλα οδηγούν στη Σμύρνη… ή ξεκινούν αποκεί…»

Η ιστορία ξεκινάει από το μαύρο έτος του ξεριζωμού και του μεγάλου πόνου, το 1922, που στη Σμύρνη Έλληνες, Αρμένιοι και όλοι οι αλλόθρησκοι σφαγιάζονται από τους Τούρκους. Ο Αρίστος σε μια προσπάθεια να σώσει τη φαμίλια του, αφήνει την τελευταία του πνοή και στην Ελλάδα φτάνει μόνο ο Χριστόδουλος, ο γιος του. Πολλά χρόνια αργότερα και σε μεγάλη ηλικία, ο Χριστόδουλος Ραγιόγλου δολοφονείται και ο αστυνόμος Βαρσάμης αν και συνταξιούχος πια θεωρεί χρέος του να λύσει το μυστήριο.

Σας μίλησα από την αρχή για την οικειότητα που νιώθω με τους πρωταγωνιστές και πόσο χαίρομαι να μαθαίνω πως προχωρούν στη ζωή. Αυτό που με συγκίνησε όμως απίστευτα είναι η εκτεταμένη αναφορά στην καταστροφή της Σμύρνης. Την μετάδοση του αβάσταχτου πόνου που μέχρι εκείνη τη στιγμή την είχα στο νου σαν ιστοριούλα βιβλίου. Έτυχε να διαβάζω μάλιστα το βιβλίο κατά την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των ποντίων, είδα βίντεο, άκουσα μαρτυρίες και έκλαψα για μια πατρίδα που τουλάχιστον στη δική μου οικογένεια όλοι τιμούν κι ας μη βρέθηκαν εκεί ποτέ.

Η ροή του βιβλίου ήταν πολύ ωραία, μου άρεσε που ουσιαστικά οι ύποπτοι ήταν συγκεκριμένοι και όλοι κάπως συνδεδεμένοι μεταξύ τους αλλά και με τη Σμύρνη. Έγιναν πολλές ανατροπές, που εννοείται δε θα σας πω, και εννοείται ότι εγώ μέχρι την τελευταία στιγμή είχα άλλους ενόχους στο μυαλό μου και μάλιστα για ένα έγκλημα που τελικά δεν ήταν καν έγκλημα. Καλά τα πήγα και πάλι, είμαι έτοιμη για τη ΓΑΔΑ. Ένα πράγμα που θα άλλαζα στο βιβλίο είναι το πλήθος σελίδων, μιας και ήταν αρκετά μεγάλο και θεωρώ ότι το ενδιαφέρον θα έμενε ίδιο και με 100 σελίδες λιγότερες.

Μου άρεσε πάρα πολύ το τέλος, που μου χάρισε την ελπίδα πως τα βιβλία με το δίδυμο Βαρσάμη-Γληνού δεν τελειώνουν εδώ και το γεγονός πως ο θησαυρός του Αρίστου έμεινε καλά κρυμμένος. Επίσης μου άρεσε η όλη πλάκα γύρω από το νέο διευθυντή και αντικαταστάτη του Βαρσάμη, κύριο Λάπα και ειδικά οι περιγραφές του Γιαβρόγλου. Ήταν ένα βιβλίο που είχε πολλές πλευρές με το δράμα και το μυστήριο να κυριαρχούν αλλά χωρίς να λείπει και το χιούμορ. Αναμένουμε τη συνέχεια!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Colleen Hoover- Τελειώνει με εμάς

Συγγραφέας: Colleen Hoover

Τίτλος: Τελειώνει με εμάς

Εκδότης: Εκδόσεις  Διόπτρα

Τιμή: 16.60€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

.

.

 

«Αν το λες αγάπη αυτό, τότε γιατί πάει να σπάσει το μυαλό μου, γιατί νιώθω αυτό τον κόμπο στο λαιμό; Αν το λες αγάπη αυτό, κάτι σου έχουν μάθει λάθος μωρό μου, χαλάρωσε λιγάκι τη θηλιά θα πνιγώ.»

 Αυτό το τραγούδι της Marseaux παίζει στο μυαλό μου… Το άκουγα μέρες πριν και μετά από αυτό το βιβλίο, βρήκε λόγο ύπαρξης. Ξεκινάω αυτό το άρθρο λέγοντας πόσο πληγωμένη νιώθω, γιατί αυτό το βιβλίο διαδραματίζεται καθημερινά στη ζωή μας και δε μας βρίσκει όλες παρούσες εδώ. Κάποιες δυστυχώς χάθηκαν. Κάποιες δεν είχαν το ευτυχισμένο τέλος της Λίλι. 

