Αικατερίνη Λεύκα- Ένθεοι

Συγγραφέας:Αικατερίνη Λεύκα

Τίτλος: Ένθεοι

Εκδότης: Εκδόσεις Ελκυστής

Τιμή: 14.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω μετά από 2 εβδομάδες με μία ιδιαίτερη συλλογή διηγημάτων. Πριν όμως ξεκινήσουμε με τα του βιβλίου θα ήθελα ειλικρινά να σας μεταφέρω μερικά στοιχεία της συγγραφέως.

Η Δρ. Αικατερίνη Λεύκα είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές και το διδακτορικό της, που αφορούσε τις σχέσεις θρησκείας και φιλοσοφίας στον Πλάτωνα, στο Πανεπιστήμιο Λιέγης.  Μετά από την πρώτη μεταδιδακτορική της έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Λουξεμβούργου, με θέμα την έννοια της ευδαιμονίας στους Προσωκρατικούς και τον Πλάτωνα, συνεχίζει την συγκριτική εξέταση αρχαίων και σύγχρονων θεωριών του ευ ζην για τους πολίτες μιας Ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Βιβλία και άρθρα της έχουν εκδοθεί σε διάφορες γλώσσες ή βρίσκονται υπό έκδοση. Λέκτορας μερικού ωραρίου του Πανεπιστημίου Λιέγης, η Α. Λεύκα διδάσκει επίσης φιλοσοφικά και φιλολογικά μαθήματα στο Τρίτο Ευρωπαϊκό Σχολείο Βρυξελλών, σε τρεις γλώσσες.

 Το οπισθόφυλλο:

«Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους άνθρωποι τόσο ετερόκλητοι όπως ο γλύπτης Φειδίας, η ιέρεια της Αθηνάς Θεανώ, ο νομοθέτης Σόλων, η «άλλη» σύζυγος του Σωκράτη Μυρτώ, ο Ζήνων ο Ελεάτης, η Αλεξανδρινή φιλόσοφος Υπατία, η κόρη του Πυθαγόρα Μυία και ο Μίλων ο Κροτωνιάτης; Πρόκειται για προσωπικότητες με εξαιρετικά χαρίσματα, που μπορούμε να πούμε ότι ενσάρκωναν, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, το ιδανικό του άριστου στο μέτρο του δυνατού. Στην αρχαιότητα όταν οι θεοί έδειχναν ιδιαίτερη εύνοια σε κάποιον μπορούσαν να τον «κατέχουν», να τον γεμίζουν με δημιουργικό «ενθουσιασμό», που τον έκανε «ένθεο». Τα γεγονότα μαρτυρούν πως παρά την εξαίρετη φύση τους, ή ίσως ακριβώς εξαιτίας της, οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν συστηματικά σε σύγκρουση με το περιβάλλον τους, με συνέπειες συχνά τρομερές. Ωστόσο, δε νομίζω πως θα μετάνοιωναν ποτέ για τις επιλογές τους, που επιβεβαίωσαν την ελευθερία του πνεύματός τους και την πραγματική τους ποιότητα. Το πιο σημαντικό για εκείνους ήταν να σταθούν ακέραιοι, πιστοί στις αρχές τους. Τα επτά διηγήματα που τους αφιερώνω εδώ βασίζονται σε ιστορικά δεδομένα, σε ελεύθερη διασκευή. Αποτελούν ένα νέο φόρο τιμής στους αγώνες τους, που οι αιώνες σκέπασαν πια κατά μεγάλο μέρος με την σκόνη της λήθης. Στις μέρες μας, όλοι παραπονούνται για την προφανή κρίση αξιών της κοινωνίας, για την φιλαυτία, την απληστία, την υποκρισία, την ατιμία, την διαφθορά. Ίσως είναι μια μικρή παρηγοριά να θυμόμαστε πως όλα αυτά πάντα συναντώνταν στις ανθρώπινες πολιτείες (ακόμα και σ’ εκείνες της αρχαιότητας, οι οποίες θεωρούνται τώρα παραδειγματικές για τα αξιοθαύμαστα πολιτιστικά τους επιτεύγματα), αλλά ταυτόχρονα υπήρξαν, και σίγουρα υπάρχουν πάντα, και άνθρωποι «ένθεοι» –συχνά μάλιστα σεμνοί και ανώνυμοι–, που μπορούν να γίνουν αιώνια πηγή έμπνευσης, δύναμης και ελπίδας.»

 Θα ξεκινήσω από το αστείο του πράγματος. Όταν έλαβα το βιβλίο, βγάζοντας το από το φάκελο, αντικρίζω έναν γαλλικό τίτλο και παθαίνω σοκ. Σκεφτόμουν πως θα πω στον εκδοτικό ότι εγώ ουδεμία σχέση έχω με τα γαλλικά; Μέχρι που γύρισα ανάποδα το βιβλίο και βρήκα τον ελληνικό τίτλο και το ελληνικό κείμενο….ανακούφιση! Πέρα από το συμβάν, μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η ιδέα κυρίως γιατί απευθύνεται και σε ανθρώπους του εξωτερικού και του κύκλου της συγγραφέως. Αν αυτός είναι ο πρώτος λόγος λοιπόν που θεωρώ αυτό το βιβλίο ιδιαίτερο, ο δεύτερος σίγουρα είναι η θεματολογίας του. Είναι πρώτη φορά που διαβάζω κάτι σχετικό με την αρχαιότητα. Η αίσθηση ήταν πολύ ωραία και μάλιστα θυμήθηκα λίγο τις σχολικές εποχές και την μετάφραση στα αρχαία. Η αλήθεια είναι πως κάποια διηγήματα ήταν πιο ενδιαφέροντα (ειδικά οι ιστορίες του Ζήνωνα και της Υπατίας) και αλλά ήταν απλώς καλά από τη σκοπιά της πληροφορίας που σου έδινε για το πρόσωπο που αφορούσε. Τέλος, στο τέλος του βιβλίου έχει τα αρχαία κείμενα τα οποία αποτέλεσαν πηγές στη συγγραφή των κειμένων.

 Κλείνοντας, το όμορφο με αυτή τη συλλογή ήταν πως με έκανε να ψάξω και στο διαδίκτυο σχετικά με τα όσα διάβαζα. Θεωρώ πως όταν ένα βιβλίο σε βάζει σε αυτή τη διαδικασία, έχει πετύχει. Θα περιμένω και δικά σας σχόλια σε περίπτωση που το διαβάσετε.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς.

Advertisements

Λένα Μαντά- Ταξίδι στη Βενετία

Συγγραφέας: Λένα Μαντά

Τίτλος: Ταξίδι στη Βενετία

Εκδότης: Εκδόσεις Ψυχογιός

Τιμή: 17.70€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 

 Καλημέρα αγαπημένοι μου!

