Μπορείς…

 Καλησπέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα διαφορετικό άρθρο αυτή τη φορά που έχει σαν στόχο να σας πείσει ότι όταν επιθυμείς κάτι μπορεί όλο το σύμπαν να μη συνωμοτεί αλλά όλο σου το είναι σίγουρα. Κι αν όλο σου το είναι θέλει κάτι, τότε μπορείς να τα καταφέρεις.

 Όσο σπούδαζα για την απόκτηση του βασικού μου πτυχίου (για όσους δεν το γνωρίζουν είμαι Φυσικός) γνώρισα δύο είδη ανθρώπων στο προσωπικό του πανεπιστημίου, αυτούς που υπάρχει αλληλοεκτίμηση και πιστεύουν στις ικανότητες σου (όσες έχουν δει μιας και είσαι ακόμα παιδί ουσιαστικά) και αυτούς που ενώ αρχικά φαίνεται να σε εκτιμούν με το που τους δώσεις το δικαίωμα σε προσβάλλουν, σε μειώνουν συνεχώς με αποτέλεσμα να αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τις ικανότητες σου.

  Δυστυχώς άφησα τον εαυτό μου να επηρεαστεί πιο πολύ από τη δεύτερη κατηγορία. Αυτό είχε σαν συνέπεια παίρνοντας το πτυχίο μου, η αυτοπεποίθηση μου να είναι ανύπαρκτη, να μη ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές μου ενώ το ήθελα και ένα σωρό σκοτεινά συναισθήματα απέναντι στο πρόσωπο μου. Το γελοίο όλης της υπόθεσης είναι πως εκ των πραγμάτων ήξερα ποια είμαι και τι αξίζω, ήξερα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αγενής και δυστυχισμένοι οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν και τους γύρω τους έτσι, και δίχως καμία δυσκολία εκείνοι φαινομενικά τα είχαν καταφέρει.

 Όταν τελικά μπήκα στο μεταπτυχιακό, δεν ήμουν καν σίγουρη για την επιλογή μου. Το μόνο βέβαιο ήταν πως θα επέλεγα πολύ προσεκτικά τα άτομα που θα συνεργαστώ και όντως τα κατάφερα. Συνεργάστηκα με έναν φοβερό άνθρωπο ο οποίος ήταν εκεί όποτε τον χρειαζόμουν, δε με άγχωσε ποτέ για το οτιδήποτε και στο τέλος με στήριξε στο 100%. Επίσης, εργάστηκα σε ένα πολύ χαρούμενο περιβάλλον με υπέροχους ανθρώπους οι οποίοι δε δίστασαν ποτέ να μου προσφέρουν τη βοήθεια τους ακόμα κι αν οι ίδιοι ήταν απασχολημένοι με δικές τους υποθέσεις. Όχι δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχαν μέρες που εγώ ή κάποιος άλλος δεν είχε διάθεση, άνθρωποι είμαστε, αλλά ποτέ κανένας δεν υποβίβασε τον άλλο και δεν τον γέμισε αρνητισμό.

 Μέχρι που φτάσαμε στις 20/03…Μετά από 20 μέρες γεμάτες στρες για να προλάβω τον χρόνο που έτρεχε παρουσίασα τη διπλωματική μου με επιτυχία και μπορεί η φουκαριάρα η μανούλα μου να λέει πως έχει τέκνο, κάτοχο μεταπτυχιακού διπλώματος. Παρόλα αυτά χάρηκα περισσότερο γιατί επιβεβαίωσα στον εαυτό μου πως δεν είμαι ούτε ανίκανη, ούτε χαζή αλλά μπορώ να καταφέρω όσα θέλω.

 Έτσι πήρα την απόφαση να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μαζί σας θέλοντας να σας διαβεβαιώσω ότι ΜΠΟΡΕΙΤΕ να τα καταφέρετε. Αν εσείς θέλετε να πετύχετε κάτι δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Να μην επιτρέπετε τοξικούς ανθρώπους να σας πείσουν για το αντίθετο και κυρίως ότι δεν αξίζετε! Όλοι αξίζουμε, ο καθένας για τους αγαπημένους του.

Κλείνω λοιπόν με την παράκληση να ακολουθείτε τα όνειρα σας χωρίς κανένα δισταγμό! Πιστέψτε σε εσάς γιατί αν δεν το κάνετε εσείς οι ίδιοι για τον εαυτό σας τότε ποιος θα το κάνει;; Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!!!

Advertisements

Κωνσταντίνα Λιβιεράτου- Η απαγωγή του μνηστήρος

Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Λιβιεράτου

Τίτλος: Η απαγωγή του μνηστήρος

Εκδότης: Εκδόσεις Κέδρος

Τιμή: 9.90€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 Καλησπέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω μετά από ένα μικρό διάστημα απουσίας και σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα βιβλίο το οποίο μου ήρθε από την κρύα Σουηδία και την αγαπημένη μου Aθανασία.

Το οπισθόφυλλο:

«Η γιαγιά μου (1900-1940) δεν υπήρξε ηρωίδα σε κανέναν πόλεμο. Ούτε διέπρεψε σε κάποια επιστήμη ή τέχνη.

Έζησε μια σύντομη και ταπεινή ζωή στην ελληνική επαρχία, στον γυναικωνίτη του προηγούμενου αιώνα. Δεν της δόθηκαν ευκαιρίες, τις δημιούργησε μόνη της. Απόλαυσε το γλυκό κομμάτι της ζωής που της αναλογούσε, γιατί πάλεψε γι’ αυτό και το κέρδισε. Με πείσμα και πάθος.