 Τριβελίζουν τόσες απορίες το μυαλό μου, τόσα κατηγορώ, τόσοι φόβοι! Με θυμάμαι διαβάζοντας το βιβλίο να κρίνω τη μαμά της Λίλι και στη συνέχεια την ίδια και καθώς προχωρούσα την ανάγνωση, έφευγαν οι σελίδες, μάθαινα τη σκέψη της και βούλιαζα στο αδιέξοδο της. Έφτασα στο τέλος να κατηγορώ τον εαυτό μου για τα εύκολα συμπεράσματα που είμαι ικανή να βγάλω, τις εύκολες συμβουλές και ετυμηγορίες. 

 Η μαμά μου πάντα λέει ότι στο σπίτι του καθενός, από την ώρα που κλείνει η πόρτα μόνο αυτός ξέρει τι συμβαίνει μέσα. Αλλά ρε γα**το είναι άδικο γιατί ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις για γυναίκες που άνοιξαν την πόρτα, μίλησαν, έφυγαν αλλά αυτό δε στάθηκε αρκετό. 

 Μόλις διαπίστωσα ότι έχω γράψει τόσα πράγματα και ακόμα δεν έχω μιλήσει για το βιβλίο…ωραία! Η Λίλι είναι μια κοπέλα που έχει μεγαλώσει σε κακοποιητικό περιβάλλον. Αξία της ζωής της είναι ποτέ να μη γίνει σαν τη μαμά της, έχει θέσει όρια ώστε να μη γίνει ποτέ η ίδια θύμα. Γνωρίζει σε μια ταράτσα τον Ράιλ και ω! ναι βρίσκει τον πρίγκιπα του παραμυθιού μόνο που όταν εμφανίζεται ο πρώτος της έρωτας όλα αλλάζουν και τα τέρατα του παρελθόντος την κυνηγούν με την ίδια πια πρωταγωνίστρια σε έναν παλιό εφιάλτη. 

 Μετά από 400 σελίδες είμαι έτοιμη να υποκλιθώ στη Λίλι μιας και κατά τη διάρκεια απλά την είχα αγκαλιά! Υποκλίνομαι στις αρχές της, την πίστη και την ψυχραιμία της. Έζησα κάτι μοναδικό μέσα από την ιστορία της, πληγώθηκα βαθύτατα, απελπίστηκα, ταυτίστηκα με τις δεύτερες σκέψεις της. Είμαι περήφανη για τη Λίλι και κάθε Λίλι εκεί έξω. Θαύμασα όμως και τη μητέρα της (η σκηνή εκείνη των αποκαλύψεων…μαχαιριά στην καρδιά!) και την Αλίσα η οποία ήταν μια πραγματικά πιστή φίλη. Βασικά είναι από τις λίγες φορές που όλοι οι ήρωες κάτι μου έδωσαν. Ο Ράιλ είναι ένας απίστευτα καλά δομημένος χαρακτήρας, είναι και λέει ό,τι θα ήθελε να ακούσει μια γυναίκα. Σκέφτομαι πως ναι σε αυτή την ιστορία υπήρχε το ευτυχισμένο τέλος γιατί ο Ράιλ ήταν ικανός να το προσφέρει, δυστυχώς στη ζωή δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Τέλος, ο Άτλας για μένα ήταν η ασφάλεια μου, δε φοβόμουν τίποτα γιατί ήξερα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί αν είναι εκεί… απίστευτο…μπορώ να γράψω τόσα για τον καθένα τους! 

 Αυτό το βιβλίο είχε τόσο όμορφες σκηνές, τόσο δυνατές συγκινήσεις με το σημείωμα της συγγραφέως να είναι το τελειωτικό χτύπημα. Άλλαξα με αυτό το βιβλίο, πριν ίσως να χαρακτήριζα αδυναμία να υπομένεις την κακοποίηση, να μη φεύγεις. Μετά από αυτό σκέφτομαι πόση δύναμη θέλει να υπομείνεις, να πάρεις το χρόνο σου να ξεθολώσεις, να μη δράσεις εν βρασμώ ψυχής, να μην αναπαράγεις κι εσύ τη βία. Σε μια εποχή που θέλουμε όλα να τα παρουσιάζουμε στον έξω κόσμο όμορφα και τέλεια, πόση δύναμη θέλει να κρύψεις τον εφιάλτη που ζεις…