 Έχετε καταλάβει στα δύο χρόνια ύπαρξης αυτού του blog πως ο Μάιος για εμάς τους φαν της Μαντά είναι γιορτή. Η διαδικασία έχει ως εξής, αρχικά παρακολουθούμε τις δημοσιεύσεις της συγγραφέως για την αποκάλυψη του εξωφύλλου, στη συνέχεια έχουμε τη συνέντευξη-παρουσίαση στη Μενεγάκη, τέλος αποκτάμε το βιβλίο και το απολαμβάνουμε.

 Το οπισθόφυλλο:

«Ταξίδι στη Βενετία… ή μήπως ταξίδι με τη Βενετία; 

Η Μάνια, η Ιφιγένεια και η Πηνελόπη εκεί κατέφευγαν κάθε φορά που στη ζωή τους ερχόταν μια απρόσμενη αλλαγή ή μια δυσάρεστη ματαίωση. Στο σαλόνι μιας άλλης εποχής, καθισμένες σε χρυσοποίκιλτες πολυθρόνες, έπιναν τσάι από πορσελάνινα φλιτζάνια και, μαζί με την αγαπημένη τους Βενετία, ταξίδευαν νοερά στην Πόλη των Δόγηδων… 

Όλα τότε φαίνονταν πιο εύκολα. Οι καρδιές άνοιγαν, τα χείλη μιλούσαν και τα μάτια δάκρυζαν… 

Στα βαθιά κανάλια της ψυχής της, η Βενετία πετούσε όσα πονούσαν και έφερνε δροσερό αεράκι στις ζωές τους… 

Η πόλη ή η γυναίκα; 

Τι σημασία έχει; 

Το ταξίδι στη Βενετία αέναο, γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις. Κυρίως γεμάτο μαγεία…»

 Αυτό το βιβλίο ήταν σαν 4 διαφορετικά ταξίδια, της Βενετίας, της Πηνελόπης, της Ιφιγένειας και της Μάνιας. Ταξίδια μοναδικά για την κάθε πρωταγωνίστρια που αποδεικνύουν αυτό που λέμε πως μέσα στο σπίτι του άλλου δεν μπορείς να ξέρεις τι συμβαίνει. Ό,τι όμως κι αν συνέβαινε στις τρεις μικρότερες πρωταγωνίστριες, είχαν πάντα για καταφύγιο τους τη Βενετία και  πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για την ψυχή, αν έχει να μοιραστεί τα βάρη της.

 Η αλήθεια είναι πως στην αρχή διάβαζα συγκρατημένη την ιστορία, μέχρι που ήρθε το Σαββατοκύριακο, ή καλύτερα το Σάββατο και το ολοκλήρωσα. Παραπάνω από 400 σελίδες μέσα σε λίγες ώρες. Πάντα έτσι γίνεται με τα βιβλία της Μαντά, τα διαβάζω απνευστί και καταλήγω πάλι να περιμένω τον επόμενο Μάιο.

 Κάπου εδώ θα ήθελα να σχολιάσω ένα απόσπασμα που ανέβασα στο instagram σχετικά με την Πηνελόπη. Την χαρακτήρισα ‘ηλίθια’ όταν ο δεύτερος σύζυγος της κατάφερε να την απομονώσει, να της πάρει χρήματα κτλ. Υπήρξαν κάποια σχόλια για την επιλογή της λέξης και θα ήθελα να εκφράσω ολοκληρωμένα την άποψη μου. Αρχικά, δε μετανιώνω που το έκανα, ωστόσο το ηλίθια οφείλω να ομολογήσω πως θα μπορούσε να αντικατασταθεί με τη λέξη θύμα. Ουσιαστικά η πρωταγωνίστρια αυτό ήταν. Δε θεωρώ ότι είναι ζήτημα ευφυίας το αν μια γυναίκα θα δεχτεί ψυχολογική, σωματική βία παρόλα αυτά σε μεγάλο ποσοστό είναι ζήτημα ευφυίας η επόμενη της κίνηση. Καταλαβαίνω πως υπάρχουν αυταρχικοί γονείς που μερικές φορές δε δέχονται τα γεγονότα αλλά ζούμε σε μία εποχή που τα διαζύγια είναι περισσότερα από τους γάμους, δε μπορώ να δεχθώ πως μια γυναίκα βιώνει τέτοιες καταστάσεις αλλά δίνει ευκαιρίες πιστεύοντας πως μπορεί ο σύντροφός της μελλοντικά να αλλάξει. Αναγνωρίζω πως τα περισσότερα θύματα ενδοοικογενειακής βίας θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο αλλά με δεδομένο πως καμία γυναίκα (σπάνια και άντρας μη τους βγάζουμε και απ’ έξω) δε θα έμπαινε σε μία σχέση-γάμο για να τις τρώει (είτε σωματικά είτε ψυχολογικά) πρέπει να ξυπνήσουν και να φύγουν! Όσο πιο πολύ μένεις τόσο το χειρότερο κι αν δεν έχεις τα κατάλληλα άτομα να σε στηρίξουν, την εποχή των σωματίων-ομάδων υποστήριξης μπορείς να βρεις. Δε θα το αναλύσω άλλο το θέμα γιατί κι εγώ ως εξωτερικός παρατηρητής μιλάω-γράφω και δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα σε κάτι τέτοιο.

 Κλείνω αυτό το άρθρο λέγοντας πως το βιβλίο αυτό είναι επίσης βιβλίο παραλίας. Άρχισα να πιστεύω μάλιστα πως δεν είναι τυχαίο που οι εκδοτικοί τα πιο δυνατά χαρτιά τους τα κυκλοφορούν καλοκαίρι και ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

C. J. Tudor- Η αρπαγή της Άνι Θορν

Συγγραφέας: C. J. Tudor

Τίτλος: Η αρπαγή της Άνι Θορν

Εκδότης: Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τιμή: 16.60€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που ήθελα πολύ να διαβάσω γιατί με ενθουσίαζε ο τίτλος και μου άρεσε πάρα πολύ το εξώφυλλο. Το εν λόγω μυθιστόρημα είναι από τα καλύτερα που μπορείς να έχεις μαζί σου στις διακοπές και σας το εγγυώμαι γιατί μέχρι και στο εργαστήριο κυριαρχεί ένας ενθουσιασμός για αυτό το βιβλίο.

 Το οπισθόφυλλο:

«Τότε…

Ένα βράδυ, η Άνι εξαφανίστηκε. Όλοι έβαλαν το χειρότερο στο μυαλό τους. Ως εκ θαύματος, μετά από σαράντα οκτώ ώρες επέστρεψε. Κάτι είχε συμβεί όμως στην αδερφή μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν επέστρεψε, δεν ήταν η ίδια. Δεν ήταν η δική μου Άνι. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά μερικές φορές μου προκαλούσε τρόμο.