Η γυναίκα αυτή, το 1920, κόντρα στα συντηρητικά ήθη της εποχής εκείνης, έκλεψε τον εκλεκτό της καρδιάς της. Τότε που συνηθιζόταν ο άντρας να κλέβει την κοπέλα που του αρνιόταν ο πατέρας-αφέντης.

Η σκληρή ιστορία μιας Κρητικιάς και ενός Κεφαλλονίτη, που γεννήθηκαν, αγαπήθηκαν, έζησαν και πέθαναν στο Μεσολόγγι.
Η ζωή της τολμηρής και ευφάνταστης Ντούλας και του θεοπάλαβου γλεντζέ Μπάμπη.«

 Το βιβλίο αυτό ήταν ιδιαίτερα μικρό, μόλις 84 σελίδες και περιέχει τόσα πολλά συναισθήματα! Έρωτα, αγάπη, ευτυχία, πόνο, προδοσία… Αυτόν τον Αντώνη τον αντιπάθησα από μία αρχή. Το επίσης υπέροχο στην ιστορία αυτή είναι πως είναι αληθινή. Η Ντούλα και ο Μπάμπης υπήρξαν και η εγγονή τους (συγγραφέας) μας χαρίζει την ιστορία τους. Μέσα από αυτό το βιβλίο διαπιστώνεις τις συνήθειες της εποχής και τον τρόπο που λειτουργούσε η ελληνική οικογένεια στο παρελθόν. Υπάρχει σκληρότητα αλλά δυστυχώς πως αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό της εποχής αλλά της ζωής.

 Αν κάτι δε μου άρεσε στο βιβλίο είναι η έκταση του. Ήθελα να γνωρίσω λίγο ακόμα αυτό το όμορφο ζευγάρι που η ζωή τους φέρθηκε άδικα. Ήθελα να ζήσω την ευτυχία τους λίγο παραπάνω. Δεν ξέρω βέβαια αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατό, όλα έγιναν πολύ γρήγορα χρονικά αλλά θα μου άρεσε έστω και σε αυτό το βιβλίο να είχαν μια δεύτερη ευκαιρία σε μια υπέροχη ζωή μεγαλύτερης διάρκειας.

 Κλείνω αυτό το άρθρο προτείνοντας  να ζούμε την κάθε στιγμή με ένταση, γιατί τα πάντα γύρω μας μπορούν να χαθούν στο λεπτό. Μέχρι να τα ξανά πούμε, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!!!

Θεόδωρος Πάλλας- Στη χαραγή της 28ης σελήνης

Συγγραφέας: Θεόδωρος Πάλλας

Τίτλος: Στη χαραγή της 28ης σελήνης

Εκδότης: Εκδόσεις Ελκυστής

Τιμή: 11.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 Καλησπέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα σετ διηγημάτων το οποίο διάβασα τον προηγούμενο μήνα. Σας έχω αναφέρει το πόσο εκτιμώ πλέον τα διηγήματα. Που δε χρειάζεται να θυμάσαι πρόσωπα και γεγονότα γιατί η αλήθεια είναι πως ξεχνάω πάρα πολύ εύκολα!

 Στις συλλογές διηγημάτων λοιπόν μπορεί το θετικό να είναι πως οι ιστορίες είναι μικρές αλλά υπάρχει το πρόβλημα πως δε δένεσαι με κάποιον κι έτσι δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί απέναντι σε κάποιον πρωταγωνιστή που συμπάθησες-αγάπησες-ταυτίστηκες. Έτσι στο εν λόγω βιβλίο υπήρξαν κείμενα που μου άρεσαν πολύ, άλλα που θα μου άρεσαν πάρα πολύ μα κάτι στο τέλος με άφησε ανικανοποίητη και κείμενα που δε με άγγιξαν. Θα σας αφήσω μάλιστα τη λίστα με τα αγαπημένα μου παρακάτω.

 Αν κάτι κέρδισα από αυτό το βιβλίο είναι πως με έκανε να αναρωτηθώ αν είμαι συντηρητική. Μάλιστα μου ήρθε ο χαρακτηρισμός ‘πουριτανή’ κατά την ανάγνωση του, αλλά όταν έψαξα τον ακριβή ορισμό διαπίστωσα ότι δεν υπερασπίζομαι υποκριτικά τον συντηρητισμό μου, απλά έτσι είμαι! Δε θα σας αναλύσω παραπάνω τις σκέψεις αυτές, ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Ένα απόσπασμα που ξεχώρισα σε ένα κείμενο που είχε όλα τα φόντα να το λατρέψω αλλά στο τέλος λίγο μου τα χάλασε είναι από το ‘Βιολί’ το εξής:

«Κι αν ρωτάς πώς τα βράδια θα τα περνώ χωρίς τη ζεστασιά του κορμιού σου στο κρεβάτι, θα σου πω πως ποτέ δε με ζέστανε ιδιαίτερα ένα άλλο σώμα. Αυτό μπορεί να θερμαίνει το κορμί, όπως πιστεύεις, αλλά το κορμί τρέφεται και από τη ζεστασιά του νου. Κι αν τα πηγαίνεις καλά με την ψυχή σου, με τον εαυτό σου, ζεσταίνει η ψυχή και το κορμί. Το σώμα του άλλου δεν είναι παρά η ανάγκη να μην αισθάνεσαι μόνος σα δεν έχεις εξοικειωθεί με τη ζωή. Και τον θάνατο.»