 Έβλεπα σήμερα ένα βίντεο που έλεγε ένα ζευγάρι «Σαν παιδιά χωρισμένων γωνιών θεωρούμε ότι για τα παιδιά και μόνο αξίζει να μείνεις σε ένα γάμο που δεν είσαι ευτυχισμένος» (τουλ. εγώ έτσι το εξέλαβα) και είμαι σε φάση τι λένε ακριβώς; Τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα πρέπει πρώτα να είναι οι γονείς τους ευτυχισμένοι! Τα παιδιά είναι σφουγγάρια και μίμοι μαζί! Απορροφούν και μεγαλώνοντας μιμούνται! Μη μένετε σε διαλυμένους γάμους για αυτά…

 Αν είστε θύμα ενδοοικογενειακής βίας ή γνωρίζετε κάποιο άτομο που χρειάζεται βοήθεια για να ξεφύγει από μία επικίνδυνη κατάσταση, καλέστε την τηλεφωνική γραμμή SOS 15900. Για βοήθεια επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: http://www.metoogreece.gr.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς, 

 

Colleen Hoover- Πληγωμένες καρδιές

Συγγραφέας: Colleen Hoover

Τίτλος: Πληγωμένες καρδιές

Εκδότης: Εκδόσεις  Διόπτρα

Τιμή: 15.50€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

.

.

.

Ciao ragazzi!

Είμαι μετά από πολύ καιρό πίσω να σας μιλήσω για την πρώτη μου επαφή με την Hoover. Η αλήθεια είναι ότι έγραψα πρώτα την κριτική για το «Τελειώνει με εμάς» αλλά δεν ήθελα να αδικήσω και το εν λόγω βιβλίο. Όταν μου τα δάνεισε η Βασιλική (@bookmelody_) με συμβούλεψε (απόλυτα σωστά) να ξεκινήσω με αυτό για να μην απογοητευθώ αν το διαβάσω δεύτερο. Τώρα που έχω ολοκληρώσει και τα δύο καταλαβαίνω τι εννοεί και την ευχαριστώ και για τη συμβουλή και για το γεγονός ότι μου τα δάνεισε <3.

Το οπισθόφυλλο:

««Οι πληγωμένοι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους άλλους πληγωμένους ανθρώπους. Είναι σαν μια λέσχη στην οποία δεν θέλεις να είσαι μέλος».
Η ζωή δεν έχει φερθεί καλά στην Μπέγια Γκριμ και ας είναι μόνο δεκαεννέα ετών.
Αλλά αυτό πρόκειται να αλλάξει.
Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το τίποτα, έχει καταφέρει να χαράξει πορεία, να διεκδικήσει από τη ζωή της περισσότερα – όλα μόνη της. Η οικογένειά της δεν τη στήριξε ποτέ.
Οι σπουδές της ξεκινούν σε δύο μήνες.
Όμως ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της αφήνει την Μπέγια άστεγη.
Μαθημένη να προσαρμόζεται εύκολα, θα καταφύγει στην τελευταία της λύση, στην παραθαλάσσια πόλη όπου ζει ο πατέρας της, τον οποίο γνωρίζει ελάχιστα.
Το πλάνο της είναι ξεκάθαρο: θα περάσει το υπόλοιπο του καλοκαιριού όσο πιο ήρεμα γίνεται, μέχρι να έρθει η στιγμή να αφήσει το παρελθόν πίσω της μια για πάντα.
Όμως ο νέος της γείτονας, ο Σάμσον, έχει άλλα σχέδια.
Οι δυο τους φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό. Εκείνη έζησε μέσα στη φτώχεια και στην εγκατάλειψη. Εκείνος γεννήθηκε μέσα στα πλούτη και στα προνόμια.
Όμως η θλίψη κυριαρχεί στη ζωή τους. Όσο και αν το κρύβουν, έχουν πληγωθεί και οι δύο περισσότερο απ’ όσο είναι έτοιμοι να παραδεχτούν.
Η έλξη ανάμεσά τους είναι έντονη, κι ας είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει μέλλον η σχέση τους. Και η Μπέγια πρέπει να προσέξει πριν γκρεμίσει τη ζωή που δεν πρόλαβε καν να χτίσει.»