Τώρα…

Εμφανίστηκε ένα μήνυμα στα Εισερχόμενα. Παραλίγο να το διαγράψω αμέσως, αλλά τελικά το άνοιξα. Ξέρω τι συνέβη στην αδερφή σου. Συμβαίνει ξανά…»

 Το βιβλίο αυτό είναι ο ορισμός της αγωνίας! Δε μπορούσα να το αφήσω από τα χεριά μου τις τρεις μέρες που μου πήρε να το ολοκληρώσω. Θα μπορούσε άνετα να γίνει μία καταπληκτική ταινία αγωνίας-θρίλερ και μου θύμισε αρκετά αν και δεν είναι της ίδιας θεματολογίας τη σειρά ‘Dark’.

 Η απόδειξη πως μου άρεσε πολύ είναι πως αν και περίεργο για το είδος, έχω αγαπημένα αποσπάσματα. Ένα από αυτά μάλιστα θα σας παραθέσω παρακάτω. Πολύ ωραίες περιγραφές, πολύ έντονες καταστάσεις.

 Ο Τζο είναι ειλικρινά ένας περίεργος χαρακτήρας ο οποίος βάζει τον εαυτό του σε μεγάλο κίνδυνο με την απόφαση του να γυρίσει την γενέτηρά του, το Άρνχιλ. Όλοι εκεί έχουν τα μυστικά τους και κυρίως η παλιά παρέα του Τζο. Το χειρότερο από όλα; Ο πρωταγωνιστής επιλέγει να μείνει σε μία αγροικία όπου λίγο καιρό πριν έχει γίνει ένα φρικιαστικό έγκλημα. Η ιστορία έχει πολύ μυστήριο, ενδιαφέρον και μεγάλες ανατροπές. Για να είμαι ειλικρινής στο τέλος βρισκόμουν σε μία σύγχυση, δεν είχα καταλάβει τι έγινε ακριβώς, χρειάστηκα χρόνο… δε θεωρώ ότι ξεκαθαρίστηκε η υπόθεση και η απόδειξη είναι ο επίλογος. Αυτό όμως ενισχύει τον μυστηριακό χαρακτήρα του βιβλίου. Ανυπομονώ να διαβάσω το προηγούμενο βιβλίο της συγγραφέως » Ο άνθρωπος κιμωλία». Αν το έχετε διαβάσει, πείτε μου την άποψη σας στα σχόλια.

Σε μια απ’ αυτές βρίσκομαι ξανά στο παλιό ανθρακωρυχείο. Δεν είμαι μόνος. Ο Κρις και η Άνι στέκονται στην κορυφή ενός λόφου. Ο ουρανός κρέμεται από πάνω τους σαν μια σακούλα γεμάτη με υδράργυρο, πρησμένος από ένα ασημένιο φως και ρευστός, γεμάτος μαύρη βροχή. 

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Ευαγγελία Ευσταθίου- Μετά την καταιγίδα

Συγγραφέας: Ευαγγελία Ευσταθίου

Τίτλος: Μετά την καταιγίδα

Εκδότης: Εκδόσεις Λιβάνη

Τιμή: 12.90€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που διάβασα πριν από αρκετό καιρό. Αφού είχα διαβάσει πολλά αστυνομικά, μια μέρα πήγα βιβλιοθήκη και δανείστηκα ότι ρομαντικό βρήκα. Εννοείται διάλεξα και Ευαγγελία Ευσταθίου και δεν απογοητεύτηκα.

 Το οπισθόφυλλο:

«Η άσημη ηθοποιός Ρέα Γαλάνη καλείται να παίξει το δυσκολότερο ρόλο της καριέρας της υποδυόμενη για ένα διάστημα κάποια που της μοιάζει εκπληκτικά. Μέσα σε λίγες μέρες μετατρέπεται σε πανέμορφη Μάγδα Κέλερ και καταφθάνει στην Ύδρα με σκοπό να γοητεύσει και να οδηγήσει σε γάμο τον πρώην σύζυγο της σωσία της, προκειμένου να της εξασφαλίσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στη μητρότητα. Εκτός όμως από τον Άρη Στασινό, ο οποίος φαίνεται εύκολος στόχος εξαιτίας της αδυναμίας που τρέφει ακόμα για την πρώην σύζυγό του, η Ρέα αναπάντεχα βρίσκεται αντιμέτωπη και με τον Μαρτίνο Λιβέρη, πρώην εραστή της Μάγδας, ο οποίος δεν ξέχασε ποτέ τη φρικτή προδοσία της ερωμένης του δέκα χρόνια πριν. Βίαιες συναισθηματικές συγκρούσεις, ανάμεικτες με τραγελαφικές καταστάσεις που προκαλεί αυτή η απάτη, φέρνουν τη νεαρή ηθοποιό στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η τραγωδία μοιάζει βέβαιη, όταν άθελά της η Ρέα γίνεται ο καταλύτης για την ανεύρεση ενός μικρού στόλου βυθισμένου εδώ και αιώνες ανοιχτά των Οινουσσών και συνδεδεμένου με μια βαριά κατάρα. Τέσσερα πρόσωπα που παλεύουν να χτίσουν απόρθητα οχυρά για την καρδιά τους… Ένας θανάσιμος εχθρός που περιμένει το λάθος βήμα… Ένας σκοτεινός βυθός, αιώνιος δεσμοφύλακας δυο ψυχών που μισήθηκαν από όλους επειδή δεν έπρεπε να αγαπηθούν… Μια καταιγίδα που δεν ξέρει κανείς αν στο πέρασμά της θα αφήσει ανεμοδαρμένα βράχια ή ένα λαμπερό ουράνιο τόξο… Θα μπορούσε ένας λάθος έρωτας να οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι, ή μήπως το λάθος μονοπάτι αυτή τη φορά είναι ο μόνος δρόμος για την αληθινή αγάπη;»

 Με αυτό το βιβλίο νομίζω βρήκα τι θέλει η μέση γυναίκα σε έναν άνδρα (γελάμε!), η μέση γυναίκα παιδιά θέλει έναν Μαρτίνο. Επαρχιώτης, αγροίκος, αρρενωπός, όμορφος, έξυπνος, γεροδεμένος, που μπορεί να αγαπήσει αληθινά, με πάθος και κτητικότητα. Αυτά τα ολίγα. Λοιπόν, γενικά ήταν μία πολύ ωραία ιστορία, ευφάνταστη, με έντονη πλοκή καθώς και συναισθήματα. Σε αυτό το βιβλίο ένιωσα πολύ αγάπη και πολύ μίσος, αα!και πολύ πονηριά. Υπάρχουν όμως κάποια αλλά. Θεώρησα λίγο υπερβολικό να αποδοθεί happy end σε όλους τους εμπλεκόμενους καθώς και η ιστορία της Ρέας με τον Μαρτίνο όσο ωραία κι αν ήταν στο τέλος νομίζω λίγο τραβήχτηκε από τα μαλλιά. Ξέραμε ότι αγαπιούνται π.χ. από την 400 σελίδα και το οριστικοποιήσαμε στην τελευταία. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει το πόσο ευχάριστα το διάβασα και θεωρώ πως είναι άκρως καλοκαιρινό, οπότε να το έχετε υπόψη σας για τις διακοπές. Δε θα σας πω παραπάνω, γιατί παρά τις ενστάσεις μου, πιστεύω αξίζει να το διαβάσετε οι φανατικοί του ρομάντζου.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Γιώργος Πελεκούδας- Η Νιφάδα

Συγγραφέας: Γιώργος Πελεκούδας

Τίτλος: Η Νιφάδα

Εκδότης: Εκδόσεις Ελκυστής

Τιμή: 12.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ.