 Η αλήθεια είναι πως αυτό το συγκεκριμένο διήγημα έκρυβε ταυτόχρονα ζεστά μα και ψυχρά αισθήματα. Κι ενώ σαν ρομαντική ψυχή θα έπρεπε να είμαι με την πλευρά του έρωτα, κατανόησα πλήρως αυτή την ψυχρότητα. Μάλιστα για χρόνια άκουγα από φίλες να λένε «…κάποιος να ζεσταίνει την άλλη πλευρά του κρεβατιού» και πάνω που το πίστεψα, ήρθε αυτό το κείμενο να μου υπενθυμίσει πως όταν μπορείς να ζήσεις με το κρύο σου στρώμα, έχεις αποδεχθεί το είναι σου. Πάντως, ακόμα κι αν κάποια άλλα κείμενα μου άρεσαν παραπάνω, αυτό το απόσπασμα θα είναι το 5άρι μου!

 Κλείνω με τη λίστα των αγαπημένων μου. Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο αυτό, αφήστε μου σχόλια για τα διηγήματα που εσείς ξεχωρίσατε! Μέχρι να τα πούμε ξανά, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

1. Η Όλγα
2. Η Παρασκευούλα
3. Θα με θυμάσαι;
4. Το αστείο
5. Το βιολί
6. Άδικος θάνατος
7. Η Γωγώ
8. Στη χαραγή της 28ης σελήνης
9. Ο Στάθης

Αλκυόνη Παπαδάκη- Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

Συγγραφέας: Αλκυόνη Παπαδάκη

Τίτλος: Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

Εκδότης: Εκδόσεις Καλέντης

Τιμή: 17.16€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 

 

Καλημέρα φίλοι μου!
Είμαι πίσω με ένα βιβλίο της αγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη, το οποίο δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη πριν από αρκετό καιρό. Να σημειωθεί πως επειδή δεν είχα φωτογραφία με το εξώφυλλο μόνο του,  χρησιμοποίησα μία μαζί με το «Η καρδιά θυμάται«.

Το οπισθόφυλλο:

«Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.
Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
Ολότελα. Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ, πως εκεί που έφτασαν, είναι παγίδα.
Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία. Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους, στραβά.»

Το βιβλίο αυτό μου άρεσε πολύ. Γενικά θεωρώ την Παπαδάκη δύσκολη συγγραφέα γιατί χρησιμοποιεί πολλούς συμβολισμούς και μεταφορές αλλά επίσης η γραφή της είναι ωμή και σκληρή. Δε μπορώ να καταλάβω πως καταφέρνει βέβαια μέσα σε αυτό το κλίμα να βγάζει έναν απίστευτο ρομαντισμό. Ξέρει να πλάθει τόσο καλά τον λόγο, να σε συγκινεί, να σε σοκάρει, να σε τσαντίζει ακόμα και να σε διασκεδάζει… Αυτό αγαπώ στην Αλκυόνη Παπαδάκη και αυτό με κέρδισε ακόμα μία φορά στο έργο της. Παρακάτω και κλείνοντας σας παραθέτω το αποχαιρετιστήριο γράμμα της Δόμνας (κόρης) προς το..Χρυσάκι, τη Χρύσα, τη Χρυσούλα (μητέρα). Με ταρακούνησε και με συγκίνησε μιας και αυτές οι δύο είχαν μία περίεργη σχέση, με την Χρύσα γατζωμένη στη Δόμνα και την τελευταία να πλαταγίζει τα φτερά της για να την αποτινάξει. Αξίζει να το διαβάσετε! Εμείς θα τα πούμε ξανά στο επόμενο άρθρο, μέχρι τότε, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

«…Παρ’όλα αυτά, Χρυσάκι, θέλω να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ πολύ. Όχι όπως θέλεις εσύ. Όπως μου βγαίνει εμένα. Πιο πολύ όμως, αγαπώ τον εαυτό μου. Έχουμε μια βασική διαφορά, εμείς οι δύο. Εσύ αγαπάς τη ζωή, αλλά δεν αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι σαν να θέλεις να τον τιμωρείς. Δεν ξέρω το γιατί. Δεν είμαι ψυχαναλυτής. Μοιάζει σαν να στέλνεις στη ζωή ανώνυμα ερωτικά γράμματα. Κι αυτή, αφού δε βάζεις αποστολέα, δεν ξέρει ποτέ που να σε βρει.

Πήγαινε, Χρύσα, να συναντήσεις τη ζωή σου. Να της συστηθείς.

Κατά τ’ άλλα, σου μοιάζω αρκετά. Κάνω κόντρες, πι-χι, στα δυσάρεστα γεγονότα, επικίνδυνα προσπεράσματα στους φόβους μου, δημιουργώ «ατμόσφαιρα», αγαπώ τη φύση…Δε θα μπορούσα ποτέ να χουζουρέψω κάτω από το πουπουλένιο μεταξωτό παπλωματάκι, που είχες ετοιμάσει για την προστασία μου. Αυτό, άλλωστε, δεν ταίριαζε με όσα άθελα σου μου είχες μάθει. Ξέρω πως με λατρεύεις. Όμως οι δρόμοι μας είναι διαφορετικοί. Κατάλαβε το. Οκέι; Φιλάκια!»

Είμαι υποχόνδρια…

Καλημέρα φίλοι μου!

Μετά από έναν έντονο διάλογο που είχα με τη μαμά μου πριν λίγες μέρες λόγω του μητρικού άγχους όταν το παιδί της που είναι μακρυά δηλώνει κάποια συμπτώματα, μου γεννήθηκε η ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο. Η ανάγκη αυτή πιο συγκεκριμένα προέκυψε αφού η μαμά μου με αποκάλεσε ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ!

Πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες διαπίστωσα πως είμαι υποχόνδρια. Φοβάμαι αρρώστιες, νομίζω ότι μπορώ να έχω κάτι, θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί όταν κάποιος στο αστικό βήξει κτλ. Όταν το αναγνώρισα, διαπίστωσα πως ΠΑΝΤΑ ήμουν έτσι. Απλά όσο ήμουν μικρότερη δεν το συνειδητοποιούσα κι όταν εξέφραζα κάποια ανούσια ανησυχία στους γονείς μου το έπαιρναν για πλάκα. Όσο μεγαλώνω διαπιστώνω ότι γίνεται πιο έντονο, κυρίως σε περιόδους με πολύ άγχος. Παρόλα αυτά πλέον (θέλω να πιστεύω) ανησυχώ έχοντας κάποια συμπτώματα κι όχι στο άκυρο….Εντάξει μερικές φορές ανησυχώ ακόμα και για την φυσιολογική μορφή του σώματος μου…σπάνια όμως!

Παρακάτω λοιπόν θα σας περιγράψω τι θα πει να έχεις μέσα στην οικογένεια σου έναν υποχόνδριο και τι σημαίνει να είσαι εσύ υποχόνδριος. Χωρίς ψυχολογίες και ιατρικές, μόνο πως αισθάνομαι εγώ και πιστεύω πως αισθάνονται οι γύρω μου.

•  Να είσαι γονιός υποχόνδριου σημαίνει…

πως πρέπει να τον καθησυχάζεις και ταυτόχρονα να σε τρώει το άγχος μήπως όντως έχει το παιδί κάτι κι εσύ το αγνοείς. Θα προσπαθήσεις άπειρες φορές να τον πείσεις ότι το κόκαλο εκείνο στο χέρι του είναι φυσιολογικό και το έχεις κι εσύ, πως το κεφάλι σου έχει κι εσένα λακουβίτσες και πως το απλό βηχαλάκι του γιατρεύεται με ένα απλό ζεστό. Μπορεί να χρειαστεί να κλάψεις για να του δώσεις να καταλάβει ότι ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ και πως όλο αυτό σε διαλύει. Παρόλα αυτά κάθε φορά η λύση θα είναι μία…η επίσκεψη στο γιατρό. (Εδώ να σημειωθεί ότι η μαμά μου δουλεύει στο νοσοκομείο και νιώθω ευγνώμον!)

• Να είσαι γιατρός υποχόνδριου σημαίνει…

πως πρέπει να του δείχνεις την απαραίτητη σοβαρότητα. Πότε μην τον κοροϊδέψεις για τις ανησυχίες του. Θα σου φανεί άθλος να τον πείσεις πως δεν πρέπει να ψάχνει στο google για συμπτώματα και πως δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι από έναν πρησμένο αδένα. Μη ξεχνάς όμως πως είσαι ο μόνος που εμπιστεύεται 100%, είσαι η ελπίδα του και ας σε ενοχλεί τρεις και λίγο.

• Το να είσαι σχέση/σύζυγος υποχόνδριου σημαίνει…

πως κάθε φορά πρέπει να κάθεσαι να σε ψηλαφίζει για να διαπιστώσει πως εκείνο το οστό πίσω από το αυτί το έχεις κι εσύ. Θα περιμένει από εσένα την πρώτη γνωμάτευση και αυτή δεν πρέπει αν είναι ένα βαριεστημένο «Δεν είναι τίποτα!» γιατί περιμένει κάτι παραπάνω, κάτι πιο καθησυχαστικό…κι ας μην είσαι γιατρός. Είσαι αυτός που τα τραβάει όλα από πρώτο χέρι, μερικές φορές κι εσύ μπορεί να αγχώνεσαι και όταν μετά το γιατρό αυτός-ή πλέον νιώθει τέλεια γιατί του-της πέρασε θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Το χειρότερο δε είναι όταν βρίσκει και σε σένα περίεργες ‘λακουβίτσες’ και ‘γρουμπαλάκια’, εκεί πρέπει να δείξεις την περισσότερη ψυχραιμία και να βάλεις πάνω από όλα την αγάπη σου.

• Το να είσαι υποχόνδριος σημαίνει…

πως με την πρώτη ευκαιρία ψηλαφίζεις όλο σου το σώμα για κάτι μη φυσιολογικό και πως γίνεται ΠΑΝΤΑ να βρίσκεις κάτι; Που σε ενοχλεί όλη σου η κατασκευή και το γεγονός πως δε μπορείς να την κατανοήσεις. Περιμένεις πάντα από τους γονείς σου και κυρίως τη μαμά σου να συμμερίζονται τις ανησυχίες σου και να σε καθησυχάζουν. Το ίδιο και από τον σύντροφο/σύζυγό σου. Από το γιατρό σου απαιτείς ενδελεχείς εξετάσεις και μία ξεκάθαρη γνωμάτευση. Χωρίς πλακίτσες και σχόλια για το άλλο….το ψυχολογικό που έχεις. Δε θέλεις να σε κοροϊδεύουν γιατί εσύ ειλικρινά ανησυχείς, φοβάσαι πως έχεις κάτι, φοβάσαι το θάνατο και δυστυχώς κάπως έτσι χάνεις τη ζωή. Προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις, είναι βδομάδες και μήνες που όλα κυλούν καλά μέχρι να αγχωθείς για τη δουλειά, για τη σχολή για τα οικονομικά και να εντοπίσεις κάτι καινούργιο που ενώ υπήρχε φυσιολογικά από πριν εσένα τώρα σου κάνει εντύπωση και σε αγχώνει ακόμα παραπάνω. Βουλιάζεις, μερικές φορές δεν αντέχεις κι εσύ τον εαυτό σου αλλά το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να δουλέψεις με το μέσα σου και να σε αποδεχθείς.