Είναι μέχρι στιγμής το πιο ανάλαφρο βιβλίο που έχω διαβάσει το 2022, απλή ιστορία, απλή γραφή κατάλληλο για καλοκαίρι. Δεν παρουσιάζει κάτι τελείως ουτοπικό, είναι λίγο μελό αλλά του πάει. Η Μπέγια είναι ένα κορίτσι που μεγάλωσε με πολλές στερήσεις και δυσκολίες μιας και η μητέρα της ήταν τοξικομανής. Εμπιστεύεται δύσκολα, πόσο μάλλον τον εδώ και 19 χρόνια απών πατέρα της. Μου άρεσε βέβαια που βασίστηκε έστω και επιφυλακτικά πάνω του σε μια δύσκολη στιγμή και το πως εξελίχθηκε η σχέση τους σε όλο το βιβλίο.

Ο Σάμσον από την άλλη φαίνεται ένας νέος που μεγάλωσε χωρίς στερήσεις, έχει πολλά χρήματα μα ωστόσο είναι τόσο ευγενικός και πονετικός που σε κερδίζει. Δε μιλάει ποτέ για τον εαυτό του και τον λες μυστικοπαθή. Ωστόσο ποτέ δεν φαντάστηκα την τροπή που πήραν τα πράγματα, χάρηκα όμως που δεν γαντζώθηκε πάνω στη Μπέγια. Το μόνο που ίσως κάπως με χάλασε ήταν που όλο τάχα απομακρυνόταν και το επόμενο λεπτό τον έβλεπες να προκαλεί την Μπέγια…πως να μη σε ερωτευτεί αγόρι μου;

Επίσης, αγάπησα τη Σάρα και το πόσο πάλεψε αθώα να δημιουργήσει μια όμορφη σχέση με την Μπέγια παρά τις διαφορές που φαινομενικά τις χώριζαν. Δεν θα έλεγα ότι είναι εύκολο να αγαπηθούν δύο ξένα μεταξύ τους παιδιά ειδικά όταν το ένα βλέπει μια πλευρά του γονιού που το βιολογικό παιδί δεν έχει δει. Ήταν μία πολύ όμορφη και νεανική ιστορία. Προωθώ την ιδέα της Βασιλικής μου να διαβάσετε πρώτα αυτό το βιβλίο της συγγραφέως. Περιμένω πως και πως να μεταφραστούν κι άλλα δικά της. Αν έχετε διαβάσει άλλα βιβλία της (στα αγγλικά) πείτε μου πως σας φάνηκαν;

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Α. Λ. Τζάκσον- Η τριλογία του πάθους

Γεια σας ρε παιδιά!

Είμαι πίσω, πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια, με ένα άρθρο-κριτική για μία τριλογία! Η ιστορία ξεκίνησε όταν αντάλλαξα κάτι βιβλία με τη @mikrivivliofagos και επέλεξα το τρίτο μέρος της τριλογίας. Είχα καταλάβει ότι πρόκειται για αυτοτελές κομμάτι αλλά μου ήταν αδύνατο να το ξεκινήσω αντίθετα από την καθορισμένη σειρά. Έτσι πριν ένα μήνα, τη πρώτη μέρα που διαγνώστηκα θετική στον covid, αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου, αγοράζοντας το πρώτο μέρος σε ηλεκτρονική μορφή, μιας και σε έντυπη (όπως και το δεύτερο) δεν κυκλοφορεί.

Να ξεκινήσω από την ευχάριστη εμπειρία που είχα με την ηλεκτρονική μορφή του βιβλίου, που δε με ένοιαζε που είμαι, τι ώρα είναι, που δε χρειαζόμουν φώτα αναμμένα, που δεν είχα να κουβαλάω βάρος. Νομίζω το ηλεκτρονικό βιβλίο μόλις κέρδισε μια φαν. Στην ιστορία τώρα, ήταν μια συμπαθητική ρομαντική-ερωτική ιστορία μεταξύ της Άλι και του Τζάρεντ. Ο τελευταίος είναι ο ορισμός του αγοριού που δεν πρέπει να μπλέξεις, ωστόσο ξεκινώντας με φιλικές διαθέσεις και έχοντας προϊστορία μιας και οι δύο τους ήταν οικογενειακοί φίλοι, καταλήγουν να ερωτευθούν… αν δεν ήταν ερωτευμένοι ήδη. Όλα καλά, όλα ωραία, όλα ηλεκτρισμένα αν και το τέλος κάπως μου κλότσησε καθαρά λόγω της ηλικίας των πρωταγωνιστών.

  Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, από το οπισθόφυλλο ήξερα ότι δε θα με καλύψει. Ο Τζάρεντ ενώ σέβομαι πως είχε πολλά παιδικά τραύματα και χάρηκα πολύ με τη λύτρωση που φαίνεται στο τέλος να βρίσκει (αυτό επιβεβαιώνεται και στο τρίτο βιβλίο) τόσο ντράμα δεν αντέχεται. Βέβαια σκέφτομαι πως στην ηλικία του και με ούτε τα μισά βιώματα ήμουν ακριβώς έτσι. Εντάξει, τελικά τον συγχωρώ. Έπεσε και μετά τις πυγολαμπίδες, μου ήταν αδύνατο να το διαβάσω με διάθεση.

Έφτασα λοιπόν μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα να είμαι σε θέση να διαβάσω το τελευταίο και έντυπο μέρος. Καλά, το πόσο μου κακοφάνηκε που είχα 400+ σελίδες βάρος να σηκώνω, δε λέγεται. Ωστόσο μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ήταν το αγαπημένο μου με διαφορά. Η ιστορία του Κρίστοφερ και της Σαμάνθα είχε πάθος και είχε ουσιαστικά προβλήματα για να μένει στον πάγο. Ξεκινούσε και αυτή από τα παιδικά τους χρόνια αλλά δεν υπήρχε υπερβολή ή έντονη δραματικότητα. Μου άρεσε ο κομβικός ρόλος που έπαιξαν η Άλι και ο Τζάρεντ και που μας κράτησε η συγγραφέας σε επαφή μαζί τους τόσο, όσο. Επίσης, μου άρεσε πάρα πολύ το δέσιμο τους με τον Στιούαρτ, τον αδερφό της Σαμ και η αλλαγή στη στάση των γονιών της στο τέλος.

Είναι μερικές φορές βέβαια που λες, πως γίνεται άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά να χάνουν τόσα χρόνια από την κοινή τους πορεία, γιατί κακά τα ψέματα αυτό συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Αλλά, η ευτυχία είναι το ίδιο γλυκιά, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί για να την κατακτήσεις.

Συνολικά, αν θέλετε το καλοκαίρι να λιώσετε στις ρομαντζάδες να τα επιλέξετε. Αν δεν έχετε θέμα και με το υπερβολικό ντράμα (αν και στην παραλία όλα αντέχονται), αφήστε το δεύτερο βιβλίο. Είναι μεγάλο προβάδισμα που μπορούν να διαβαστούν και χώρια. Με ή χωρίς το δεύτερο όμως, το τρίτο το προτείνω οπωσδήποτε. Υπάρχει τεράστια πιθανότητα να το διαβάσω ξανά υπό τον ήχο των κυμάτων.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Kristin Hannah- Πυγολαμπίδες

Συγγραφέας: Kristin Hannah

Τίτλος: Πυγολαμπίδες

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 17.70€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Καλημέρα αγαπημένοι μου!

Έχω βάλει το «Joker and the queen» one hour loop στο youtube και αποφάσισα να σας γράψω για αυτό το υπέροχο βιβλίο που τελείωσα χθες. Έτσι, για να νιώσω πάλι κοντά στις αγαπημένες μου πρωταγωνίστριες, σαν φίλες που έχουν να βρεθούν ώρες άλλα τηλεφωνιούνται και μιλούν ασταμάτητα λες και έχουν να ειδωθούν χρόνια.

Το οπισθόφυλλο:

«Η Κέιτ Μαλάρκι είναι ένα εσωστρεφές κορίτσι, αλλά το καλοκαίρι του 1974 μετακομίζει απέναντι από το σπίτι της το πιο δημοφιλές κορίτσι και θέλει να γίνουν φίλες. Η Τάλι Χαρτ μοιάζει να έχει τα πάντα –ομορφιά, εξυπνάδα, φιλοδοξία. Επιφανειακά, οι δυο τους δεν έχουν τίποτα κοινό, αλλά το καλοκαίρι εκείνο χτίζουν μια φιλία που θα κρατήσει για μια ζωή. Τάλι-και-Κέιτ. Αχώριστες, σαν μία λέξη.