Βαθμολογία: ∗∗∗∗

 

 

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Απογευματινή εκπληξούλα σήμερα ώστε να σας ψυχαγωγήσω  καθώς φαντάζομαι περιμένετε με αγωνία τα αποτελέσματα των εκλογών. Μάλιστα το εν λόγω βιβλίο έχει και πολιτικό περιεχόμενο (αναφορά στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, τη χρονική περίοδο που εξελίσσεται η ιστορία) και μέσα από αυτό διαπίστωσα ότι οι Έλληνες δε θα σταματήσουν ποτέ να διχάζονται.

 Το οπισθόφυλλο:

«Δύο έφηβοι και ένας νεαρός καθηγητής συναντώνται σε ένα αυστηρό οικοτροφείο αρρένων της Ελλάδας των πρώτων μεταπολεμικών ετών. Οι περιστάσεις τούς χωρίζουν, όμως η φιλία τους θα αποδειχθεί ανθεκτική στο πέρασμα του χρόνου. Το μεράκι του ενός για μια κοπέλα, τον εφηβικό του έρωτα, θα οδηγήσει και τους τρεις σε μια αναπάντεχη περιπέτεια, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στα ταραγμένα χρόνια του Εμφυλίου, οι προεκτάσεις της όμως καλύπτουν όλες τις επερχόμενες δεκαετίες, μέχρι και το τέλος του εικοστού αιώνα. Με κύριο χώρο δράσης της αφήγησης την Βόρεια Ελλάδα και τη Δυτική Γερμανία μεταφέρονται στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας από τα εμφυλιακά χρόνια μέχρι και την αλλαγή της χιλιετίας.»

 Για το βιβλίο αυτό μόνο θετικά έχω να πω. Αρχικά, με ενθουσίασε ο τρόπος διήγησης. Πάνω στο τρένο ένα παιδί συναντάει έναν κύριο που αρχίζει να του αφηγείται την ιστορία της ζωής του. Πόσο μου αρέσει όταν οι μεγάλοι θυμούνται και λένε στους μικρότερους τις ιστορίες τους. Ο Τακούλης, είχε μία γεμάτη ζωή και ήταν επιτακτική ανάγκη να τη διηγηθεί κάπου. Ο Νικόλας αγαθός και ενθουσιώδης δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάληξη της ιστορίας. Αυτό το κομμάτι του βιβλίου ειλικρινά το ευχαριστήθηκα.

 Παρότι μυθιστόρημα, πιστεύω πως μας δίνει μια εικόνα για τη μεταπολεμική Ελλάδα, τους αντάρτες, τους χαφιέδες, το κυνηγητό… Η υπόθεση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, συγκινητική και πιστεύω πως στο τέλος ήθελε να μας περάσει το μήνυμα πως η αλήθεια δε λάμπει πάντα γιατί φροντίζουν να την θαμπώνουν τα άτομα που δεν τους συμφέρει η αποκάλυψη της. Όταν ζεις όμως με την ανάγκη να εκφράσεις αυτή την αλήθεια, δε σε ενδιαφέρει πια, αρκεί να βγει από την ψυχούλα σου, αυτό συνέβη τουλάχιστον στην περίπτωση της Βασιλικής.

 Δεν είναι ένα καλοκαιρινό βιβλίο, αλλά λόγω εκλογών κάπως συνδυάζεται. Δεν είναι για παραλία αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που πιστεύω αξίζει να διαβάσετε.

 Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

Μπεν Πάστορ- Lumen

Συγγραφέας: Μπεν Πάστορ

Τίτλος: Lumen

Εκδότης: Εκδόσεις Μίνωας

Τιμή: 16.99€

Βαθμολογία: ∗∗∗

 

 

Καλημέρα φίλοι μου!

Είμαι πίσω με ένα βιβλίο που έπεσε μέσα στην λογοτεχνική μου ύφεση. Ωστόσο, σιγά σιγά το τελείωσα, χωρίς να πιεστώ και είμαι έτοιμη να σας πω την άποψη μου.

Αυτό που σίγουρα μου άρεσε στο βιβλίο ήταν η εποχή που διαδραματίζεται. Κρακοβία, 1939 κατά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Αυτή η εποχή αν και φανερώνει τα στυγερά εγκλήματα του γερμανικού έθνους, με γοητεύει (;) μου δείχνει το σκληρό πρόσωπο της ανθρωπότητας που δεν καταφέραμε να αποβάλουμε μέχρι και σήμερα (;) λίγο από όλα. Κάτι ακόμα που μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον ήταν το είδος του εγκλήματος, το θρησκευτικό του περιεχόμενο. Γενικά στο βιβλίο εμπλέκεται πολύ η θρησκεία και μέσω των συνθηκών γεννιέται και μία φιλία θα μπορούσα να πω. Ίσως καλύτερα το αίσθημα αλληλοεκτίμησης δύο ανθρώπων που ανήκουν σε αντίθετα στρατόπεδα. Τέλος, μου άρεσε που η ιστορία ήταν πολύπλευρη. Δεν περιέγραφε μόνο την έρευνα για την αποκάλυψη των ενόχων αλλά έδινε και πληροφορίες για τη ζωή των ανθρώπων που βίωναν τον πόλεμο ως κατακτητές και ως κατακτημένοι. Υπάρχει συγκεκριμένα ένα σημείο με τόσο συναίσθημα. Ήταν πραγματικά πολύ καλό αυτό!

Το τελευταίο ωστόσο χαρακτηριστικό είχε και μία παγίδα. Κάποια στιγμή δώσαμε τόση έμφαση στους άλλους που χάσαμε το έγκλημα κι εκεί σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν ήμουν ορεξάτη, κουράστηκα. Τον ένοχο ειλικρινά δεν τον υποπτεύθηκα παρά μετά το δεύτερο μισό του βιβλίου κι αυτό όχι με σιγουριά. Σκέφτηκα «Βρε λες;», παρόλα αυτά ακόμα κι αν φτάσεις να το σκεφτείς, η πραγματικότητα απέχει κατά πολύ.