Επέλεξα να μη βάλω τους φίλους σε αυτό το άρθρο γιατί τους λέω τις ανησυχίες μου συνήθως αφού εξακριβώσω πως δεν έχω τίποτα. Έχω έμφυτο το να ανησυχώ μόνο τη μαμά μου και τον Θάνο. Ξέρω πολύ καλά πόσο κακό κάνω στον εαυτό μου με αυτές τις καταστάσεις και το δουλεύω για να τις ελαχιστοποιήσω. Μερικές φορές μάλιστα αυτό που φοβάμαι παραπάνω (και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο) είναι πως αφού έχεις ζαλίσει τους πάντες για το τίποτα, όταν πραγματικά έχεις κάτι κανείς δε σου δίνει σημασία! Αυτό το άρθρο το γράφω για να καταλάβετε εμάς τους υποχόνδριους και να μη μας κατηγορείτε ως υπερβολικούς γιατί ήδη το γνωρίζουμε αλλά η αμφιβολία μας είναι μεγαλύτερη…μέχρι το επόμενο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Καίτη Οικονόμου- Η καρδιά θυμάται

Συγγραφέας: Καίτη Οικονόμου

Τίτλος: Η καρδιά θυμάται

Εκδότης: Εκδόσεις Ψυχογιός

Τιμή: 16.60€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με μία συγγραφέα που κυριολεκτικά λάτρεψα έπειτα από τη γνωριμία μας με το βιβλίο της «Μου το είπε ένας άγγελος». Έτσι, πήγα στη δημοτική βιβλιοθήκη για να βρω κι άλλα έργα της και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που είχε αρκετά.

 Θα ξεκινήσω από τον τίτλο, ο οποίος σε κερδίζει και ταυτόχρονα περιγράφει πολύ καλά την ιστορία που πρόκειται να διαβάσεις (και πόσο το εκτιμώ αυτό στα βιβλία). Άραγε όντως η καρδιά θυμάται; Προσωπικά πιστεύω πως ναι. Δε χρειάζεσαι καμία αμνησία, αρκεί να σκεφτείς ανθρώπους που η λογική απομάκρυνε από τη ζωή σου (προφανώς για το καλό σου) κι εσύ μετά από καιρό όταν τους βλέπεις νιώθεις μια ζεστούλα στην καρδιά. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι ερωτικό. Συμβαίνει και με παλιούς φίλους που πλέον φαντάζουν άγνωστοι. Η καρδιά θυμάται και δεν ξέρω γιατί νιώθω αυτό το χαρακτηριστικό σαν μια ένδειξη της ανθρωπιάς μας.

 Το οπισθόφυλλο:

Τον ξέβρασε αναίσθητο η θάλασσα σε μια παραλία του Ναυπλίου μετά από ένα τοπικό μπουρίνι. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αμνησία. Μόλις ανάρρωσε από τα τραύματά του, βρήκε δουλειά και σπίτι, και συνδέθηκε ερωτικά με μια δασκάλα. Αλλά δεν είχε ανακτήσει τη μνήμη του, δε θυμόταν ούτε το όνομά του.

Μια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν – την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της· γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της αισθάνθηκε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του…

«Αντρέα, δε με θυμάσαι;» του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. «Είμαι η γυναίκα σου».

Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Το μυαλό του δε θυμόταν τίποτα από την παλιά ζωή του.

Αλλά η καρδιά θυμάται…

 Είμαι σχεδόν βέβαιη πως ο παλιός εαυτός του Αντρέα αν διάβαζε αυτό το άρθρο, θα με ειρωνευόταν. ‘Η καρδιά θυμάται και κουραφέξαλα’, θα έλεγε. Ο νέος Αντρέας όμως θα καταλάβαινε, αυτός άφησε την καρδιά του να τον οδηγήσει στον παλιό του εαυτό μα και στο λιμάνι της ζωής του. Ήταν ένα πολύ όμορφο βιβλίο, ευκολοδιάβαστο (είναι μάλλον χαρακτηριστικό της συγγραφέως) και με αρκετές συγκινήσεις.

 Βέβαια, δεν είναι ‘Μου το είπε ένας άγγελος’ και ίσως αυτό είναι το κακό όταν γνωρίζεις έναν συγγραφέα με ένα αριστούργημά του. Πέφτεις μονίμως στην παγίδα της σύγκρισης. Παρόλα αυτά μου άρεσε πολύ και πήρε εξίσου καλή βαθμολογία. Μάλιστα μας χαρίζει απλόχερα ένα υπέροχο ηθικό δίδαγμα: Για να βρεις τον εαυτό σου, θα πρέπει πρώτα να τον χάσεις!

 Κάπου εδώ κλείνω αυτό το άρθρο θα ήθελα να ξέρετε πως το ότι η καρδιά θυμάται δεν είναι αδυναμία. Αρκεί να βάζουμε τα απαραίτητα όρια. Μέχρι να τα πούμε ξανά, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Αρουντάτι Ρόι- Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας

Συγγραφέας: Αρουντάτι Ρόι

Τίτλος: Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας

Εκδότης: Εκδόσεις Ψυχογιός

Τιμή: 18.80€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗

Καλημέρα φίλοι μου!

Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που έχω πολύ καιρό αλλά δυστυχώς καθυστέρησα να ολοκληρώσω.

Είναι από τις λίγες φορές που επέλεξα ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του, το οποίο όπως βλέπετε είναι πανέμορφο καθώς και από το σύντομο οπισθόφυλλο του το οποίο λέει:

«Πώς αφηγείσαι μια κατακερματισμένη ιστορία; Με το να γίνεσαι σταδιακά ο καθένας. Όχι. Με το να γίνεσαι σταδιακά το καθετί.»

Τώρα που τελείωσα το βιβλίο έχουν κάποιο νόημα αυτές οι αράδες και αυτό είναι πως η ιστορία ήταν όντως κατακερματισμένη και μπερδεμένη. Στην αρχή με την ζωή της Αντζούμ όπου ήταν ερμαφρόδιτη και εγκατέλειψε το σπίτι της για να πάει να μείνει με τις υπόλοιπες Χίτζρα και στη συνέχεια όπου βρήκε την Τίλο και ξύπνησε το μητρικό της ένστικτο, υπήρχε ένα ενδιαφέρον και το βιβλίο διαβάζονταν άνετα. Παράξενη μεν υπόθεση, αλλά κάτι σε τραβούσε.

Καθώς τα κεφάλαια περνούσαν όμως, άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου, ιδιαίτερα γιατί κατάλαβα πως τα κείμενα είναι αυτοτελή. Πολύ αργότερα διαπίστωσα ότι η ιστορία ήταν μία και ταυτίστηκα με το οπισθόφυλλο…μία κατακερματισμένη ιστορία. Δε μπορώ να πω σε κάποια σημεία ένιωσα όμορφα αισθήματα, αγάπη, ελπίδα, αποδοχή, αλληλοβοήθεια αλλά η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να το τελειώσω και προσπέρασα κάποιες σελίδες.Ίσως αν ήταν μικρότερο και καλύτερα συνδεδεμένα μεταξύ τους τα κεφάλαια το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο. Παρόλα αυτά πιστεύω πως στο μέλλον θα το ξανά διαβάσω γιατί δεν το θεωρώ κακό βιβλίο αλλά πολύ δύσκολο. Αν το έχετε διαβάσει, θα περιμένω τα σχόλια σας.

Κάπου εδώ κλείνω αυτό το άρθρο, μέχρι το επόμενο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Κων/να Καλλιοντζή- Μνήμες μιας μάχης αγρίων και ήμερων

Συγγραφέας: Κων/να Καλλιοντζή

Τίτλος: Μνήμες μιας μάχης άγριων και ήμερων

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 12.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που με ταξίδεψε στην Ελλάδα του 1950 και μου έδειξε πόσο λίγο έχει αλλάξει η χώρα μας από τότε.

 Το οπισθόφυλλο:

«Σικάγο, βράδυ καλοκαιριού, 1973: Η Μυρσίνη πρέπει να εξηγήσει στον άντρα της, τον Frank, την ιστορία της σημαδιακής χρονιάς του 1952, όταν και κατέφτασε στην Ελλάδα το κλιμάκιο της CIA για το κυνήγι κατά του «κομμουνιστικού κινδύνου». Τι σχέση είχε με όλα αυτά η οικογένειά της; Γιατί τρεις αδερφικοί φίλοι, ο πατέρας της Αντρέας, ο Αντώνης κι ο Στάθης κατέληξαν να είναι εχθροί και για ποιον λόγο βρέθηκαν στο στόχαστρο της CIA; Τι σχέση είχε με όλα αυτά η αγαπημένη της θεία, η Χρυσάνθη, κι ο μεγάλος της έρωτας, ο Max; Και πώς όλα αυτά επηρέασαν την σχέση του Frank με την ίδια και την οικογένειά της;

Μέσα σε μια βραδιά, η Μυρσίνη εξιστορεί όλα όσα σημάδεψαν εκείνη και τον γάμο της. Μια ιστορία για την αγάπη και την ισχύ, το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο. Για τις «μικρές» ιστορίες που κρύβονται πίσω από τη μεγάλη Ιστορία. Για τις «Μνήμες μιας Μάχης Άγριων και Ήμερων», όπως εκείνη τις φύλαξε μέσα της.«

 Το βιβλίο ξεκινάει μετά την ανακοίνωση του Φρανκ πως θέλει να χωρίσουν με την Μυρσίνη, τότε αυτή αναγκάζεται να του εξιστορήσει την ιστορία της οικογένειας της, τη δική της αλήθεια που του έκρυβε για χρόνια, με την ελπίδα να του αλλάξει γνώμη. Προσωπικά για να είμαι ειλικρινής δεν με απασχόλησε πολύ το παρόν, τα αισθήματα μου προκλήθηκαν όλα από την εξιστόρηση και κυρίως από την Χρυσάνθη την θεία της Μυρσίνης. Αναρωτήθηκα πόση γενναιότητα κρύβει να καταδικάζεις τη ζωή σου για χάρη της οικογένειας σου και πόσο άδικο είναι να είσαι στο χείλος του γκρεμού εξαιτίας της γειτονιάς σου και των κουτσομπολιών τους. Άλλαξε τίποτα από τότε; Λίγα πιστεύω. Στην Αθήνα βέβαια λόγω της ραγδαίας αύξησης πληθυσμού μπορεί να μην ισχύουν όλα αυτά αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα το βιώνουμε κανονικά. Εκεί που ο γείτονάς σου δε σε ξέρει αλλά κρατάει μητρώο. Αν ίσως άλλαξε κάτι είναι πως δεν φυλακίζουμε τους κομουνιστές και έχουμε ‘αριστερή’ κυβέρνηση. Θα ήθελα πολύ να μάθω τις σκέψεις του Ανδρέα, του Χρήστου, του Στάθη και της Χρυσάνθης για την πολιτική κατάσταση σήμερα!