Για τριάντα χρόνια, η Τάλι και η Κέιτ στέκονται η μία στο πλευρό της άλλης και καταφέρνουν να βγουν αλώβητες από τις θύελλες της ζήλειας, του θυμού και του πόνου. Η Τάλι κυνηγά τα μεγαλεπήβολα όνειρά της για να κατακτήσει τη δόξα και την επιτυχία. Η Κέιτ θέλει μόνο να ερωτευτεί και να αποκτήσει οικογένεια. Οι δυο τους πιστεύουν ότι έχουν ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες, μέχρι που μία μόνο πράξη προδοσίας μπαίνει ανάμεσά τους και δοκιμάζει τις αντοχές τους και τη φιλία μιας ζωής.»

Η κριτική μου δε θα απέχει και πολύ από το caption στο instagram. Το βιβλίο αυτό είναι ένα αριστούργημα που μιλάει για τη φιλία μεταξύ των γυναικών, δύο πολύ διαφορετικών γυναικών, της Τάλι και της Κέιτ. Αναρωτιόμουν χθες πως γίνεται να παίρνεις μια απλή καθημερινή ιστορία, γιατί κακά τα ψέματα όλες έχουμε μία παιδική φίλη, και να την κάνεις best seller; Με έντονο συναίσθημα, με αγωνία, με ένταση, με προδοσία, με πόνο; Μήπως τελικά ζούμε ακριβώς όπως στα μυθιστορήματα αλλά έχουμε χάσει το πάθος μας για ζωή και τα βλέπουμε όλα πεζά;

Έπειτα αναρωτήθηκα και το άλλο, παίζει ρόλο η κουλτούρα, το μέρος που μεγαλώνεις, η θρησκεία για την ποιότητα των φιλιών που συνάπτεις; Γιατί, δεν νιώθω εδώ στην Ελλάδα να είναι ίδια η έννοια της φιλίας, και ειδικά μεταξύ γυναικών. Ευτυχώς, η κουμπάρα μου είναι η μακροβιότερη φίλη που έτυχε να έχω και από τους πιο καλούς ανθρώπους που γνωρίζω. Όταν πριν δύο χρόνια βάφτισα την κόρη της, ένιωσα μια απέραντη συγκίνηση και μετά από αυτό το βιβλίο όλο αυτό μεγάλωσε μέσα μου. Είναι μοναδικό ένας άνθρωπος που σε ξέρει πριν γνωρίσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου να σε διαλέγει για πάνω από 20 χρόνια στη ζωή του. Και γενικά, μετά από αυτό το βιβλίο νιώθω ευλογημένη για τις φίλες που έχω, που έχω την χαρά να τις βλέπω να προχωρούν στη ζωή τους, που με νοιάζονται και τις νοιάζομαι. Νιώθω όμως και μία γαλήνη για τους ανθρώπους που έφυγαν, δεν πειράζει που αλλάξαμε πορεία στο σταυροδρόμι της ζωής μας.

Τώρα εμένα κάπως με έπιασε και γράφω τις φιλοσοφίες μου. Αλλά ακόμα κι αυτό λέει πολλά για το βιβλίο. Έκλαψα, το παραδέχομαι, κι ακόμα βουρκώνω γράφοντας γι’ αυτό, νιώθω ότι δεν μπορώ ακόμα να αποχωριστώ τις δύο πρωταγωνίστριες. Είναι και αυτό το τραγούδι που δεν ξέρω γιατί το έχω δέσει με το βιβλίο και με κάνει να τις νοσταλγώ. Σαν να περνάω ξανά μετά από χρόνια από το δρόμο με τις Πυγολαμπίδες.

Δεν ξέρω τι να πω…απλά διαβάστε το! Γενικά διαβάστε τα βιβλία της συγγραφέως, είναι όλα μοναδικά. Και να σκεφτείτε ότι μπορώ να κάθομαι να της πλέκω το εγκώμιο για ώρες ενώ ακόμα ΔΕΝ έχω διαβάσει ‘Το αηδόνι’ που όλοι συμφωνούν ότι είναι το καλύτερο της. Τι έχω να ζήσω ακόμα με τα βιβλία της Kristin Hannah θεέ μου! Αυτά φίλοι μου, ήταν μία τελείως διαφορετική κριτική αυτή αλλά ειλικρινά δηλώνω ακόμα επηρεασμένη και κάπως μελαγχολική!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,