Συνολικά, ήταν ένα ενδιαφέρον βιβλίο που μου έτυχε σε λάθος χρόνο πιστεύω. Κυκλοφόρησε μάλιστα και το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Απατηλή σελήνη», το οποίο θα διαβάσω κάποια στιγμή γιατί κυρίως συμπάθησα πολύ τον λοχαγό Μπόρα. Σε περίπου 5 μέρες αν δεν κάνω λάθος θα μπορείτε να τα βρείτε και στην ανανεωμένη σελίδα του εκδοτικού!

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

 

The handmaid’s tale part 2

 Καλημέρα φίλοι μου!

Είμαι πίσω με το δεύτερο μέρος του σχολιασμού της σειράς ‘The handmaid’s tale’ που τόσο έχω αγαπήσει. Έχουν βγει μάλιστα και τα πρώτα επεισόδια της τρίτης σεζόν και αναμένουμε τι θα γίνει στη συνέχεια με την τραγική κατάσταση στην Gilead.

 Πριν ξεκινήσω να σας περιγράφω ποια χαρακτηριστικά (;) ένστικτα (;) του εαυτού μου ξύπνησε αυτή η σειρά θα ήθελα πρώτα να δώσω τον ορισμό του φεμινισμού που βρήκα στο διαδίκτυο:

Ο φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικών φιλοσοφιών, σε μεγάλο βαθμό παρακινούμενη από ή αναφερόμενη σε εμπειρίες γυναικών, ιδιαίτερα σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική τους κατάσταση. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός εστιάζεται κατά πολύ στον περιορισμό ή εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας και στην προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία.

Επίσης, ο Φεμινιστικός πολιτικός ακτιβισμός συνήθως κάνει εκστρατείες σε θέματα όπως το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της γυναίκας και της αναπαραγωγικής της ικανότητας, η ενδο-οικογενειακή βία, οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας, διεκδίκηση ίσων μισθών για την ίδια εργασία , η σεξουαλική παρενόχληση, οι διακρίσεις και η σεξουαλική βία. Τα θέματα που εξερευνώνται στον φεμινισμό περιλαμβάνουν την πατριαρχία, τα στερεότυπα (διακρίσεων λόγω φύλου και παραδοσιακών ρόλων των φύλων), την αντικειμενοποίηση, την προβολή της γυναίκας ως σεξουαλικό αντικείμενο και την καταπίεση.

(πηγή: wikipedia)

 Αρχικά το γεγονός ότι με παρακίνησε να ψάξω τι είναι ο φεμινισμός το θεωρώ πολύ σημαντικό. Δεν είχα πολύ θετική γνώμη για αυτό το…κίνημα. Αυτό συμβαίνει γιατί όπως σε κάθε ομάδα που διεκδικεί κάτι υπάρχουν άνθρωποι υπερβολικά παθιασμένοι που προσπαθούν να αποδείξουν τα αδύνατα. Ναι, οι γυναίκες πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες με τους άνδρες εκπαιδευτικά, κοινωνικά, εργασιακά. Δεν πρέπει να πέφτουν θύματα βίας επειδή θεωρούνται το ‘αδύναμο φύλο’, δεν πρέπει να δέχονται σεξουαλική  παρενόχληση  και υπονοούμενα προκειμένου να μείνουν σε μία δουλειά, να περάσουν ένα μάθημα και άλλα. Θεωρώ βέβαια ότι είναι πασιφανές πως οι γυναίκες δεν έχουν την ίδια σωματική διάπλαση με τους άνδρες και αυτό τις θέτει σε κάποιες δουλειές υπό. Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι αδυναμία, αυτό είναι η φύση μας. Μας στέρησε τη μυϊκή δύναμη και μας ενίσχυσε σε πνεύμα και ικανότητα δημιουργίας ζωής. Οι γυναίκες υστερούν εκεί αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι τα καταφέρνουν εξίσου καλά στα υπόλοιπα, στα σημαντικά.

 Αυτή η σειρά λοιπόν ξύπνησε τον φεμινιστικό μου εαυτό. Οι γυναίκες παρουσιάζονται από τους πραξικοπηματίες ως αδύναμες, ηλίθιες, μηχανές αναπαραγωγής. Αυτό που δε σκέφτηκαν είναι πως τις κατέταξαν σε μία (κοινωνική) ομάδα η οποία έχει τη δύναμη να οργανωθεί και να πολεμήσει την κατάσταση. Αυτή η ιστορία θα δείξει στον κόσμο την δύναμη των ενωμένων γυναικών, το ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να είμαστε όλες ένα. Επειδή όμως δεν έχω πίστη μόνο στις γυναίκες αλλά γενικά στους ανθρώπους πιστεύω στο ευρύτερο μήνυμα της σειράς, πως ενωμένοι οι άνθρωποι μπορούν να τα καταφέρουν. Όπου παύει να ισχύει το εγώ και μπαίνει το εμείς η επιτυχία είναι βέβαιη.

 Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό που συνέβη στο παρελθόν. Όταν έγραφα το άρθρο με τις δουλειές του σπιτιού που σιχαίνονται οι νοικοκυρές χρησιμοποίησα την φράση ‘ Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά’ και δέχθηκα πολλά μηνύματα για το ότι δεν είμαστε δούλες κτλ κτλ. Αυτά ας πούμε τα σχόλια (τα οποία σίγουρα έγιναν καλοπροαίρετα) δεν τα μπορώ, σκοτώνουν τη φεμινιστική μου πλευρά. Αρχικά θεωρώ ότι είναι φανερό πως η φράση αυτή δεν αντιπροσωπεύει πια 100% τις γυναίκες. Δεν είμαστε πια μόνο σύζυγοι, μαμάδες και νοικοκυρές αλλά και εργαζόμενες, συνεργάτες, επιστήμονες ,bloggers. Δε θεωρώ όμως κακό το να είσαι περιποιητικός με κάποιον που αγαπάς και σε αγαπάει. Για αυτό δε θεωρώ προσβλητική τη φράση. Δε μας επιβάλει κανείς με τη βία να είμαστε κυρίες του σπιτιού μας αλλά η συναισθηματική κάλυψη είναι αυτή που μας δημιουργεί την ανάγκη να φροντίζουμε την οικογένεια μας. Στις περιπτώσεις βέβαια που υπάρχει βοήθεια, ακόμα καλύτερα.

 Αφού λοιπόν σας είπα περί φεμινισμού, γυναικείας δύναμης αλλά και νοικοκυρικής σας βιβλιοχαιρετώ!

Παιδικό βιβλίο part_7

 Καλημέρα φίλοι μου!

 Το καλοκαίρι ήρθε, τα σχολεία έκλεισαν και τα παιδιά έχουν άπλετο χρόνο για γέλια, παιχνίδια, σκανταλιές και ΔΙΑΒΑΣΜΑ! Έτσι σήμερα είμαι πίσω με δύο προτάσεις βιβλίων από τις Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική.