 Ένα πράγμα που με μπέρδεψε είναι στις πρώτες σελίδες, στο κουτούκι του Μπάρμπα που συστήνονται οι βασικοί ήρωες και έρχονται και οι Αμερικάνοι και γίνεται ο κακός χαμός από ονόματα. Μέχρι τη μέση του βιβλίου προσπαθούσα να ξεκαθαρίσω ποιος είναι ποιος. Τέλος, θα ήθελα υποσημειώσεις στους λιγοστούς αγγλικούς διαλόγους διότι δε θεωρώ δεδομένο πως όλοι καταλαβαίνουν ‘τα ξενικά’.

 Κλείνοντας θα έλεγα πως είναι ένα μικρό βιβλίο με μια όμορφη ιστορία, ένα παραθυράκι στο παρελθόν που ίσως να μην απέχει πολύ από το παρόν. Είναι από τα βιβλία που θα έκανα άνετα δώρο γιατί μπορούν να το διαβάσουν όλοι ανεξαρτήτως αγαπημένων κατηγοριών. Σας υπενθυμίζω λοιπόν ότι στο instagram υπάρχει διαγωνισμός για ένα αντίτυπο του βιβλίου ο οποίος λήγει στις 10/01.  Καλή τύχη!

 Κάπου εδώ κλείνω αυτό το άρθρο. Μέχρι το επόμενο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Παρουσίαση βιβλίου: Το πέρασμα αντίκρυ

 Καλησπέρα φίλοι μου!

 Προχθές πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Δεύτου, ‘Το πέρασμα αντίκρυ’ και ήταν ό, τι καλύτερο έκανα μέσα στη μέρα. Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα με ιδιαίτερους ομιλητές και πολλούς ακροατές μιας και το βιβλίο θίγει ένα ιδιαίτερο θέμα για την περιοχή εδώ στα Γιάννενα, το ζήτημα της Β. Ηπείρου.

 Η αλήθεια είναι πως ούτε στην ιστορία τα σχολικά μας χρόνια, ούτε στα ΜΜΕ γίνονται αναφορές και χάρηκα γιατί ήταν μία καλή ευκαιρία να μάθω για το πρόβλημα. Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι πως η πολιτεία δε μεριμνεί, σαν λαός έχουμε μαύρα μεσάνυχτα και μάλιστα φερόμαστε ρατσιστικά απέναντι στους ομοεθνείς μας. Οι Βορειοηπειρώτες έγιναν Αλβανοί, Οι Μικρασιάτες ήταν κάποτε Τούρκοι, η Ελλάδα..οι Έλληνες ξέρουν καλά πως να πληγώνουν τους ανθρώπους τους. Πιστεύω πάντως ότι οι πιο αληθινοί Έλληνες είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν με τη δική μας αμφισβήτηση αλλά με το που ακούν το όνομα ‘Ελλάδα’ ή τον εθνικό μας ύμνο η καρδιά τους λιώνει και τα μάτια τους βουρκώνουν.

 Το οπισθόφυλλο:

«1955. Πέντε νέοι Βορειοηπειρώτες προσπαθούν να διαφύγουν στην Ελλάδα αλλά έρχονται αντιµέτωποι µε τις αλβανικές περιπόλους και το ηλεκτροφόρο συρµατόπλεγµα κατά µήκος της συνοριογραµµής. Μόνο ο Οδυσσέας καταφέρνει να γλιτώσει και να περάσει αντίκρυ… Καταλήγει στην Αµερική, τα χρόνια περνούν, αλλά δεν παύει να αγωνιά για τη µοίρα των δικών του και της Όλγας, του µεγάλου του έρωτα. Να ’ναι άραγε ζωντανοί ή άφησαν την τελευταία τους πνοή στις απάνθρωπες φυλακές του Σπατς;

1989. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου αποτελεί έναυσμα για την κατάρρευση του σκληρού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα. Μετά από τριάντα τέσσερα χρόνια, το πέρασµα αντίκρυ έχει αρχίσει να ανοίγει και ο Οδυσσέας αποφασίζει να αφήσει την οικογένειά του πίσω στην Αµερική και να επιστρέψει στο χωριό του. Η καταβύθιση στα γεγονότα του παρελθόντος και η απρόσµενη συνάντηση µε αγαπηµένα πρόσωπα θα αλλάξουν την πορεία της ζωής του για πάντα…

Ένα συγκλονιστικό µυθιστόρηµα που βασίζεται σε µαρτυρίες και πραγµατικά γεγονότα.«

  Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο υπέροχος λόγος του συγγραφέα, η φωνή του…ο τόνος του έβγαζε μια εγκυρότητα, ειλικρίνεια. Να σημειωθεί μάλιστα ότι ο ίδιος έχει γράψει βιβλία σχετικά με τη Σμύρνη, την Κύπρο, τον Πόντο και αυτή τη στιγμή ήρθε η ώρα να μιλήσει για την πατρίδα του, μιας και είναι Ηπειρώτης. Η παρουσίαση έκλεισε με ηπειρώτικα τραγούδια από τον Σύλλογο Πωγωνίσιου Πολυφωνικού Τραγουδιού.

 Το βιβλίο θα βρείτε ΕΔΩ και σύντομα θα ανέβει η κριτική του. Κλείνω αυτό το άρθρο με την ευχή οι Έλληνες και γενικά οι άνθρωποι να μάθουμε να αγαπιόμαστε μεταξύ μας. Μέχρι να τα ξανά πούμε, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Kristin Hannah- Αχανής μοναξιά

Συγγραφέας: Kristin Hannah

Τίτλος: Αχανής μοναξιά

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 17.70€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 Καλημέρα αγαπημένοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που με ταξίδεψε, μου προκάλεσε πολλών ειδών αισθήματα (θετικά και αρνητικά) και στο τέλος με συγκλόνισε.

 Θα ξεκινήσω από το γεγονός ότι βγήκε πρώτο από το κοινό του goodreads στην κατηγορία historical fiction. Για την κατηγορία δεν ξέρω πολλά αλλά θα πω πως δικαίως ξεχώρισε. Θα ομολογήσω ότι δεν είχα αυτή την άποψη από την αρχή. Το πρώτο 1/3 του βιβλίου το διάβασα σε 4-5 ημέρες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν κακό απλά το πήγα χαλαρά όπως κυλούσε και η ιστορία. Τα υπόλοιπα 2/3 όμως τα διάβασα σε 1 και μισή μέρες. Από τις λίγες φορές που έμεινα ξύπνια ως τις 3 π.μ. γιατί δε μπορούσα να ηρεμήσω και να κοιμηθώ.

 Ας ξεκινήσουμε όμως από το οπισθόφυλλο:

«Μια γυναίκα πρέπει να είναι δυνατή σαν ατσάλι εδώ…
Εδώ επιτρέπεται να κάνεις μόνο ένα λάθος. Το δεύτερο θα σε σκοτώσει!»

1974. Ο Ερντ έχει μόλις επιστρέψει από το Βιετνάμ, όπου ήταν αιχμάλωτος πολέμου, και δεν μπορεί να στεριώσει σε καμία δουλειά. Όταν κληρονομεί ένα σπίτι στην Αλάσκα, διακρίνει μια ευκαιρία διαφυγής και μετακομίζει εκεί με τη σύζυγο και την έφηβη κόρη του.

Όμως η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα είναι δύσκολη, παρότι η τοπική κοινωνία τούς υποδέχεται εγκάρδια. Το αφόρητο κρύο, η πείνα και το μόνιμο σκοτάδι του χειμώνα βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό τού Ερντ που ξεσπά βίαια στην Κόρα, τη γυναίκα του. Εκείνη προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη και να προστατεύσει την έφηβη Λένι που, σε πείσμα των σκληρών συνθηκών, βιώνει τον πρώτο της έρωτα…

Μια επική ιστορία για την ανθρώπινη επιβίωση και τον νεανικό έρωτα που ανθίζει κόντρα στις αντιξοότητες της ζωής. Ένα μυθιστόρημα με καφκικές αποχρώσεις, που παράλληλα αναδίδει ελπίδα και δύναμη.

 Θα ήθελα να σχολιάσω πρώτα τον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία, την Αλάσκα. Με τις περιγραφές της συγγραφέως, τα όμορφα μέρη, τον αυθεντικό τρόπο ζωής μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να επισκεφτώ αυτό το μέρος (μακάρι…). Μου αρέσει όταν μέσω των βιβλίων ταξιδεύεις και γεωγραφικά, βιώνεις καινούργιες εμπειρίες γιατί η αλήθεια είναι πως ένιωσα πως σε αυτό ήμουν μαζί με τη Λένι. Σαν να την προστάτευα κι εγώ με την παρουσία μου από τις γεωγραφικές (λιγότερο) και οικογενειακές (περισσότερο) αντιξοότητες.

 Η ιστορία της Hannah είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Κυριαρχεί έντονα το στοιχείο της δυστυχίας, κυρίως μέσω της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο ταίριαζε απόλυτα με το χειμώνα στην Αλάσκα. Είχε όμως και στοιχεία όπως η αλληλοκατανόηση, η ανθρωπιά, ο εφηβικός έρωτας που ωριμάζει μέσω των συνθηκών κι άλλα πολλά που δε θα σας αποκαλύψω σε αυτό το άρθρο.Παρόλα αυτά το βιβλίο είχε ΠΟΛΛΕΣ ανατροπές τις οποίες δεν περιμένεις γιατί θεωρείς ότι όλα πάνε βάση σχεδίου, μα είσαι γελασμένος. Αυτό που με προβλημάτισε και φώτισε τα σκοτάδια μου στο θέμα ήταν πως σκέφτεται μια γυναίκα που δέχεται βία από τον αγαπημένο της και κυρίως πως οι γυναίκες αυτές παίρνουν όλη την ευθύνη πάνω τους. Ήταν τρομερή διαπίστωση και πολύ θετικό το γεγονός πως η συγγραφέας έθιξε ένα τέτοιο ζήτημα.

 Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να σας αναφέρω πως η βαθμολογία του βγήκε από το μέσο όρο των βαθμολογιών των επιμέρους τμημάτων που ανέφερα παραπάνω. Έτσι το πρώτο 1/3 παίρνει τρία αστεράκια ενώ το υπόλοιπο 4-4.5 αστεράκια. Η στρογγυλοποίηση γίνεται σύμφωνα με το πόσο με ικανοποίησε κι έτσι είναι προς τα πάνω. Ελπίζω να το επιλέξετε, να ταξιδέψετε στη μαγική Αλάσκα και να μου πείτε την γνώμη σας στα σχόλια. Μέχρι να τα πούμε ξανά, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!