• Σταυρούλα Παγώνα- Οι περιπέτειες της βούλας στο Κόκκινο Βιβλίο

«Η Βούλα, μια μικρή μαύρη κουκκίδα,
έχει χαθεί στις σελίδες του Κόκκινου Βιβλίου.
Πώς βρέθηκε εκεί; Και από ποια εικόνα του έχει φύγει;
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το ανακαλύψει.
Να ταξιδέψει στις σελίδες του!
Στο ταξίδι της αυτό θα γνωρίσει τα πλάσματα του βιβλίου,
θα ζήσει περιπέτειες, θα κάνει φίλους…
Θα βρει όμως πού πραγματικά ανήκει;«

 Είναι από τα πιο ευφυή παραμύθια που έχω διαβάσει, με το πιο όμορφο μήνυμα. Όλοι ανήκουμε κάπου και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ψάξουμε να βρούμε που. Δε θα είναι όλα εύκολα στην πορεία αλλά ξέρετε υπάρχει και το κλισέ του Καβάφη «Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι». Ήρθε η ώρα τα παιδιά με αυτό το υπέροχο βιβλίο να μάθουν πως στη ζωή πολλές φορές μπορεί να είμαστε ξένοι κάπου αλλά να περνάμε υπέροχα και αυτό δεν πρέπει να μας στενοχωρεί ή να μας τρομάζει γιατί στο τέλος όλοι βρίσκουμε αυτό που μας αξίζει, καταλήγουμε εκεί που ανήκουμε! Ναι, όλα αυτά είναι πολύ ρομαντικά, αλλά το παιδί πρέπει να βρει μια πηγή δύναμης στη ζωή. Επίσης, αυτό το παραμύθι είναι η τέλεια αφορμή για να διαβεβαιώσουμε το παιδί μας για τη θέση του στην οικογένεια, πως ανεξαρτήτως των συνθηκών αυτό θα ανήκει πάντα στην οικογενειακή μας φωλιά!

 Τέλος, αξίζει να σημειωθεί η υπέροχη εικονογράφηση! Θα πίστευε κανείς ότι αυτό είναι ένα προωθητικό παιχνίδι αλλά ειλικρινά αν μπείτε σε ένα βιβλιοπωλείο και ξεφυλλίσετε τα παραμύθια των εκδόσεων, θα εντυπωσιαστείτε. Ένα επίσης λοιπόν όμορφο, εικονογραφικά και εννοιολογικά παραμύθι είναι και το επόμενο.

• Θεοφάνης Θεοφάνους- Αριάδνη, Η νύχτα των πεφταστεριών

 Στην πρώτη σελίδα κιόλας αυτού του παραμυθιού βρίσκουμε το σημαντικό μήνυμα του:

Να χαίρεστε με τη χαρά των άλλων!

Τα παιδιά είναι γνωστό πως χαρακτηρίζονται έντονα από το αίσθημα της ζήλιας. Παίρνει μια καινούργια κορδέλα η Ελένη και η Μαρία σκάει τους γονείς της στο σπίτι που δεν έχει κι αυτή μία. Αυτή η κατάσταση αναπτύσσεται μεγαλώνοντας και φτάνουμε μεγάλοι άνθρωποι πια, να ζηλεύουμε τους γύρω μας και κατηγορώντας τον ίδιο μας τον εαυτό για όποια αναποδιά μας φέρνει η ζωή. Η στάση αυτή όμως δεν περιορίζεται στις αναποδιές, μένουμε ανικανοποίητοι ζηλεύοντας τις ζωές των άλλων και αφήνοντας τη δική μας ανεκμετάλλευτη. Η Αριάδνη είναι ικανή να διδάξει στα παιδιά πως μέρος της ευτυχίας μας οφείλεται και στην ευτυχία των γύρω μας.

«Όσα κι αν πέφτουν αστέρια,
μοναχά ένα χρειάζεσαι
για ν’ αλλάξεις τον κόσμο.

Η Αριάδνη, μια έμπειρη και γρήγορη αραχνομοδίστρα,
αργούσε να επιλέξει τι θα ήθελε από ένα πεφταστέρι.
Πάντα κάποιος την προλάβαινε.
Ποτέ, κανένα της όνειρο δεν γινόταν πραγματικότητα.
Μια μέρα, όμως, που ο θυμός της έκανε γκλιν γκλον
και η καρδιά της τικ τακ,
η Αριάδνη αποφάσισε να πλέξει ένα τεράστιο δίχτυ και…«

 Τέλος, να σημειωθεί πως το βιβλίο περιλαμβάνει δραστηριότητες από την νηπιαγωγό Μελίνα Ιντζέ.

 Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,

My secret book

Καλημέρα φίλοι μου!

 Σήμερα είμαι πίσω με ένα άρθρο αναδρομής στο παρελθόν, ένα άρθρο ευχαριστήριο καθώς και ένα άρθρο που θα ξεκαθαρίζει το μέλλον αυτού του blog.

 

 Όταν ξεκίνησα να αρθρογραφώ, δεν είχα ιδέα για την ανταπόκριση που θα έχουν τα κείμενα μου. Το γεγονός αυτό με οδήγησε στην απόφαση να μοιράζομαι και σκέψεις μου πέρα από κριτικές βιβλίων. Ειδικά δε όταν διοργάνωσα το πρώτο μου giveaway στο instagram ένιωσα πως ανταποδίδω αυτή την αποδοχή. Αυτές τις 2 φωτογραφίες λοιπόν τις έχω ξεχωρίσει γιατί δεν κρύβουν κανέναν επαγγελματισμό, είναι λήψεις της στιγμής στην ανάγκη μου να ενταχθώ σε αυτή την κοινότητα, να σας παρουσιάσω τι διαβάζω και να σας ευχαριστήσω για την προτίμηση σας.

 Δεν υπήρχαν μόνο θετικά αισθήματα, ροζ σύννεφα και καρδούλες στην κατάσταση αυτή. Υπήρχε αχαριστία, υπήρχε ειρωνεία, ασυνεννοησία αλλά η ομορφιά, η έμπνευση, η ευγένεια και η φιλία (τολμώ να πω) ήρθαν και κάλυψαν το οτιδήποτε αρνητικό. Θεωρώ πως το bookstagram με έκανε πιο δημιουργική, πιο εκφραστική, πιο κοινωνική και με έκανε να αναγνωρίσω τι αξίζω και τι μπορώ να διεκδικήσω.

 Το άρθρο αυτό λοιπόν το γράφω για να σας ανακοινώσω ότι πλέον οι δημοσιεύσεις που θα ανεβαίνουν θα είναι αισθητά λιγότερες (θα παλέψω για βδομάδα παρά βδομάδα) διότι ξεκίνησα κάτι νέο στη ζωή μου (το διδακτορικό μου είναι αυτό) το οποίο απαιτεί χρόνο και μελέτη. Αποφάσισα λοιπόν στο άμεσο μέλλον να κλείσω τις εκκρεμότητες μου με τους εκδοτικούς που συνεργάζομαι και να πορευτούμε σε ένα διαφορετικό χρονοδιάγραμμα αν και οι ίδιοι συμφωνήσουν.

 

 Ήθελα λοιπόν κάπου εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις Διόπτρα, Ελκυστής, Ελληνοεκδοτική, Κλειδάριθμος, Μίνωας, Παπαδόπουλος, Παρά Πέντε, Πατάκη, Πηγή-iwrite και σε όλους του συγγραφείς που με εμπιστεύτηκαν στέλνοντας μου τα έργα τους.

 Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους λογαριασμούς: dok_creations, fancy owl, Join the boho side και Mint Stitch για την όμορφη συνεργασίας μας. Ελπίζω στο μέλλον να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία για νέα όμορφα πράγματα.

 Τέλος, θα ήθελα να σας πω πως οι συνεργασίες είναι μία ευλογία, ειδικά για τους βιβλιοφιλικούς λογαριασμούς που χρειάζονται νέο υλικό προς παρουσίαση. Ωστόσο, οι συνεργασίες είναι ΕΥΘΥΝΗ. Ευθύνη απέναντι σε όλους όσους εργάστηκαν για να έρθει ένα βιβλίο στα χέρια σου. Δεν μπορεί να είναι απλά ένα ακόμα βιβλίο στη λίστα με τα αδιάβαστα, δεν μπορεί να είναι ένα βιβλίο ακόμα με κακή βαθμολογία. Για όλους εσάς λοιπόν που επιδιώκετε μία συνεργασία πρέπει να είστε τυπικοί, ειλικρινείς και ταυτόχρονα ευγενικοί. Δε χρειάζεται να χαϊδέψετε κανενός τα αυτιά, δε χρειάζεται να κοροϊδέψετε κανέναν αναγνώστη σας αρκεί να πείτε την αλήθεια όμορφα. Έτσι κι αλλιώς η άποψη μας για ένα βιβλίο είναι καθαρά προσωπική και η κριτική μας καθαρά ερασιτεχνική. Προσωπικά έτσι λειτούργησα όλο αυτό το διάστημα και έτσι θα συνεχίσω και στο μέλλον.

 Κάπου εδώ θα κλείσω αυτό το άρθρο λέγοντας πως τίποτα δεν τελειώνει, απλά τα άρθρα θα είναι ακανόνιστα στο χρόνο. Την επόμενη εβδομάδα θα ανέβει κανονικά κριτική βιβλίου και βλέπουμε ανάλογα με το ρυθμό ανάγνωσης. Θα μπορούσα να ανεβάζω κάθε βδομάδα, ναι, αλλά τότε θα διάβαζα με το ζόρι και είναι κάτι που δε θέλω. Ευχαριστώ θερμά για την κατανόηση. Μέχρι το επόμενο άρθρο, πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς.

 

The handmaid’s tale part 1 (spoiler alert!!)

Καλημέρα φίλοι μου!

Αυτό το άρθρο ήθελα καιρό να το γράψω αλλά το απέφευγα. Με αφορμή τη σειρά ‘The handmaid’s tale’ όμως αυτή η ανάγκη υπερίσχυσε και έβγαλε στην επιφάνεια σκέψεις που κάνω εδώ και πολύ καιρό. Σε αυτό το πρώτο μέρος θα ήθελα να σας παρουσιάσω τους πρωταγωνιστές της σειράς, να σχολιάσω τη συμπεριφορά τους, τον χαρακτήρα τους και ενδεχομένως μέσα από όλα αυτά να καταλάβετε τι πιστεύω εγώ για κάποια ζητήματα που θίγονται.

 

Θα ξεκινήσω από μια μικρή εισαγωγή στην υπόθεση της σειράς. Όλα ξεκινούν με την Αμερική ενός άλλου 2017, όπου άνδρες και γυναίκες πια δεν μπορούν να κάνουν εύκολα παιδιά. Οι περισσότεροι είναι στείροι και όταν εν τέλει κάποιοι καταφέρνουν να αποκτήσουν ένα πολυπόθητο θαύμα, τις περισσότερες φορές αυτό δε διαρκεί για πολύ. Με αλλά λόγια, ακόμα κι αν συμβεί η γονιμοποίηση, είτε η κύηση διακόπτεται είτε το βρέφος δεν επιβιώνει. Ενώ τα σημάδια υπάρχουν από καιρό, έπειτα από ένα πραξικόπημα, όλες οι γόνιμες γυναίκες αρπάζονται μαζί με τα παιδιά τους. Τα τελευταία πηγαίνουν σε άτεκνες οικογένειες πλουσίων ενώ οι μητέρες πηγαίνουν κι αυτές σε αντίστοιχα σπίτια ως υπηρέτριες. Ωστόσο δεν προσφέρουν οικιακές υπηρεσίες αλλά σεξουαλικές, αφού βιάζονται μέσω μίας ‘τελετής’ από τα αφεντικά τους με σκοπό να κυοφορήσουν το παιδί της πλούσιας μα χωρίς παιδιά οικογένειας. Όλο το ζήτημα δεν αφορά μόνο την πολιτική θέση μιας χώρας των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά διαθέτει στο μεγαλύτερο βαθμό θρησκευτικό και κοινωνικό χαρακτήρα.

Ο φόβος που ένιωσα βλέποντας τη, ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος από εκείνον όταν διάβαζα το 1984 του μεγάλου Τ. Όργουελ. Είναι αυτός ο χαρακτήρας του δυστοπικού που όλα σου μοιάζουν τόσο οικεία. Είναι που συνέπεσε και το γεγονός με τις αμβλώσεις στην Αλαμπάμα. Ο κόσμος μας πλέον δεν φαντάζει καλύτερος σε σχέση με όσα δείχνουν στις ταινίες, είναι γεγονός.

THE HANDMAID’S TALE — «The Word» — Episode 213 — Serena and the other Wives strive to make change. Emily learns more about her new Commander. Offred faces a difficult decision. Offred (Elisabeth Moss) and Nick (Max Minghella), shown. (Photo by: George Kraychyk/Hulu)

Ξεκινάω λοιπόν με την παρουσίαση βασικών ηρώων, όχι όλων, που με έβαλαν σε σκέψεις. Ας αρχίσουμε από τη βασική πρωταγωνίστρια, την Τζουν ή αλλιώς Όφρεντ. Η Τζουν είναι αρχισυντάκτρια σε έναν εκδοτικό, είναι παντρεμένη με τον Λουκ και έχουν ένα παιδί, την Χάνα. Ουσιαστικά είναι αυτή που μας διηγείται τα γεγονότα. Η Τζουν από το πρώτο επεισόδιο μας δίνει να καταλάβουμε ότι οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα πέρασαν σιγά σιγά, απλά οι ίδιοι δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Ακύρωσαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των γυναικών, κατέκριναν τις παρέες μεταξύ γυναικών, τις απέλυσαν από τη δουλειά. Η Τζουν στη σειρά είναι μία γυναικά που φαίνεται να έχει μεγαλώσει σε μονογονεϊκή οικογένεια, με μια μητέρα καριέρας και φεμινίστρια. Έχει δυναμικό χαρακτήρα, ξέρει να χειρίζεται τις καταστάσεις, δε φοβάται να ρισκάρει, ασκεί επιρροή, αγαπάει και αγαπιέται. Κάπου εδώ στην ιστορία μπαίνει ο Νικ, το ‘μάτι’. Αυτοί οι δύο ενώνονται για πρώτη φορά με τις ευχές της κυρίας του σπιτιού προκειμένου η Τζουν να μείνει έγκυος. Δεν ξέρω αν ερωτεύτηκαν πάντως αγαπιούνται δυνατά. Κάποια στιγμή η ίδια δηλώνει πως  «στο σπιτικό αυτό (των Γουοτερφορντ) ο καθένας γαντζώνεται από την αγάπη οπουδήποτε κι αν τη βρει». Έτσι και η Τζουν γαντζώθηκε στην αγάπη του Νικ και αποκτούν το παιδί που είναι να δώσουν στην οικογένεια της Σερένα και του Φρεντ. Δεν ξέρω πως αλλά θεωρώ τόσο αυθεντική αυτή την αγάπη. Ναι, η Τζουν είναι παντρεμένη με τον Λουκ, έχει μοιράσει την καρδιά της στα δύο αλλά πιστεύω είναι ο μόνος τρόπος για να μείνει συγκροτημένη, να μη χάσει τα λογικά της και παραδοθεί σε όλο αυτό. Η αγάπη αυτή της δίνει δύναμη να αγωνίζεται ενάντια σε όλη αυτή την κατάσταση. Και ο Νικ βέβαια, ξεπερνάει τον εαυτό του. Ενώ είναι μέρος του συστήματος παίρνει συνέχεια το ρίσκο, τη βοηθάει να δραπετεύσει ΔΥΟ φορές, την έχει βοηθήσει να περάσει γράμματα άλλων γυναικών στον έξω κόσμο και την προστατεύει με τον τρόπο του. Προσωπικά όταν τον βλέπω λέω «Νικ είσαι διαμάντι!». Οι συγκεκριμένοι δύο είναι ένα ωραίο δυναμικό ζευγάρι, είναι το κάτι ρομαντικό μέσα στα σκ… του συστήματος.

 Και ερχόμαστε στην οικογένεια Γουότερφορντ, για την οποία δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως νιώθω. Μερικές φορές και η Σερένα και ο Φρεντ φέρονται με κατανόηση και τρυφερότητα και άλλες θέλω να τους κοπανήσω. Η Σερένα φαίνεται πως πριν τη δημιουργία αυτής της κατάστασης ήταν μπλεγμένη με την πολιτική, πολύ καλή ομιλήτρια με πάθος για τη δουλειά της, για τον κόσμο, για την οικογένεια της και το Θεό. Μάλλον της κακοφάνηκε όταν οι άντρες την άφησαν εκτός σχεδίου, εκτός εργασίας, στο σπίτι, να πλέκει και να περιμένει με αγωνία το παιδί της Τζουν. Η ίδια αναφέρει πως ήταν το αντάλλαγμα που ήθελε για να αποσυρθεί, ένα παιδί. Αγαπάει τρομερά τον Φρεντ, ωστόσο υπάρχουν στιγμές που τον υποβιβάζει και του υπενθυμίζει ποια τον έφερε στη θέση που είναι. Δυναμική γυναικά με ευαισθησίες παράλληλα. Απέναντι στην Τζουν κρατάει μία περίεργη στάση, ορισμένες φορές είναι δίπλα της, της φέρεται όμορφα και ευγενικά και άλλες λυσσάει να την πληγώσει. Φαίνεται ότι και η ίδια δεν αντέχει την όλη κατάσταση και έχω την εντύπωση ότι θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή της υπόθεσης.

Ο Φρεντ είναι ίδιος χαρακτήρας, πως λέμε κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι; Αυτό που με εκνευρίζει στον ίδιο είναι πως το παριστάνει πιστός και τίμιος (πληγώνοντας και την Τζουν και τη Σερένα) αλλά άμα είναι για την ικανοποίηση του, δε χαμπαριάζει. Είναι από τους τύπους που έχει γοητευθεί από την εξουσία. Μερικές φορές όμως τη χρησιμοποιεί, βοηθώντας τους γύρω του. Όπως όταν άφησε την Τζουν να συναντήσει τη Χάνα…αφού το προηγούμενο βράδυ τη βίασε… Είδατε που είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν τους συμπαθείς ή όχι; Ο Φρεντ φαίνεται να ενδιαφέρεται για την Τζουν, παρόλα αυτά δε θέλει να εκτεθεί στο σύστημα λόγω της αδυναμίας του και η αλήθεια είναι έχει αυτοέλεγχο.

 Οι συνθήκες στη σειρά είναι πολύ σκληρές. Δε φτάνει που οι γυναίκες χάνουν τον έλεγχο της ζωής τους, του σώματος τους, με κάποιες χαζές θείες (όνομα και πράγμα) να τις μαθαίνουν τι θέλει ο Θεός, έχουν και επιτήρηση κατά την έξοδο τους. Το λες και δικτατορία όλο αυτό, μια δικτατορία με βάση της τη θρησκεία. Γενικά, και στην πραγματική ζωή, με ενοχλεί αφάνταστα να γίνονται σχόλια για την πίστη των άλλων. Στο ‘The handmaid’s tale’ έχουμε τις αμαρτωλές γυναίκες που πρέπει να μάθουν τον σκοπό για τον οποίο της έπλασε ο Θεός, δηλαδή να κάνουν παιδιά, ανεξαρτήτως των συνθηκών, δηλαδή παρακάμπτοντας τον βιασμό! Θεωρώ πως η σύγχρονη ζωή μας δείχνει πως προς τα εκεί κινούμαστε, αν όχι στην Ευρώπη σίγουρα στις Η.Π.Α. Αλλά αυτό θα το θίξουμε στο part 2 το οποίο θα διαβάσετε σύντομα.

 Θα περιμένω σχόλια σας για τη σειρά, γιατί αυτό το άρθρο απευθύνεται σε εσάς που το έχετε δει. Τέλος, η ιστορία βασίζεται στο βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ «Η ιστορία της θεραπαινίδας» που κυκλοφορεί από εκδόσεις Ψυχογιός και μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς,